สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิปทุกท่าน (กระทู้อาจยาวไปนิด ต้องขออภัยล่วงหน้าด้วยนะคะ)

          "เจ้าพิทบูล  สัตว์เลี้ยงเจ้าปัญหา  หมาปีศาจ"
          หลายๆท่านคงเคยได้ยินข่าวและได้ยินเรื่องราวของเจ้าสุนัขพันธุ์นี้  ถึงแม้ว่าสุนัขทุกสายพันธุ์จะมีสัญชาตญาณของนักล่า  ไม่เว้นแม้แต่สุนัขตัวเล็กน่ารักอย่างเจ้าปอม  แต่สุนัขแต่ละสายพันธุ์มีศักยภาพด้านโครงสร้างร่างกาย พละกำลัง และลักษณะเฉพาะที่แตกต่างกัน นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ดิฉันไม่เคยคิดจะเลี้ยงสุนัขสายพันธุ์นี้เลย

          แต่ก็นั่นล่ะค่ะ.....................
          ชีวิตคนเรา นอกจากเราจะลิขิตเองแล้ว เชื่อว่าพรหมลิขิตในโลกนี้มันมีอยู่จริงๆ จู่ๆวันหนึ่งแฟนมาบอกว่าจะรับหมามาเลี้ยงนะ โอนเงินมัดจำไปเรียบร้อยแล้ว รับมาเลี้ยงไว้ก่อน แล้วเดี๋ยวสักสองสามเดือนเอากลับไปให้พ่อเฝ้าสวนที่บ้าน เราก็อืม....เครค่ะ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร (ชอบเลี้ยงสัตว์อยู่แล้วและเคยเลี้ยงพุดเดิ้ลและปอมมาก่อนค่ะ)

          ผ่านไปสองวัน..........

          และแล้ววันที่ไปรับน้องเข้าบ้านก็มาถึง..............
          จำได้ว่า...วันนั้นจอดรถรอเด็กน้อยที่หน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในจังหวัดระยองด้วยความตื่นเต้นมาก  ในใจตอนนั้นคิดว่าบีเกิ้ลตัวนั้นจะน่ารักขนาดไหนเน้อออออ (เหตุผลที่ไม่สนใจถามแฟนว่ารับหมาพันธุ์อะไรมาเลี้ยงเพราะเค้าเคยบ่นอยู่บ่อยๆว่าบีเกิ้ลน่ารัก เราก็คิดว่าเรารู้ใจแฟนแแหละ นั่นนน.....บทจะมั่นใจก็มั่นเกินไปอิ๊กกก) จอดรอสักพัก รถส่งน้องหมาก็มาถึง เราเปิดประตูออกไปด้วยความรวดเร็ว

          ชั้นจะไปดูน้องงงงงงง..........

          ขณะที่กำลังเดินไปนั้น เจ้าของรถก็เปิดประตูออกมาพร้อมอุ้มลูกหมาสีดำออกมาด้วย

          ไอหยาาาาาาาา......นี่มันลูกพิทบูล(เบรคล้อลาก) มองเข้าไปในรถ ด้วยความหวังว่าหมาเรายังอยู่ในนั้น

          ในรถมีแต่ความว่างเปล่า........(บอกซิว่าไม่จริง)

          ฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย จุกค่ะ อุ้มลูกหมาขึ้นรถแบบจุกๆ งงๆ สถานการณ์ในรถคือ มันเป็นลูกหมาที่นิ่งมาก มันนิ่งตลอดการเดินทาง มันนอนทำหน้าสีดำๆแถบจมูกขาวๆ เอาน้ำลายทาหัวเข่าเรามาตลอดทาง ไอหมาเลอะเทอะ!!!

          หลังจากรับกลับมาก็ใช้เวลาตั้งสติอยู่นาน คิดทบทวนไปมาและหาข้อมูลทุกด้านเกี่ยวกับสุนัขพันธุ์นี้ (ตอนนั้นรู้แล้วว่าเจ้านี่คงจะไปอยู่สวนกับพ่อแม่แฟนไม่ได้เพราะเค้าอายุเยอะแล้ว หมาพันธุ์นี้ต้องอยู่กับเจ้าของที่มีความพร้อมทุกด้าน และร่างกายต้องแข็งแรงพร้อมที่จะฝึกให้มันเป็นหมาที่มีวินัย เข้าใจกฎระเบียบของบ้านและอยู่ร่วมกับคนได้) ยิ่งคิดยิ่งกังวล ยิ่งโทษตัวเองว่าทำไมละเลย ถ้าถามแฟนตั้งแต่เเรกว่าจะเอาพันธุ์อะไรมาก็จะไม่บานปลายขนาดนี้ สุดท้ายจึงตัดสินใจว่า อย่าเลี้ยงมันเลย เอามันไปบริจาคที่ไหนก็ได้ที่เค้าจะเอาเถอะ พรุ่งนี้ตื่นเช้ามาเราจะบอกแฟนว่าไม่เอา ยังไงก็เลี้ยงมันไม่ได้ ไม่ยอมรับมัน

          แต่......  เพื่อนๆเคยเป็นไหมคะ
          เวลาที่เราต้องตัดสินใจอะไรสักอย่าง เราจะเหมือนมีสองคนในร่างเดียว อีกใจหนึ่งก็คิดว่า ถ้าทำแบบนั้นเราก็เป็นคนไม่รับผิดชอบ ซื้อมาเเล้วไม่เลี้ยง ทำได้หรอ โทษใครไม่ได้นะ ก่อนไปรับทำไมไม่ถาม ไม่คิดให้ดี เกิดคนอื่นเค้าเอามันไปเป็นหมาแข่งจะทำยังไง สารพัดจะคิด......

          ยอม......ยอมแพ้ เลี้ยงก็ได้ เจ้าหมาน้ำลายหนืดด

          นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้......
          เราใช้ชีวิตด้วยกันมา 6 เดือนแล้วค่ะ กำลังดื้อเต็มที่ ฝึกยากขึ้นเรื่อยๆๆๆๆๆ โดยเฉพาะการฝึกเข้าสายจูง ยอมรับว่าเหนื่อยจริงๆ และบางทีก็ท้อแท้กับการฝึก แต่ก็ต้องฮึดสู้ ห้ามใจอ่อน บางทีใช้โซ่กระตุกยื้อกันจนหมาหอบหายใจไม่ออกก็มี สงสารแต่ต้องทำ เพราะชีวิตและความปลอดภัยของเพื่อนบ้านเป็นความรับผิดชอบของเจ้าของหมา 
         
          เพื่อนๆคนไหนมีประสบการณ์ในการเลี้ยงน้องหมา ไม่ว่าจะเป็นพันธุ์ไหน อยากจะร่วมพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับเพื่อนๆทุกท่าน อยากขอคำแนะนำดีๆเพื่อให้น้องเป็นเด็กน่ารักขึ้น หรือเพื่อนๆต้องการเล่าประสบการณ์ของตนเองเพื่อนแลกเปลี่ยนก็ยินดีนะคะ รวมถึงเพื่อนๆท่านไหนที่ได้รับความเดือดร้อนจากการเลี้ยงสุนัขพิทบูลก็สามารถระบายในกระทู้นี้ได้เลยค่ะ สิ่งเหล่านี้จะเป็นประโยชน์อย่างมากในการอบรมสั่งสอนน้องหมาของดิฉันค่ะ

ขอขอบคุณค่ะ
แม่หมา