ถ้าทะเบียนหย่า คือ สิ่งยื่นหมูยื่นแมวระหว่างสถานะภาพสมรส ความทรงจำระหว่างเรา...ก็คงเป็นสิ่งเดียวที่พี่เธียรหยิบคืนไปจาก Treasure Box ของเมยไม่ได้ บทบาทไหนก็ตามที่เธียรวัฒน์มอบหมายให้ จะหน้าที่ผู้ช่วยหรือหน้าที่เมียในนามที่ต้องก้าวเข้ามากั้นกลางหรือเรียกอีกอย่างว่า “ไม้กันหมา” กิตติมศักดิ์ นทีรินพร้อมทำทุกอย่าง เพราะถ้าวันนึงที่เธอก้าวถอยหลังออกมา ตามนาฬิกาชีวิตคู่ที่มันเดินถอยลงเรื่อยๆ เมื่อถึงเวลาที่เจ้าเข็มนาฬิกาหยุดลง...มันจะไม่มีวินาทีไหนเลยที่เมยจะเสียใจในทุกอย่างที่ทำ

สถานะ ”น้องสาว” คนเดียวของพี่เธียรที่นทีรินหวงแหนยิ่งนัก การได้ยืนเคียงข้างพี่เธียรต่อให้ไม่ใช่ “คนรัก” ก็ยังดีกว่าการเอ่ยคำรักออกไป แล้วจะกลายเป็น “คนอื่น” ที่ถูกเกลียดจากพี่เธียรไปตลอดชีวิต เมยไม่มีวันเสี่ยง...ความรักที่เป็นความลับต้องถูกซ่อนเอาไว้ตลอดกาล

ความรักของเมย ที่มันผันเปลี่ยนจาก Puppy Love การปลื้มรุ่นพี่ประธานนักเรียนในวันวาร กลายเป็นรัก...ที่ไร้ความต้องการอะไรตอบแทนในวันนี้ รัก...ที่เมยค่อยๆหยอดกระปุกเก็บเอาไว้ รัก...ที่มันงอกเงยตามกาลเวลาที่ผันเปลี่ยนไป รัก...ที่ตัวตนของพี่เธียร ไม่ใช่ที่ทรัพย์สมบัติหรือรูปสมบัติที่ห่อหุ้มไว้ คงจะต้องขอบคุณป้าจีที่ก้าวเข้ามาโอบอุ้มเมยกับแม่และมอบโอกาสสำคัญ ... โอกาสที่ทำให้เมยได้รู้จักตัวตนจริงๆของพี่เธียร เพราะหลายปีที่ผ่านมา มันทำให้นทีรินรู้ว่า....ความรักของเธอที่มีต่อเขานั้น...เธียรวัฒน์มีค่าพอที่เธอจะรัก มีค่ามากพอที่...เมยจะแลกด้วยอะไรหลายๆอย่างที่พี่เธียรไม่มีวันได้รู้ เมยไม่ได้กลัวการจมน้ำมาตั้งแต่เด็กหรอกนะพี่เธียร...

ความลับในใจ...ที่ถูกเก็บซ่อนไว้ในกล่อง นทีรินไม่มีวันเปิดมันออกมาให้เธียรวัฒน์รับรู้เด็ดขาด หากใครจะรู้...ว่าเมื่อไหร่ที่แอลกอฮอล์เข้าปาก ความในใจที่เขาไม่รู้ว่าน้องสาวนอกไส้กำลังพร่ำเพ้ออยู่นี้ถึงกลับถูกปลอดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น เสียสละตัวเองให้...ยังไง?...ไม่คิดจะตอบแทนกันบ้าง ตอบแทนอะไร? เธียรวัฒน์งงไปหมด เจ้าตัวยุ่งนี่นอกจากเมาแล้วยังหื่น ยังพูดจาถึงอะไรที่เขาฟังไม่รู้เรื่องเลย จนกระทั่งวันที่เขาได้ค้นพบ...ไดอารี่แห่งความลับที่เจ้าตัวคงซุกซ่อนเอาไว้อ่านคนเดียวถูกเปิดออกมาโดยบังเอิญ

เมย...แอบรักเขามาตั้งแต่เด็กงั้นหรือ การเอาอกเอาใจ...เอาใจใส่เขา ดูแลเขาทุกอย่าง แม้กระทั่งยอมแต่งงานเพื่อช่วยให้พ้นจากการถูกพลเดชขู่ฆ่า....ไม่ใช่เพราะแม่สั่งให้ทำหรอกหรือ เธียรวัฒน์ไม่มีทางรู้ เพราะเขาไม่เคยใส่ใจ สนใจหรือสังเกตว่านทีรินจะรู้สึกยังไงเลยสักนิด...

เนื้อคู่บ้าบออะไรที่หมอดูพูดนั่นคงเชื่อได้ยาก น้องสาวจอมวุ่นที่วันๆไม่เห็นจะเป็นโล้เป็นพายนี่นะที่เขาจะต้องยอมสยบแทบเท้า...ฝันไปเถอะ...ต่อให้เมยแอบรักเขาอยู่...แต่ตายแทนกันให้ได้ก่อนเห๊อะ ถึงจะคิดว่ารักกันจริง....
  

แค่คำปฏิเสธเบาๆก็ว่าเจ็บแล้ว แต่คำตอบโต้หากหนักแน่นของพี่เธียรที่บอกป้าจี...”เมยไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมรัก ไม่ใช่ผู้หญิงที่อยากจะแต่งงานด้วย”...มันได้ยินเต็ม 2 หู สะเทือนไปตัดขั้วหัวใจเลยทีเดียว ถนนเส้นเดิมที่ทอดยาวที่เธอเลือกเดินตามลำพัง มันไม่มีทางที่พี่เธียรจะลงมาเดินด้วยกันอยู่แล้วนี่

ใจสลาย...คงเป็นคำนี้ซินะที่เธอกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้ มีแค่รอยฝืนยิ้ม...ที่ต้องยิ้มทั้งที่น้ำตาคลอเคลียอยู่ตรงเบ้า... ไม่เป็นไรเลยที่จะหย่า...เมยโอเคทุกอย่าง อะไรก็ตามที่ตอบออกไปเพื่อให้พี่เธียรสบายใจหายห่วงนั้น เธอทำไม่ได้เลยสักอย่าง มันเจ็บ...ยิ่งกว่าขาที่เจ็บอยู่ตอนนี้ไม่รู้กี่ร้อยเท่า...ดีเหมือนกันที่พี่เธียรใจดีให้เมยขี่หลังเพราะเจ้าน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้จักหยุดจักหย่อน...เมยคงต้องซ่อนเอาไว้ให้พี่เธียรเห็นมันไม่ได้  น้ำตา...อาจถูกชะล้างไปตามสายฝนที่ถาโถมลงมา...แต่เสียงสะอื้นที่ถูกสะกดกลั้นเอาไว้ ไม่ให้พี่เธียรได้ยินนั้นยากแทบขาดใจ

เมย...ที่เธียรรู้จักมาตั้งแต่เด็ก คือ เด็กผู้หญิงที่เขาออกจะหมั่นไส้ปนรำคาญ น่ารำคาญที่เพื่อนชอบล้อว่าเขากับเมยเป็นแฟนกันหรอ...แถมน่าหมั่นไส้ที่คุณนายแม่รักยิ่งกว่าลูกในใส้อย่างเขาหรือริซะอีก อีกไม่นานการแต่งงานปลอมๆระหว่างเราทั้งคู่ ต้องมีวันจบ...การหย่าแบบที่เมยเสียหายน้อยที่สุด คือ สิ่งเดียวที่เขาตั้งใจทำให้ นทีรินไม่ใช่ผู้หญิงที่เขารังเกียจ แต่เมยคือ น้อง...การจะให้รักกัน...อย่าง “คนรัก” เธียรวัฒน์ทำไม่ได้ ไอ้ความรักหน้าตาเป็นยังไง...ยิ่งรักแท้ยิ่งแล้วใหญ่ เรื่องเพ้อฝันแบบนี้มันไม่มีทางมีอยู่จริงได้หรอก ไม่งั้นเกิดมา 20 กว่าปี เขาต้องรู้จักมันบ้างแล้วซิ...

เมยได้ยินเขาพูดไปอย่างนั้น...คงจะคิดได้บ้าง ว่าไม่ควรนึกฝัน..คิดเกินเลยอะไรกับเขาเด็ดขาด แต่เจ้าตัวก็คงไม่รู้สึกรู้สาทนทานยาด ถึงยิ้มกว้างแล้วตอบอย่างที่ปกติเจ้าตัวชอบทำ ไม่มีปัญหาเลย...เมยสบายมากค่ะ... เธียรวัฒน์เกือบจะสบายใจที่ได้ยินคำตอบ ถ้าไม่ได้เห็นสายตาที่ดูปนเศร้า...เคล้าสายน้ำฝนเพียงชั่วแว๊บเดียว

เธียรวัฒน์เคยเข้าใจมาตลอดว่าผู้หญิงอย่างเมยนี่เหมือนหนังสือที่เห็นแต่ปก ก็เดาเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบยัน The End ออกหมดแล้ว...แต่สายตาเมื่อครู่ กับ ไดอารี่ลับที่เขาเพิ่งรู้ มันทำให้เขาเริ่มเดาไม่ค่อยออก ว่าคนที่แอบรักเขามาตลอด...จะเสียใจหรือทำใจได้กับประโยคที่ได้ยินเขาพูดออกมากันแน่ Don’t judge a Book by its cover แล้วเมยเป็นหนังสือแบบไหนกันนะ....