เอ่อ.. ไม่รู้จะเริ่มไงดีกลัวจะงงเอาเป็นว่าเล่าชื่อชีวิตก่อนละกันคือเราอยู่กับป้าในสมัยเด็กเราเป็นลูกชายคนเดียวป้าก็มีลูกอยู่กับน้าด้วยน้สก็มีลูกหลายครั้งเรารู้สึกถึงความไม่เท่าเทียมกันหรือขาดความอบอุ่น​จนวันนึงน่าจะปิดเทอมใหญ่ช่วงต้นปี2556เรากำลังจะขึ้น.4เราปิดเทอมละแต่เราชอบมาเล่นโรงเรียนเพราะใกล้บ้านอ่ะโรงเรียนบ้านปีนั้นมีนักศึกษา​มาสร้างโรงอาหารให้มาประมาณ​20กว่าคนได้จนผมได้เจอกับผู้หญิงคนนึงเธอชื่ออ้อมเธอดีกับเรามากจนเรารู้สึกเติมเต็มจากสิ่งที่ขาดไปในชีวิตผมมีความสุขมากตลอดเวลาที่ได้อยู่กับเธอละวันนึงเธอก็บอกจะกลับบ้านที่โคราชสัก2-3อยากได้อะไรป่าวพี่จะซื้อมาฝากพอถึงวันที่เธอกลับมาผมมารอตั้งแต่เช้าละเธอก็ลงจากรถมาหยิบนาฬิกา​ข้อมือ​ให้ผมผมดีใจมากเหมือนผมมีสาวผมมีความสุขอยากที่ไม่เคยจนวันนั้นมากถึงวันที่โรงอาหารสร้างเสร็จก็มีงานเลี้ยงฉลองก่อนกลับผมก็อยู่ด้วยจนงานเลี้ยงเสร็จผมก็กลับบ้านผมรีบตื่นแต่เช้าเพื่อมารอส่งวันนั้นผมมารอแต่เช้าผมยืนส่งเธอในใจผมคิดถึงเธอมากจนวันนี้ผ่านมาแล้ว7ปีไม่มีวันไหนไม่คิดถึงเธอเลยในชีวิตนี้อยากเจออีกสักครั้งอยากถามหลายๆเรื่องอยากกอดเธอแล้วร้องดังมันรู้สึกตื้นตันนะถ้าได้เจอจริงๆเธอชื่ออ้อมตอนนั้นน่าจะศึกษา​ที่มหาลัยสักแห่งในจ.นครราชสีมาผมไม่มีข้อมูลอะไรอีกเลยผมคิดถึงเธอมาก