จากกระทู้ก่อน ๆ ที่เราคร่ำครวญเหวน้ำตาตัวเองและตัดพ้อต่อโทษตนเองว่าตนเองไม่เอาไหนเลย เกิดมาเสียชาติเกิด มีด้อยทุกอย่าง ทั้งหน้าตา หน้าที่การงาน ฐานะทางสังคม รวมถึงปมด้อยต่าง ๆ ของชีวิตตัวเอง

เราได้ทำการรักษาและทิ้งการรักษาสลับกันแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จนมารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนตัวเองอาการหนักแล้ว (ผ่านการฆ่าตัวตายมาแล้ว) เราคิดว่าตนเองเกิดมาชดใช้กรรม ทำให้ต้องมีอะไรกดให้ตัวเองด้อยค่าต้อยต่ำเป็นธุลีดินเพียงเช่นนี้ 

อือ อายุ 40 แล้ว น่าจะคิดว่าอะไรสำคัญได้แล้วนะ แฟนไม่เคยมี ก็ไม่ต้องมีมัน เคยอยู่แบบไม่มีจนป่านนี้แล้ว ตอนนี้ที่สำคัญ คือ เงิน หน้าที่การงาน ฐานะทางสังคม เราจะเลี้ยงตัวเองยามแก่เฒ่ายังไงได้ และเรายังต้องรักษาโรคไบโพล่าร์เสมอ ๆ บางขั้วดีเพรส เราก็ดิ่งจมเศร้าจับใจ มาขั้นเมเนีย เราก็มีพลังงาน มีแรง และอยากประทะ เราเคยคิดนะ ว่าทำไมเราไม่มีแบบคนอื่นเขา ในช่วงอายุเท่ากัน แบบอย่างน้อยพวกเกย์เดียวกันนี่ อายุขนาดนี้แล้ว เขาการงานมั่นคง มีกิจการ มีบ้านมีรถ มีเงินเก็บเลี้ยงตัวเองเก๋ ๆ แต่ตัวเองไม่มีความสามารถอย่างเขา โรคซึมเศร้าที่ตัวเองเป็นมาแต่มัธยมต้นจะไปปลาย ก็ทำให้ตนเองเรียนไม่จบ ทนกับสถานะความกดดันในการเรียนและเพื่อนร่วมห้องที่ไม่ยอมรับบุคลิคภาพทางเพศของเราได้ จึงมีแต่โดนกลั่นแกล้ง แต่นั่นมันก็อดีตผ่านมาแล้ว เราไม่โทษโรคหรอกนะ เราโทษใจเราที่ไม่แข็งแรงที่จะปล่อยวางและช่างมันพอ อิจฉาเด็กยุคหลังที่เป็นตัวของตัวเองได้โดยไม่ถูกรังเกลียด

เราลิขิตตัวเองถึงแค่อายุ 60-65 ว่าถ้าเราไม่สามารถเลี้ยงตัวเองด้วยตัวเองได้ เราจะยุติชีวิตนี้ลง