เรากับสามีอายุห่างกัน 10 ปี เรา 35 สามี 45 มีลูกสาวด้วยกัน 2 คน กำลังซนค่ะ เราเลี้ยงลูกกันเอง โดยที่ไม่มีปู่ย่าตายายเข้ามาช่วยเหลือแม้แต่ครั้งเดียว หน้าที่แต่ละอย่างก็แบ่งกันค่ะ ต่างคนต่างช่วยกัน ผลัดเปลี่ยนกันไม่มีใครว่าง ถ้าพ่อเอาคนเล็ก แม่ก็สอนการบ้านคนโต ถ้าพ่อทำกับข้าว แม่ก็ต้องดูแลลูกๆเล่นกัน สลับกันไปมาแบบนี้ ส่วนเรื่องหน้าที่การงานก็มั่นคงกันทั้งคู่ รับราชการทั้งคู่ แม้จะมีหนี้สินมากมาย แต่ก็พอมีทางออกได้เรื่อยๆแบบไม่ลำบาก 
        สามีแลดูเป็นคนดีในสายตาคนทั่วไป ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยว ไม่เจ้าชู้ มีความรับผิดชอบ เก่งทั้งเรื่องงานและเรื่องอื่นๆเช่น งานช่างต่างๆ ขยันด้วย เคยมีผลงานติดอันดับของประเทศ จนเจ้านายใหญ่เรียกขึ้นไปพบ เป็นที่รักของคนทั่วไป ส่วนเราก็ธรรมดาค่ะ ไม่โดนเด่น รับผิดชอบตามหน้าที่ ตำแหน่งของสามีก็สูงกว่านิดหน่อยเพราะเขาบรรจุก่อน อายุงานเยอะกว่า เรื่องเงินทองก็เค้าเป็นหลัก ยื่นใส่มือเรา ให้เราเป็นฝ่ายบริหาร แต่สามีมาจากครอบครัวชาวนา ส่วนเรามาจากครอบครัวข้าราชการ มีบ้างที่ตายายหยิบยื่นให้หลาน
      ที่กล่าวมาแลดูเหมือนจะไม่มีความสุขใช่มั้ยคะ ไม่มีปัญหาอะไร ถ้ามีปัญหา ก็คงตำหนิที่เรา ว่าได้สามีดีขนาดนี้ ทำไมต้องมีปัญหา 

แต่คนเราอยู่ด้วยกัน ก็ต้องมีปฏิสัมพันธ์กันบ้าง อันนี้ไม่ขอกล่าวถึงเรื่องsexนะคะ เรื่องsexคือก็ปกติค่ะ แต่เรื่องอย่างอื่น เช่น การพูดคุยกัน เวลาเราเล่าอะไรให้ฟัง เค้าก็จะเงียบ ไม่ตอบรับ ด้วยเหตุผลที่ว่า "ก็พี่ไม่มีอะไรจะพูด"  ส่วนเราก็คิดว่า "อย่างน้อยก็ตอบรับบ้างสิ เพื่อจะได้รู้ว่าเค้าได้ยินที่เราพูดนะ" เพราะบางครั้งเราพูดอะไร พอถามคืนเค้าเคยบอกว่า ไม่ได้ยินอ่ะ ตอนนั้นพูดอะไร เราทะเลาะกันเรื่องนี้มาตลอด ตั้งแต่เป็นแฟนกัน จนแต่งงานกัน เป็นมาแบบนี้ตลอด บางครั้งเราก็อดทนที่จะไม่พูดถึงมัน แต่เมื่อทนบ่อยๆ มันก็ระเบิดออกมา บางครั้งเรารู้สึกเหมือนเราเป็นตัวอะไร เหมือนเป็นส่วนเกินในชีวิตเค้าซะอย่างนั้น คือเค้าพูดกะลูกๆเค้าพูดได้ เค้าหยอกได้ เล่นได้ แต่กับเราคือเฉย เราพยายามหาเรื่องคุย เราเป็นคนขี้เล่นนะ พยายามหาเรื่องแหย่เล่น เค้าก็เฉยๆ จนบางครั้งเราอยากหนีหายไปจากชีวิตเค้า แต่ก็ห่วงลูก เพราะลูกก็ติดแม่มาก อยากถามว่าหากไม่มีเรา พวกเค้าอยู่กันได้มั้ย
      อยากถามว่าผู้ชายทุกคนเป็นแบบนี้กันมั้ย แต่งงานกันนานไป เป็นเรื่องธรรมดาหรอคะ