เห็นข่าวชาวบ้านไปสวรรค์ก่อนกำหนดแล้วก็รู้สึกแย่ทุกครั้ง ยิ่งมาในช่วงไวรัสกำลังระบาดยิ่งแย่กว่าทุกยุคทุกสมัย
ข่าวการไปสวรรค์ก่อนวัยอันควร ช่วงปี40เงินบาทลอยตัว ก็ได้ยินข่าวบ่อยมากๆ แต่ช่วงนั้นเกียนไม่ค่อยรู้สึกอะไรหรอกนะ ลำพังตัวเองยังแทบเอาตัวไม่รอด ปี40ก็น่าจะอายุ19 ยังเข็นรถเข็นไปจัดร้านช่วยแม่ขายเตี๋ยวอยู่เลย
ได้วันละ100บาทนะ กินข้าว เล่นเกม2ชั่วโมงก็หมดแล้ว
ที่เหลือก็นอน

ช่วงวิกฤตปี40 คนรู้จักของป๊า เพื่อนสนิดกันขายผ้าในสำเพงเยาวราช รวยมากๆมีคฤหาสราคาสมัยนั้นเกือบ50ล้าน ชีวิตสุขสะบายมากๆ พอมาเจอต้ำยำกุ้งปี40 ทุกอย่างพังทลาย หมดเนื้อหมดตัวคฤหาสก็ยังต้องขายทิ้งไช้หนี้แบงค์ ต้องไปอาศัยบ้านภรรยาขายส้มตำข้างวัดสวนส้ม

จากอาเสี่ยมีเงินเป็นร้อยล้าน เพื่อนฝูงมาหาจัดปาร์ตี้ดื่มกินแทบทุกคน เปิดเหล้าวันนึงหลักหมื่นเลี้ยงเพื่อนเกือบ10คน มาวันนึงตกทุกข์ได้ยากเพื่อนฝูงที่เคยร่วมสุขแต่ไม่เคยคิดจะร่วมทุกข์หายหน้าหายตาไปกันหมดพอรู้ข่าวว่าหมดตัว

ป๊าเกียนได้ข่าวก็เลยไปหาเพราะในอดีต ป๊าเคยยืมเงินแก
50000ตีเช็คค้ำไว้ แต่เช็คก็เด้งเพราะสมัยนั้นเราจนจริงๆ
ไม่สามารถหาเงินมาจ่ายได้ เช็คก็เลยเด้งไป ป๊าบอกก็ไม่ได้
ไปหาอีกเลยเพราะไม่กล้าสู้หน้า จนวันนึงบ้านเค้าจัดงาน
วันเกิดก็เลยชวนป๊าไปงานวันเกิดที่คฤหาส ป๊าว่ายืนอยุ่หน้า
บ้านแล้วเพือนเดินมาหาถือเช็คที่เด้งมาคืนแล้วไม่ว่าอะไร..
ป๊าบอกซึ้งในน้ำใจมากมาย

แล้วหลักจากนั้น บ้านเกียนก็เริ่มสร้างตัวขึ้นมาได้ ก็มารู้ข่าว
จากเพื่อนป๊าว่าแกกำลังลำบาก ป๊าได้ยินก็รีบไปหาถึงชลบุรี
ไปนั่งคุยถามไถ่นั่งกินข้าวพูดถึงเรื่องเก่าๆ ก่อนกลับป๊ายื่น
เงินให้50000บาท เพื่อนก็ถามว่า นี้อะไร ป๊าบอกใช้หนี้
เพื่อนบอกว่า ถ้าเมิงใช้หนี้กรู กรูไม่รับเพราะกรูถือว่าให้ไป
แล้ว แต่ถ้าเมิงจะให้กรู กรูรับนะ แล้วป๊าก็บอกนั้นกรูให้...

หลังจากนั้นก็ได้ข่าวชีวิตพออยู่ได้ ไม่ลำบาก ทุกวันนี้ก็ยัง
ขายส้มตำอยู่ข้างวัด ป๊าบอกดีนะตอน40แกเกือบจะทำตัว
เองแล้ว แต่คิดถึงลูกเมีย เลยไม่ทำ ...

ยอมจนลงได้ทำใจยอบรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้
ปรับตัว ปรับวิถีการดำเนินชีวิต ไม่ต้องไปสนใครจะเข้ามา
กระแนะกระแน๋ ทำชีวิตให้ดีขึ้น อยู่อย่างจนก็มีความสุขได้ครับ