ตอนเด็กมีชีวิตอยู่ในครอบครัวฐานะปานกลางค่อนไปทางยากจน
โตมาป๊ากับแม่พยายามส่งเสียให้เรียนจบสูงๆ
พอจบมาก็ได้ไปหางานทำเงินเดือนดีๆ 
แต่ต้องเปลี่ยนงานหลากหลายที่ ทั้งต่างจังหวัด ปริมณฑล จนมาถึงกรุงเทพ
การงานดี แต่เจอเพื่อนร่วมงานไม่ค่อยใจดี แต่ก็ไม่เป็นไร พยายามอดทน ไม่เอาไปพูดกรือระบายให้ใครฟัง พยายามยิ้ม
คบกับแฟนหลายคน แต่ก็ต้องจบลงเพราะโรคไบโพลาร์กำเริบ คือเป็นๆหายๆ พอช่วงไหนซึมเศร้าก็จะนอนร้องไห้ ปวดหัว เหมือนสูญเสียการควบคุม
ลืมทุกสิ่งอย่าง และเคยลืมช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตด้วย (พยายามจำจากรูปภาพเก่าๆ) 
จนมาถึงช่วงหนึ่งมีอารมณ์เหวี่ยง โมโห โวยวาย ก้าวร้าวสุดๆ
ก็พยายามที่จะกลับมาขอโทษแฟนและคนรอบข้างทุกครั้งที่ได้สติกลับคืนมา
แต่แฟนก็เหมือนกับ เหนื่อยกับเรามากแล้ว 
ส่วนเราก็สำนึกผิด และกลัวตัวเองที่จะกลับมากำเริบทำอากัปกิริยาไม่ดีๆอีก
แล้ววันหนึ่งแฟนเก่าที่เคยคบกันก็กลับมา เขาดูคิดถึงเรานะ 
เราก็อยากจะกลับไป แต่ในใจก็ไม่กล้า กลัวจะซ้ำรอยเดิม (แต่ตอนนี้เขาดูใจดีและน่ารักมากๆ)
ในใจลึกๆก็สงสารแฟนปัจจุบัน แต่เขาก็ยินดีถ้าเราจะกลับไป
เราจิตไม่โอเค คิดแต่ว่า ถ้าเราลองย้ายของออกไปอยู่หอคนเดียว มันจะดีกว่าไหม เผื่อจะลดความฟุ้งซ่านได้
แต่อีกใจก็โคตรกลัวการอยู่คนเดียว เพราะที่ผ่านมาก็อยู่กับแฟน ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เกือบ 24ชั่วโมง
จิตใจว้าวุ่นมาก คิดว่าพรุ่งนี้จะไปหาจิตแพทย์ดีไหม (ค่าใช้จ่ายประมาณ 3,000-5,000 บาท)
กังวลมากเลย ชีวิตหลุดลอย ร้องไห้บ่อยมาก จนปวดหัวตาบวม
ตอนนี้ไม่รู้จะเแก้ไขชีวิตยังไงดี กับแฟนก็ไม่อยากจะทะเลาะ แต่ความคิดความเห็นหลายๆอย่างไม่ตรงกันเลย บ้างครั้งก็ต่างมี Ego 
ไปไม่ถูกเลย เหนื่อยจังชีวิตหน๊อ

ขอบคุณพันทิปที่ให้พื้นที่เล็กๆได้ระบายนะ