คุณครูท่านหนึ่งที่เคยสอนผมเล่าให้ผมฟังว่าเป็นครูแล้วสามารถกู้ได้ง่าย เพื่อนของครูกู้เต็มอัตราแล้วไปซื้อที่นา สมัยนั้นถูกมาก พอความเจริญเข้ามาถึงก็แบ่งขายจนกลายเป็นคนรวยแล้วลาออกจากอาชีพครูตั้งแต่อายุ 40 ปี ส่วนครูที่เคยสอนผมก็ทำงานงกๆเป็นครูต่อไปจนเกษียณ ครูที่สอนผมก็บอกว่ารู้อย่างนี้น่าจะกู้ตามเพื่อนตั้งแต่แรก ไม่น่ายึดติดกับประโยคนี้เลย "การไม่มีหนี้เป็นลาภอันประเสริฐ" ครูที่สอนผมไม่มีหนี้ก็จริงแต่ก็ไม่ได้เป็นคนรวย ส่วนเพื่อนครูมีหนี้แค่ 10 กว่าปีหลังจากแบ่งขายที่ก็กลายเป็นคนรวยไร้หนี้
รู้อย่างนี้ยังจะยึดติดกับประโยคนี้อยู่ไหมครับ "การไม่มีหนี้เป็นลาภอันประเสริฐ"
รู้อะไรไม่สู้รู้อย่างนี้...