สวัสดีค่ะ ไม่ได้ตั้งกระทู้ละครมานานพอสมควร
มีสปอยล์เนื้อเรื่องสำคัญนะคะ ใครไม่อยากอ่านสปอยล์ก็น่าจะไม่เหมาะกับกระทู้นี้ค่า

พอดีเราเพิ่งอ่านนิยาย ดวงใจในมนตราจบ รู้สึกว่าเป็นพล็อตเรื่องที่โอเคพล็อตนึงในตัวนิยายเป็นปมที่มีที่มา หลายๆอย่างใช้ได้เลย

แต่เรารู้สึกขัดใจตอนจบมากๆ ตอยจบอย่างเดียวเลย รู้สึกว่าเรื่องนี้จะจบสวยกว่า ถ้ามันจบแบบไม่แฮปปี้เอ็นดิ้ง

เพราะเราว่าจุดอ่อนของนิยายเรื่องนี้คือความรักของพระนางเลย เราว่ามันมาแบบเร็วไป ซึ่งเข้าใจได้ว่าคนแต่งต้องเทไปให้ความสำคัญกับการหาเพชรหรือดวงใจของพชร  การหาตัวคนร้าย พระนางจะรักกันเร็วไม่แปลกเพราะนางเอกหรือพราวพลอยหน้าเหมือนคนรักของพระเอกหรือพชรในชาติก่อน ซึ่งก็คือมทิรา ที่มีความแค้นต่อกัน แต่ไม่ใช่แค้นเพราะรักสามเศร้า ปมมันเป็นปมทางหน้าที่ การเมือง ครอบครัว ซึ่งเราว่าตรงนี้เค้าผูกมาได้ดีมากๆ ความสัมพันธ์ของพระนางไม่ได้ช่วยเปลี่ยนเส้นเรื่องขนาดนั้น มันเหมือนกลับชาติมาช่วยกัน ผจญภัยด้วยกัน  (ซึ่งนางเอกมีความสำคัญที่เป็นคนที่พชร รัก แบบรวดเร็วมากๆ ด้วยความมองโลกในแง่บวกปเพราะป่วยเป็นโรคหัวใจ จึงเป็นจุดที่ทำให้มทิราเล่นได้เพราะต้องการเห็นพชรเจ็บปวดกับการเสียคนรักไปแบบที่ตนเองเห็นพ่อกับพี่ชายตายด้วยน้ำมือพชร )

ปมที่มันหนักๆคืออะไรที่ทำให้มทิราต้องตามราวีพชรมากว่า 2000 ปี มากกว่า  ตรงนี้คือต้นเรื่องที่ผูกทั้ง พชร พราวพลอย และมทิราเข้าด้วยกัน คือความแค้นของมทิราและพชร ที่ก็สู้กันไปมาเรื่อยๆ ในนิยายไม่ค่อยให้ความสำคัญ 

คือถ้าปมนี้จะจบ ก็ควรจะเป็นจบที่ความแค้นของสองคน เพราะมทิราไม่ได้หึงพชร แต่มีความแค้นอยากให้พชรเจ็บปวด  ลตาที่กลับชาติมาเกิดเป็นพราวพลอยเองก็เข้ามาช่วย แต่ในทางปฏิบัติเราว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรไปกว่าการที่มีสิ่งที่ทำให้พชรอยากมีชีวิตต่อ (แต่ตัวเองก็ต้องหาหัวใจให้ได้ก่อนเพราะจะได้ใช้ชีวิตคนแล้วตายตามคนปกติ หรือลองบริจาคหัวใจให้นางเอกเพราะตัวเองอยากตาย ซึ่งเรามองว่าเป็นเนื้อเรื่องความโรแมนติกของเรื่องนี้ ที่มันคนละพาร์ทกับมทิรา)   คนเขียนสร้างมทิรา พชร ในอดีตมาแบบแปลกใหม้ ปมไม่ยุ่งเหยิง แต่ก็ไม่ได้อ่อน มีเหตุมีผล  แต่พอมาเน้นตรงนี้เราเสียดายโอกาสที่จะขยี้ปมที่เราว่ามีน้ำหนักที่ดีเลย

ที่เราคิดคือพชรอาจจะสู้กับมทิรา แล้วได้หัวใจกลับไป แต่ก็มีจังหวะที่แบบ สุดท้ายก็ตายทั้งคู่ อาจจะเป็นสู้กันแล้วก็เจ็บหนัก

มีฉากมองหน้ากันแล้วก็สื่อให้เห็นว่า เนี่ย สุดท้ายก็แค่นี้ ชีวิต พชรเองก็ต้องทรมานกับชีวิตยืนยาวสองพันปี มทิราก็ไปไหนไม่ได้ โดนกักขังกับความแค้นที่ต้องกลับมาขัดขวาง ตอนนี้อาณาจักรก็ไม่มีแล้ว ไม่มีการเมือง การแย่งชิงอำนาจ ไม่มีอีกต่อไปแล้ว ทุกคน ณ ขณะนั้นก็มีสิ่งที่ยึดมั่น แต่ตอนนี้สิ่งที่ยึดมั่น ทั้งควาทรักชาติ ทั้งครอบครัว มันก็ไม่มีอีกต่อไปแล้ว

เวลายาวนานได้พิสูจน์แล้วว่าการมัวแต่มุ่งกับความแค้นไม่มีประโยชน์
มีมนตรา มีคำสาป มีญาณหยั่งรู้แบบจันทรา
ก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าใจยังอยู่กับความแค้น ทุกคนก็ที่เกี่ยวข้องก็ต้องวนเวียนอยู่แบบนี้ กี่ครั้งกี่ชาติภพแล้วที่มันเป็นแบบนี้ซ้ำๆ

แล้วก็ตัดสินใจจบทุกอย่างลงที่ตรงนี้ แต่ไม่อยากให้สปอยล์ว่าตกลงใครตายบ้าง แบบ อาจจะนอนเกือบตายกันทั้งคู่

แล้วให้ตอนจบปิดด้วยพราวพลอยกำลังคิดอะไรอยู่ พชรเดินเข้ามากอด แล้วก็บอกว่า วันนี้วันสำคัญ นิทรรศการที่คุณจะจัดคราวนี้ไม่น่ามีปัญหาอะไรแล้ว พราวก็บอกว่าขอกำลังใจให้เธอด้วย พชรก็บอกว่าพี่อยู่กับลตาเสมอ

แล้วก็ตัดภาพเป็นภาพในความคิด มาสู่ภาพความจริงที่พราวพลอยกุมหัวใจตัวเอง แล้วอาจจะมี resemble ย้อนอดีตสื่อว่าหัวใจของพชรที่เจ็บหนักจนอาการเป็นตายเข้ากัน มันแมทตช์เข้ากับเธออย่างไม่น่าเชื่อ

ก็คือสรุปว่าคนที่ให้หัวใจกับพราวพลอยคือพชร ที่ได้หัวใจกลับมาแล้ว แต่ก็อาการสาหัส แล้วพชรก็เซ็นบริจาคอวัยวะให้อยู่แล้ว พราวพลอยเลยมีชีวิตต่อมาด้วยหัวใจของพชร

ตอนจบก็เป็นการเปิดตัวนิทรรศการเกี่ยวกับเรื่องราวของนักรบในตำนาน สองพันปีอีกครั้ง ที่ตอนแรกล่มเพราะเพชรโดนขโมย

นิทรรศการก็ เล่าเรื่องของพชร และมทิรา แล้วตรงที่เป็นหัวใจของนักรบ ก็เป็นฉากเปิดตัวของพราวพลอย ที่ยืนตรงตำแหน่งดวงใจของ
ภาพพชร ที่ตอนแรกจะต้องเป็นเพชรแล้วคราวก่อนถูกขโมยไป ก็เป็นพราวพลอยที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง แล้วก็ก้าวออกมาพูดปิดจบสวยๆสอนถึงว่า สุดท้ายแล้ว เรื่องราวที่วุ่นวายก็จบลง หัวใจทุกดวงที่ต้องเจ็บปวดกักอยู่กับวังวนของความแค้นก็ได้รับการปลดปล่อย

แล้วก็มีคนยกขึ้นถามว่า รวมถึงเพชร ที่เป็นที่มาของชื่อนิทรรศการ ดวงใจในมนตราหรือไม่? ที่สายสูญไปจนไม่มีใครพบ พราวพลอยก็กุมไปที่หัวใจแล้วก็ตอบว่าใช่ค่ะ

เราเองก็คงคิดไม่ถึงคนเขียนบท เพียงแต่เสนอจุดที่เราไม่ค่อยชอบเอาเสียเลยในนิยาย และเสียดายปมค่ะ แต่คิดว่าทีมงานคงทำออกมาดีที่สุดอยู่แล้ว รอชมค่า