คือตามหัวข้อเลยค่ะ พ่อเราไม่เหมือนคนอื่นเลย ไม่เคยสนับสนุน ไม่เคยให้ทำไร เราเข้าใจว่าเขาเป็นห่วงนะ แต่มันเกินไปอะ ที่ข้างๆรรเรา มีโบสถ์คริสเตียนอยู่ สามรถไปทำกิจกรรม ร้องเพลงให้คนที่นั่นฟัง หรืออ่านหนังสือให้คนพิการฟัง เพื่อนเรานี้แหละค่ะชวนไป เราอยากไปมากเลย เพราะมันดู สนุกด้วย ได้ทำกิจกรรม เราลองพูด พ่อเขาบอกกลับมาเลย ว่าไม่ ไม่ ไปทำไม ไร้สาระ อยู่บ้าน แล้วเราคือแบบ ... คือมัน เห้อ ส่วนแม่เรา เรื่องพวกนี้อะให้ แล้วพวกเพื่อนเรา เขาเป็นฟุตซอลหญิงกันมีคลับ เราก็อยากจะเล่นบ้างมันได้ทำความรู้จักเพื่อนเยอะเลย เราก็ลองบอก เขาก็สวนกลับมา เลย ไม่ๆๆ ไม่ต้อง รู้หรอก ว่าจะไปไหน แล้วคือเรา แบบ ตั้งแต่เด็ก เขาไม่เคยมายุ่งเรื่องพวกนี้ของเราอะค่ะ พอโตขึ้น มาควบคุม พอแม่เรา ไปหาเพื่อน พ่อก็ด่าแม่ ว่า เลี้ยงลูกแบบนี้ได้ไง เดี๋ยวก็ เพราะ คือเรารู้สึกตกใจอะ ที่พ่อคิดงั้น แม่เราก็เสียใจ แต่ก็ไม่อยากกักขังเราไว้เหมือนกัน เขาก็ให้เราไปไหนมาไหนได้ แต่ต้องตอนพ่อไม่อยู่
บ้านเพื่อนเราอยู่ในซอนมันเลี้ยงเคเอฟซี แล้ววันนั้นพ่ออยู่ เราเลยตัดสินใจขอตรงๆ ก็ก็ตอบกลับมาเลยว่า ไม่ๆๆๆ ไม่ให้ ไม่ เราก็แบบ ร้องไห้อะ เพื่อนเลี้ยง แล้วคือบ้านมันอยู่ในซอยเอง เดินไปแปปเดียวก็ถึง จนพ่อเดินเข้ามา จะไปก็ไป อย่ามาร้องไห้นะ เรื่องแต่นี้ร้องไห้ เดี๋ยวเถอะ ทุกวันนี้ คือเรา ไม่มีความสุขกับพ่อเลย เราไม่อยากอยู่กะพ่อ แต่เราก๋เข้าใจว่าเราต้องอยู่กับเขาตลอดชีวิต ส่วนแม่เราก็แปลก ล่าสุดเทลาะกันเขาบอก ว่า กูไปขอศาลพระภูมิ ขอให้ได้ลูกผู้หญิงแล้วมีระเบียบแบบกู แต่ถ้ากูรู้ว่าเป็น กูไม่น่ามห้เกิดมา เราก็เสียใจอะ แล้วนึกคิด ทำไมตอนเด็ก เราอยากล้างจานอยากกวาดบ้านให้แม่ ถึงขนาดเราแอบแม่ล้างจาน จนแม่เดินเข้ามาเห็น เขาก็บอก จะล้างทำไม อยู่นิ่งๆไม่เป็นรึไง นั่งเฉยๆ นั่งหายใจไม่เป็นรึไง แล้วเขาก็โล๊ะจานที่เราล้าง ไปล้างเองหมดเลยค่ะ เรารู้ว่าเขากลัวไม่สะอาด แต่เขาไม่ปลูกฝังเราแต่เด็ก แล้วตอนนี้ จะให้มาทำ เราก็รู้สึก แปลกๆอหมือนกันปหละค่ะ คือเราก็ไม่รู้ว่าจะเอายังไง แต่เราขอความคิดเห็นจากทุกคนหน่อยค่ะ ปล.ขอโทษที่พูดหลายเรื่องนะคะ ดูเหมารวมไปเลยย55