สวัสดีค่าา เข้าเรื่องเลยละกาน วันเกิดปีที่ผ่านมาเราก้พูดๆกับพ่อไว้ว่าอยากได้ไอเเพดไว้จดโน้ต ไว้ใช้ในการศึกษา เราก็พูดๆไว้ว่าอยากได้เป็นipad 2018 เพราะราคาถูก จอใหญ่ เเต่ก็ไม่คิดหรอกนะคะว่าจะซื้อไอเเพดให้ จนวันเกิดพ่อก้ซื้อให้ตอนที่เปิดถุงก้คิดๆอยู่เอ๊ ไอเเพด2018 ไอเเพด air หรือไอเเพดproว้าา สรุปพอเปิดเเทบช็อค ipad mini!! คือยังไงดี ตอนนั้นก้ดีใจที่ได้เเต่อีกใจก้เเบบเห้ยย อยากได้จอใหญ่ๆไว้จด เเต่ตอนนั้นก้เเบบเออๆจดได้เหมือนกานเเหละ พอใช้ไปเรื่อยๆมานเเบบไม่ถนัด ตอนใช้จะรู้สึกเเบบเจ็บใจ คือหอเเพดที่อยากได้ราคามันถูกกว่าอีก เเบบหลายๆครั้งที่เป็นอย่างงี้ เช่น ตอนม1 ได้ซื้อทรส ตอนเเรกพ่อก้พูดอยู่ว่าเอาiphone สรุปไปจบที่s9 หูฟังอยากได้เเอรพอตก้พูดๆไว้ สรุปได้jabees คือเข้าใจมั้ยอ่ะทุกคนสิ่งที่เราอยากได้กับสิ่งที่ได้ราคามันไม่ได้ต่างกันมากเลย รู้สึกเเบบถ้าจะซื้อให้เเต่ได้ในสิ่งที่ไม่ถูกใจไม่ต้องซื้อให้ก็ได้ เหมือนไม่มีอิสระในการเลือก หลายคนคงมองได้ก็ดีเเค่ไหนเเล้ว เเต่เเบบยังไงดี การที่มีงบซื้อเเต่มันกลับได้ไรที่ไม่ชอบ มันก้เหมือนเป็นปมเล็กๆในใจ เเล้วของที่ซื้อเเต่ละอย่าง ไม่ได้ถูกๆ ไม่ใช่ที่อยู่ๆก็ซื้อได้ มันต้องถามคนที่เป็นเจ้าของด้วย มันก็เหมือนกลับอยากได้ดินสอ เเต่ได้ปากกา ต่อให้เอาไว้เขียนเหมือนกัน เเต่ฟีลลิ่งไม่เหมือนกานอยู่ดี อยากรู้ว่าจะพูดยังไงให้พ่อเข้าใจเเละยอมรับในการตัดสินใจของเราดีอ่ะค่ะ โดยพื้นฐานนิสัยเราเป็นคนเก็บอยู่ในใจ อยากพูดเเต่กลัวเค้าเสียใจอะไรเเบบนี้อ่ะค่ะ 💕😭😭 [ปล.คอดว่าปีนี้จะซื้อเเอรพอตเอง เก็บตังค์เองละ ]