ช่วงนี้ผมฝันบ่อย จากปกติไม่ค่อยฝัน ปกติเป็นคนชอบฟัง The ghost แล้วเห็นคนมาเล่าว่าเห็นผี เห็นนิมิตร
ผมจึงสงสัยว่า ทำไมเราถึงฝันถึงแต่สิ่งที่เคยได้ยิน ได้ฟัง ได้พบเจอ แต่กลับไม่ฝันถึงผีชาติอื่น หรือฝันเห็นอีกมุมนึงของโลก
หรือแท้จริงแล้วความฝันเป็นเพียงจิตใต้สำนึก ประสบการณ์และความทรงจำ ที่ได้ยินเขาเล่ามา หรือพบเจอ ตั้งแต่วัยเยาว์
หรือเป็นเพียงความผิดพลาดของสมอง ที่นำสิ่งที่เราจินตนาการในความจริงมาสร้างเป็นภาพในความฝันแทน 
ทำไมเราไม่ฝันถึงผีแบบฝรั่ง สิ่งที่ลึกลับของชาติอื่นๆ หรืออะไรที่มันไม่เกี่ยวโยงกับสภาพแวดล้อมรอบตัวเรา
เอ้อแล้วอีกอย่าง พอดีเพิ่งฟังคนเล่าว่าไปนรกมา ผมสงสัยว่านรกของแต่ละเชื้อชาติและความเชื่อต่างกันไหม หรือที่เดียวกัน
หรือทั้งหมดเป็นเพียงอุบายให้เราไม่ทำสิ่งที่ไม่ดี แน่นอนว่าทุกคนเคยทำชั่ว จะมากหรือน้อยก็ตาม แต่บุญกับบาปก็คงไม่ได้หักล้างกัน(รึเปล่า)
ก็เท่ากับว่าทุกคนต้องไปนรกอยู่ดีใช่ไหม แล้วการทำบุญเพื่ออยากไปสวรรค์ หรือเพื่อหวังอะไรที่ดีขึ้นก็แล้วแต่ ถือเป็นกิเลศไหม
ตอนผมบวชพระอุปัชชาบอกว่าทำบุญเพื่อสละกิเลศ แต่บางคราวผมเห็นคนรอบตัวทำบุญแล้วไม่ได้ดั่งหวังก็ผิดหวังว่าทำดีไม่ได้ดี ชีวิตแย่
เอาจริงๆ ผมก็เคยบวชเห็นคนมาใส่บาตรทุกวัน จึงเกิดความเข้าใจว่าจริงแล้วการให้บ่อยๆจนเป็นนิสัยจะลดความตระหนี่ได้
จะมากหรือน้อยสุดแท้แต่ รบกวนผู้ที่มีประสบการณ์หรือมีความเห็นอย่างไร ช่วยอภิปรายความเข้าใจให้ผมกระจ่างที
หรือแค่ตวัดความเข้าใจลงมา ก็นับว่าเป็นการสนทนาที่ออกรสชาติทีเดียว

ปล. ไม่ได้เป็นคนงมงายนะครับ แค่ขี้สงสัย(มาก)