คือจริงๆแล้วเราไม่อยากคิดแบบนี้เลยนะคะ แต่หลายๆเหตุการณ์​มันทำให้อดคิดไม่ได้ว่าเขามองเราเป็นแค่ตู้กดเงินเท่านั้น
เราออกมาทำงานข้างนอกโดยเช่าห้องอยู่ ก็จะห่างกับที่บ้านพอสมควรอยู่แล้ว ตลอดทั้งเดือนคนในบ้านจะไม่มีใครทักโทรหรือติดต่อเราเลย ทุกครั้งที่เขาจะติดต่อมาคือก่อนเงินเดือนเราออกเท่านั้น จะทักมาถามว่าเราเป็นยังไงบ้าง สบายดีไหมเป็นห่วง พอถึงวันเงินออกถ้าเราไม่โอนไปเขาก็จะทักหาย้ำๆว่าจะโอนเงินให้หรือยัง พอเราโอนไปให้ปุ๊ป หลังจากนั้นก็จะหายไป เป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เราเรียนจบ
และยิ่งช่วงนี้มีโควิด 19 ทำให้เราถูกลดเงินเดือนลง แต่เราก็บอกที่บ้านแล้วว่าเราขอไม่ให้นะจนกว่าสถานการณ์​มันจะดีขึ้น ทุกคนไม่พอใจเรามาก เขาบอกเขาก็ไม่มี เอามาให้เขาก่อน เรายังเด็กดิ้นรนไเ้อยู่แล้ว 
ซึ่งเราเหนื่อยมาก เคลียด ไม่รู้จะทำยังไง ให้ที่บ้านเลิกขอเงิน ตลอดทั้งเดือนขอเราจนเงินเดือนเราแทบไม่เหลือให้เท่าไหร่ไม่เคยพอ ทุกคนพูดแต่ปัญหาของตัวเอง ไม่มีใครเคยถามถึงเราว่าเราอยู่ยังไง มีเงินใช้ไหม เหนื่อยไหม ท้อมากค่ะ
จริงๆเราแค่อยากมาระบาย เราไม่รู้จะพูดกับใคร เราเหนื่อย....