ถ้าจะเลือกเรียน 2 ภาษานี้ ด้วยแต่ละเหตุผล 2 อย่างนี้ อันไหนจะไปได้ดีกว่ากันครับ

คือนอกจากภาษาไทย ก็มีภาษาอังกฤษที่พอใช้ได้ในระดับสื่อสารพอได้ (เอาตัวรอดได้ในการท่องเที่ยวต่างประเทศ) แต่ใช้แกรมม่าค่อนข้างไม่ดี กับฟังสำเนียงคนต่างชาติไม่ค่อยเก่ง คือพูดกันให้เค้ารู้เรื่องได้ในการใช้ชีวิตประจำวัน แต่ถ้าเป็นในเชิงธุรกิจหรือคุยกันลึกขึ้นหน่อยจะไม่รอดเลย แกรมม่าและฟังไม่ค่อยเก่งครับ ถ้าเทียบภาพระดับภาษาอังกฤษของผมให้เห็น จะประมาณว่าใช้ท่องเที่ยวในต่างประเทศได้ คุยกับ ตม. ได้ แอร์บนเครื่องได้ ถามทางถามที่ท่องเที่ยวได้ ตามของหายได้ คุยเรื่องประวัติสถานที่ท่องเที่ยวกับสตาฟได้ คุยกับคนท่องถิ่นที่มาทักได้ คุยกับพนักงานซุปเปอร์ได้ แต่มีครั้งนึงเจอเพื่อนใหม่หลายชาติตรงล็อบบี้โรงแรม เค้าเลยชวนไปเล่นบอร์ดเกมส์ แรกๆ คุยกันเบื้องต้นรู้เรื่องครับ เราก็ตอบเค้าก็พูดได้ แต่พอใช้เวลากันเยอะขึ้น คุยกันลึกขึ้น คุยกันรัวขึ้น เริ่มน็อก ฟังออกเป็นบางคำ ใช้เวลาเรียงแต่ละคำและแปลประโยคนาน คือผมเป็นคนที่ถ้าฟังคำถามรู้เรื่องแล้ว จะก็ตอบกลับได้หมด แต่แกรมม่าจะถูกมั้ยอีกเรื่อง  (ปล.ที่ทำงานต้องใช้ภาษาอังกฤษกับลูกค้าต่างชาติบ้างด้วยครับ ประมาณ 25-30% )

ส่วนอีกภาษาที่กำลังสนใจจะเรียนคือ ภาษาญี่ปุ่น ครับ อยากเรียนเพราะชอบไปเที่ยวญี่ปุ่น (ปีนึงไป 2-3 ครั้ง) ชอบทุกอย่าง ชอบคุยกับคนญี่ปุ่น ชอบดูหนังญี่ปุ่น ชอบฟังเพลงญี่ปุ่น ชอบดูบอล J ลีก ยิ่งดูคลิปชนาธิปยิ่งชอบขึ้นไปอีก คืออยากเรียนชอบและเพราะอยากเอาไปใช้ท่องเที่ยวญี่ปุ่นอย่างเดียวเลยครับ แต่ถ้าถึงขึ้นไปทำงานได้ก็ดี แต่แพชชั่นเรื่องไปทำงานที่ญี่ปุ่นไม่ไหวละครับ อายุจะ 30 แล้ว

เลยอยากสอบถามว่า ถ้าเป็นคุณระหว่าง 2 ภาษานี้ ควรไปทางไหนต่อดี
1. ภาษาอังกฤษ พอเป็นอยู่บ้างแล้วควรเอาให้คล่องๆ ไปเลย เรียนเพราะเหตุผลด้านการทำงาน ที่ทำงานต้องใช้บ้าง ด้านความจำเป็นต่างๆ อื่นๆ
2. ภาษาญี่ปุ่น เรียนเพราะชอบประเทศเค้า อยากเอาไปใช้ท่องเที่ยว เรียนรู้วัฒนธรรม หาเพื่อน ฯลฯ