เราค่อนข้างเครียดกับเรื่องนี้ เพราะเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย ไม่ใช่เรื่องการเรียนหรืออนาคตนะคะ แต่เป็นเหมือนกับว่าเราไม่รู้จักตัวเองเลยค่ะ วันเวลาที่ผ่านมาเราชอบทำตัวเข้าพวกกับคนอื่น เวลามีความคิดอะไรก็พยายามคิดตามให้เข้าพวกแม้ความจริงจะปฏิเสธ และมีครั้งนึงที่เรารู้สึกอยากเป็นผู้นำ เราเปลี่ยนบุคลิกเป็นคนกล้าแสดงออกแต่เราเพิ่งมาสังเกตว่าเวลาเราพรีเซ้นงานเราเสียงสั่น เวลาคุยกับใครเสียงจะเบา เหมือนกับว่าลึกๆแล้วเรานิสัยขี้อายอย่างนี้ แต่บางทีเราก็ยอมรับตัวตนด้านนี้ไม่ได้เพราะเราคิดว่าการที่เราขี้อายต้องเป็นเพราะความกล้าแสดงออกที่มากเกินไปจนคนชอบแกล้งว่าเหมือนผู้ชายเลยต้องทำตัวขี้อายเพื่อให้เหมือนผู้หญิง หรือบางความคิดก็แว้บมาว่าเราเป็นคนแบบนี้จริงๆ แต่เราก็ทำตัวกล้าแสดงออก ทำตัวตลกโปกฮาให้เพื่อนๆตลอด ไม่เคยมีใครสงสัยว่าเราแสดงมันอยู่

เราไม่เชื่อการกระทำตัวเอง เราเป็นคนโกหกตัวเองหรือเปล่า เหมือนกับว่าเราไม่เคยเปลี่ยนแต่แค่แสดงออกว่าเปลี่ยน เราสับสนร้องไห้ พักนี้นิสัยเราก็เปลี่ยนไปเป็นคนก้าวร้าว เราไม่รู้ว่าต้องแสดงออกยังไง อันไหนคือเรา ตัวตนของเราที่แท้จริงมันหายไปไหน เรานึกอยู่เสมอว่าอาหารที่เรากินเราชอบกินหรือเพราะคนอื่นชอบกิน ชอบสีนี้เพราะคนอื่นชอบ 

เราเริ่มลืมตัวเองในอดีตไป เพราะเหมือนสมองเราอยากให้ลืมความผิดพลาดในชีวิตที่โดนแกล้ง เพื่อนไม่คบ ทำเกรดสูงมากๆไม่ได้ การหยิบของให้ผิด ทุกสิ่งเราล้วนเก็บมาคิดคนเดียวเสมอไม่เคยระบายให้ใครฟัง แม้แต่ระบายลงสมุดเวลาที่บ้านด่าว่าด้วยความโมโหจึงใส่ไปแรงบ้าง ก็มีคนเจอแล้วเอามาด่าว่าเราเนรคุณเขียนด่าพ่อแม่ เราเลยไม่ทำอะไร นิ่งเงียบ ทำตัวว่าสบายดีเสมอ 

เราคิดว่าการที่เราทำตัวแบบนี้คงจะเป็นเพราะเรากลัวคนอื่น เราไม่มั่นใจในการทำตัวตามความรู้สึก ขนาดแค่สมัยเด็กๆป่วยนอนบ้านยังมีคนเดินมาบอกว่า"แสดง"  เราเลยไปป่วยที่โรงเรียนแล้วนอน ครูห้องพยาบาลก็บอกถ้าป่วยก็อดทน ที่บ้านเขาลำบากที่จะดูแลเรา ดังนั้นต้องเข้มแข็งอดทนไว้.

เราไม่รู้ว่าเราทำตัวตามคนอื่นไปมากเท่าไหร่แล้ว แต่ตอนที่มานั่งนึกเกี่ยวกับตัวเอง ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตอนนี้ไอ้ร่างนี้มันเป็นใคร..

ตอนนี้เราอายุ17แล้ว เราคิดเสมอว่าอนาคตเราเป็นคนยังไง จะหาแฟนได้สักครั้งมั้ย จะมีสิ่งที่ชอบจริงๆหรือเปล่า หรือจะทำตัวเป็นกิ้งก่าเปลี่ยนสีไปจนไม่รู้ว่าตัวเองควรจะใช้สีไหน