เราเป็นคนกลัวความรัก เพราะเกิดมาไม่เคยได้เห็นความรักที่ดีเลย พ่อกับแม่เราก็หย่ากัน พี่สาวเราก็ร้องไห้เรื่องความรักบ่อย เราเลยกลัวมาก เพราะรู้สึกว่าอยู่คนเดียวเราก็สบายใจแล้ว เราโอเคมีความสุขดี แต่แม่อยากให้เรามีแฟนเพราะไม่อยากให้อนาคตต้องอยู่คนเดียวจะได้มีคนดูแล แม้ว่าเราจะบอกว่าก็จ้างคนดูแลก็ได้ อยู่บ้านพักคนชราก็ได้ แต่แม่ก็เป็นห่วงอยู่ดี 
เราก็ไม่ใช่คนที่ขี้เหร่แต่ก็ไม่ได้หน้าตาดีเว่อ ก็มีคนเข้ามาจีบแต่เราก็ไม่พร้อมเปิดใจ แต่คนนั้นเราก็โอเคนะ คืออยู่ด้วยสบายใจ คุยได้ทุกเรื่อง แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือฐานะเพื่อน เรากลัวว่าถ้าเปิดใจแล้วเราจะเสียใจ เสียเพื่อน เสียทุกอย่าง เราโอเคที่เป็นแบบนี้เราชอบที่เขาคอยอยู่ข้างๆเราเสมอ ไม่ว่าเราจะทุกข์จะสุข เรารู้มาตลอดว่าเขาชอบเรา แต่เราก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เพราะนั้นแหละไม่อยากเสียความสัมพันธ์นี้ไป 
แต่จุดเปลี่ยนมันก็มาถึง เขาสารภาพกับเราว่าชอบเรา ตลอดมาก็แอบจีบแอบหยอด แต่เราก็ตอบเขาไปว่าอยากอยู่แบบนี้ อยากเป็นเพื่อนคนพิเศษของแกแบบนี้ ไม่อยากเสียเพื่อน ไม่อยากเสียแกไป แล้วหลังจากนั้นเขาก็นอยๆ หายไปเลย เรารู้สึกใจหายอะ เรากลัวเขาหายไปจริงๆ คือเรารู้ว่าเขาคงเจ็บแหละ เรายอมรับว่าเห็นแก่ตัว ทุกครั้งที่ลองพยายามเปิดใจ ก็จะกลัวตลอด กลัวตัวเองเจ็บ กลัวตัวเองทำให้เขาเจ็บ กลัวไปหมดทุกอย่าง เลยไม่อยากพัฒนาความสัมพันธ์ให้มันเกินคำว่าเพื่อน เราควรทำยังไงดี ไม่รู้จะมีใครเข้าใจความรู้สึกเราไหม คือมันดูย้อนแย้งไปหมด คือคนๆนี้เรารู้สึกว่าเราอยากให้เขาอยู่ข้างเราไปแบบนี้เรื่อยๆ แม้จะในฐานะเพื่อนก็ตาม เรากลัว กลัวว่าถ้าพัฒนาความสัมพันธ์ไปมากกว่าเพื่อน เราจะต้องเลิกกันแล้วเสียเขาไป