เราเคยโพสต์เกี่ยวกับเรื่องแม่ไปแล้ววันนี้เราจะมาโพสต์เรื่องพี่ที่แสน บาง คือเราเป็นเด็กอ่อนแอมากตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยสู้ใครได้เลยจนเราโดนกระทำมาตลอด มันเหมือนเป็นการเก็บไว้ในใจ ความแค้น ทุกอย่างที่มันเคยทำกับเรามา ตีเรา ตบเรา กระทืบ เอามีดมาบาดแขนเราแต่แม่ไม่เคยช่วยเรานะจนมาวันนี้ เราออกกำลังกายอยู่ห้องนั่งเล่นแล้วปลั๊กชาร์จแบตมันมีปัญหาแล้วมันเดินมาทีบเราทั้งที่เราไม่ได้ทำไรผิด จนเราโมโหแล้วพูดไปว่าถ้าไม่หยุดกูจะเอามีดฟันตอนนั้นไม่รู้เป็นไร ภาพมันขึ้นมาในหัวว่าถ้าไม่สู้เราต้องตายเพราะส่วนตัวเราเป็นโรคซึมเศร้าอยู่แล้ว มันคงคิดว่าเราอ่อนแอไม่กล้าทำมันแล้วมันเดินมาปัดโทรศัพท์เราตกเราเป็นคนที่รักษาของมากเป็นแฟนเป็นซื้อให้แล้วราคาสูงมาก ตอนนั้นไม่คิดอะไรแล้วเราจับมีดได้แช้วฟันไปที่แขนมันเราว่ามันคงไม่เจ็บหรอกเพราะสิ่งที่เราเจอตั้งแต่เด็กเจ็บกว่านั้นเยอะ ตอนนั้นคงไม่มีใครคิดว่าเราจะทำตริงมั้งค่ะ เลยไม่มีใครเชื่อพอเราทำแล้วแบบมันรู้สึกดีขึ้นมากกับสิ่งที่มันเคยทำไว้กับเรามันคงไม่กล้ายุ่งกับเราอีกนานอ่ะ เคยได้ยินมั้ยค่ะว่า คนที่นิ่งที่สุดคือคนที่น่ากลัวที่สุด
เราอยากจะพูดถึงพวกที่ชอบรังแกคนไม่มีทางสู้สิ่งที่แกจะได้รับกลับมานั้นคือความอับอายและความเจ็บปวดจำไว้ คนที่เขาไม่สู้ใช่ว่าเขาจะไม่ร้าย