ตามหัวข้อเลยค่ะ คือฉันมีแฟนแฟนฉันเป็นรุ่นน้อง ซึ้งเขาไม่ค่อยแคร์ฉันเลย เวลางอนรึโกรธ​เขาจะปล่อยไว้ ไม่ค่อยง้อ ซึ่งบางทีฉันก็ต้องการให้เขาง้อฉันบ้าง สนใจฉันบ้าง ฉันยอมเขาทุกอย่าง บ้างเรื่องที่ไม่ผิดฉันยอมขอโทษ เพราะกลัวเขาจะทิ้งฉัน กลัวเขาไม่รัก ฉันทนอยู่ทั้งๆที่เพื่อนต่างด่าฉันว่าฉันโง่ ฉันอยากเลิกกับเขา แต่ฉันกลับไม่กล้า เพราะกลัวว่าจะไม่มีเขาในชีวิต ฉันอ่านไปเจอบทความหนึ่ง แล้วมันตรงกับฉันในตอนนี้คือ โรคขาดความรัก ต้องการให้เขาใส่ใจ ต้องการให้เขารัก แต่เขาไม่ทำให้ฉันเห็นเลยเราทะเลาะกันทุกวัน ฉันไม่มีความสุขที่อยู่แบบนี้ แต่พอเขาจะไป ฉันกลับรั้งเขาไว้ ฉันก็ไม่รู้ใจตัวเองเหมือนกัน ฉันโตมากับปู่ย่า พ่อและแม่แยกทาง ฉันคิดว่าตัวเองปกติทุกอย่าง ไม่ได้ขาดความอบอุ่น แต่เหมือนฉันคิดผิด เพราะยิ่งฉันมองตัวเอง ฉันทำตัวไร้ค่ามาก ขอร้องให้เขาไม่ทิ้ง ขอให้เขากลับมา แต่ดูเหมือนเขาจะเบื่อฉันแล้วละ เพราะเราไม่มีความสุขเลย ต่างคนต่างเหนื่อย เหมือนรอให้อีกฝ่ายบอกเลิก แค่นั้น แล้วสรุปฉันเป็นโรคขาดความรักรึป่าว