เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อระบายความในใจและอยากจะถามเพื่อนๆด้วยว่ามีวิธีให้กำลังใจตัวเองกันยังไง
หรือทำอย่างไรให้พ่อเข้าใจเราบ้าง
—เราเป็นลูกคนเล็กตั้งแต่โตมาไม่มีเพื่อนเล่นเพราะพ่อไม่ค่อยให้ออกจากบ้านไปรร.ก็ไม่กล้าทักเพื่อนอยู่คนเดียวตลอดแต่นั่นก็ทำให้เราเรียนดีได้ที่1ได้ตลอด เราไม่มีเพื่อนเลยวันๆไม่ได้คุยกับใครตอนเย็นกลับบ้านไม่เคยได้ยินคำว่าเป็นไงบ้างลูกเรียนเหนื่อยมั้ย กลับบ้านมาได้ยินแต่เสียงตะโกนด่า ใช้นู่นใช้นี่ พอเราเริ่มโตเราเริ่มอยากมีเพื่อนบ้าง พอเรามีเพื่อนรู้จักคนเยอะขึ้นก็รู้สึกดีขึ้นเยอะแต่การเรียนในเทอมหลังๆจะได้ที่2บ้าวที่3บ้างแต่ได้เกรด4.00ตลอด หลังจากนั้นมีครั้งนึงได้ที่6กลับบ้านมาแม่ไม่ว่าอะไรเราเลยสักนิดแต่พ่อเราตะคอกใส่หน้าเราว่า ยิ่งเรียนยิ่งโง่จะเรียนไปทำไม คำนั้นเป็นคำที่เราจำได้แม่นตั้งแต่เด็กจนโต นึกถึงทีไรน้ำตาไหลตลอด เราสอบได้ที่1แต่ไม่เคยได้ของขวัญสักชิ้น วันเกิดเราพ่อไม่เคยจำได้ เราน้อยใจ เราร้องไห้ในทุกวันเกิด พอเราขึ้นม.ต้นพ่อเริ่มใช้อารมณ์มากขึ้นไม่ฟังเหตุผลบังคับในสิ่งที่ไร้สาระ ตะคอกใส่จนกลายเป็นเรื่องปกติ เรากลั้นน้ำตาทุกครั้ง พยายามทำหน้าเฉยชาเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่พอเปิดประตูเดินเข้าห้องนอน น้ำตาก็ไหลไม่หยุด เราไม่ชอบร้องไห้ให้ใครเห็นทำให้ไม่เคยมีคนปลอบใจเวลาร้องไห้ ร้องไห้เกือบทุกวันจนไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเปลี่ยนไปขนาดไหน พอเราไปรร.เพื่อนเริ่มทักว่าเป็นอะไรรึป่าวเพราะไม่ยิ้มเลยและเป็นแบบนี้มาตลอดจนเหลือเพื่อนแค่ไม่กี่คน ในตอนนั้นเราพยายามปรับตัวกับทุกสิ่งทุกอย่างแล้วแต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เรายังเหมือนเดิมไม่อยากพูดจากับใคร ถามคำตอบคำ ก้าวร้าวมากขึ้น ไม่เคยได้ยินคำชมจากพ่อได้ยินแต่เสียงตะคอกเสียงที่ทะเลาะกับแม่ เรื่องเล็กๆน้อยๆก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ไปหมด เราไม่เคยมีความสุขในแต่ละวัน ร้องไห้บ่อยกับทุกๆเรื่องเหมือนกับจิตใจอ่อนแอลงเรื่อยๆเคยคิดจะหนีออกจากบ้านแต่เราไม่อยากทิ้งแม่เพราะไม่ว่าแม่ทะเลาะกับพ่อหนักขนาดไหนแม่ยังไม่เคยทิ้งเราไปเลย แต่จนผ่านมาถึงทุกวันนี้ยังไม่มีอะไรดีขึ้นเลย พ่อเป็นแบบนี้ตลอด สงสารแม่และอึดอัดใจจริงๆ
พ่อชอบตะคอก บังคับแบบไร้เหตุผล
หรือทำอย่างไรให้พ่อเข้าใจเราบ้าง
—เราเป็นลูกคนเล็กตั้งแต่โตมาไม่มีเพื่อนเล่นเพราะพ่อไม่ค่อยให้ออกจากบ้านไปรร.ก็ไม่กล้าทักเพื่อนอยู่คนเดียวตลอดแต่นั่นก็ทำให้เราเรียนดีได้ที่1ได้ตลอด เราไม่มีเพื่อนเลยวันๆไม่ได้คุยกับใครตอนเย็นกลับบ้านไม่เคยได้ยินคำว่าเป็นไงบ้างลูกเรียนเหนื่อยมั้ย กลับบ้านมาได้ยินแต่เสียงตะโกนด่า ใช้นู่นใช้นี่ พอเราเริ่มโตเราเริ่มอยากมีเพื่อนบ้าง พอเรามีเพื่อนรู้จักคนเยอะขึ้นก็รู้สึกดีขึ้นเยอะแต่การเรียนในเทอมหลังๆจะได้ที่2บ้าวที่3บ้างแต่ได้เกรด4.00ตลอด หลังจากนั้นมีครั้งนึงได้ที่6กลับบ้านมาแม่ไม่ว่าอะไรเราเลยสักนิดแต่พ่อเราตะคอกใส่หน้าเราว่า ยิ่งเรียนยิ่งโง่จะเรียนไปทำไม คำนั้นเป็นคำที่เราจำได้แม่นตั้งแต่เด็กจนโต นึกถึงทีไรน้ำตาไหลตลอด เราสอบได้ที่1แต่ไม่เคยได้ของขวัญสักชิ้น วันเกิดเราพ่อไม่เคยจำได้ เราน้อยใจ เราร้องไห้ในทุกวันเกิด พอเราขึ้นม.ต้นพ่อเริ่มใช้อารมณ์มากขึ้นไม่ฟังเหตุผลบังคับในสิ่งที่ไร้สาระ ตะคอกใส่จนกลายเป็นเรื่องปกติ เรากลั้นน้ำตาทุกครั้ง พยายามทำหน้าเฉยชาเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่พอเปิดประตูเดินเข้าห้องนอน น้ำตาก็ไหลไม่หยุด เราไม่ชอบร้องไห้ให้ใครเห็นทำให้ไม่เคยมีคนปลอบใจเวลาร้องไห้ ร้องไห้เกือบทุกวันจนไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเปลี่ยนไปขนาดไหน พอเราไปรร.เพื่อนเริ่มทักว่าเป็นอะไรรึป่าวเพราะไม่ยิ้มเลยและเป็นแบบนี้มาตลอดจนเหลือเพื่อนแค่ไม่กี่คน ในตอนนั้นเราพยายามปรับตัวกับทุกสิ่งทุกอย่างแล้วแต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เรายังเหมือนเดิมไม่อยากพูดจากับใคร ถามคำตอบคำ ก้าวร้าวมากขึ้น ไม่เคยได้ยินคำชมจากพ่อได้ยินแต่เสียงตะคอกเสียงที่ทะเลาะกับแม่ เรื่องเล็กๆน้อยๆก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ไปหมด เราไม่เคยมีความสุขในแต่ละวัน ร้องไห้บ่อยกับทุกๆเรื่องเหมือนกับจิตใจอ่อนแอลงเรื่อยๆเคยคิดจะหนีออกจากบ้านแต่เราไม่อยากทิ้งแม่เพราะไม่ว่าแม่ทะเลาะกับพ่อหนักขนาดไหนแม่ยังไม่เคยทิ้งเราไปเลย แต่จนผ่านมาถึงทุกวันนี้ยังไม่มีอะไรดีขึ้นเลย พ่อเป็นแบบนี้ตลอด สงสารแม่และอึดอัดใจจริงๆ