สวัสดีครับ เพื่อนๆ สมาชิก เพิ่งเริ่มหัดเล่นพันทิปนะครับ 
.
เนื่องจากไวรัส Covid-19 ทำให้ออกจากบ้านไม่ได้ เลยเริ่มหาเรื่องขีดๆ เขียนๆ เพื่อให้ไม่ฟุ้งซ่านครับ 
วันนี้เลยอยากจะมาแชร์ประสบการณ์ความรักครั้งหนึ่ง เผื่อใครจะมีประสบการณ์คล้ายๆกัน
.
ช่วงที่ความคิดฟุ้งๆ แบบนี้ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมถึงทำให้กลับไปคิดถึงคนๆ นึง ซึ่งเคยคุยกันเมื่อประมาณ 3 ปีที่แล้ว 
ขอเรียกเขาว่า “เค” แล้วกันนะครับ (นามสมมุติ) 
.
เราเจอกันผ่าน Tinder ครับ ไม่บ่อยนักที่ผมจะเจอคนที่สามารถคุยกันรู้เรื่องจากแอปฯนี้ หลายๆ ครั้งแมทช์กันแล้วก็หาย 
หรือไม่ก็ทักทายกันได้ไม่เกิน “สวัสดี” และ “ชื่อไร” จนผม ลบๆ เลิกๆ เล่น แอปฯ ไปหลายครั้ง
.
แต่เคเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่คุยจนได้แลกไลน์กัน ในช่วงแรกๆ เราก็ไม่ได้คุยกันบ่อยนัก เพราะงานเคค่อนข้างยุ่ง
เคมักจะส่งข้อความหาผมหลัง 5 ทุ่มเพราะเป็นเวลาที่เขาเพิ่งเลิกงาน
.
บทสนทนาก็ไม่มีอะไรมาก มีทะลึ่งติดเรทบ้าง แต่ 90% มักเป็นเรื่องงาน เรื่องทั่วไป เราส่งข้อความหากันประมาณเดือนกว่าๆ
และลองโทรหากันครั้งแรก ซึ่งกินเวลากว่า 2 ชั่วโมง เคถึงกับบอกว่า ผมเป็นคนแรกที่ทำลายสถิติ First Call 30 นาที ของเขาได้ 
.
เราตัดสินใจนัดเจอกันครั้งแรกที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในย่านอโศก และลงเอยโดยการที่เคพาผมกลับไปที่ห้องของเขา
มาถึงจุดนี้หลายๆ คนคงนึกว่า ฮั่นแน่ๆๆๆ ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องบนเตียงละซิ ไม่ผิดหรอกครับ เพราะ ณ ตอนนั้นผมก็คิด 555
.
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็อาจเป็นจุดที่ทำให้ผมลืมเขาไม่ได้ ก็เป็นได้ เพราะในวันนั้น เราทำมากสุดก็แค่จูบและนอนกอดกัน 
โดยเคบอกว่า “อย่าทำมากกว่านี้เลยเนอะ ยังอยากคุยกับนายอีกนานๆ” เป็นประโยคที่ได้ยินแล้วหน้าชาไปเลย รู้สึกเขิลจนไปไม่ถูกเลยครับ

.
หลังจากนั้นพวกเราโทรหากันทุกคืนและนัดเจอกันทุกอาทิตย์ ผมจะไปนอนค้างที่ห้องเขา โดยเราไม่เคยมีอะไรกันเลย แต่ผมรู้สึกอบอุ่นมากเมื่ออยู่กับเค รู้สึกสามารถเป็นตัวของตัวเอง เคเข้าใจมุกตลกฝืดๆ ของผม และผมรู้สึกว่าสามารถเล่าเขาได้ทุกเรื่อง
.
ช่วงนั้นเป็น 3 เดือนที่โลกเป็นสีชมพูจริงๆ ครับ ถึงกับมานั่งจัดเพล์ลิสเพลงรักฟังเลยทีเดียว เลี่ยนเนอะ แต่ก็ทำไปละ 5555 
.
ทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี จนกระทั่งผมได้งานใหม่ และโปรเจคที่เคทำอยู่ ถูกระงับกระทันหัน มันทำให้ตารางของเราสองคนสลับกัน
คือเคเลิกงานไว ในขณะที่ผมเลิกงานดึก ทำให้ข้อความที่เคยส่งหากัน น้อยลงๆ ทุกวัน ไปถึงจุดที่ว่าต้องเป็นผมส่งไปก่อนเท่านั้นถึงจะได้ข้อความจากเค
.
จนกระทั่งวันหนึ่งที่เรานัดไปทานข้าวกัน เคตั้งมือถือเขาไว้บนโต๊ะ ผมสังเกตุเห็น Tinder ของเคมีคนทักเข้ามา ณ ตอนนั้นก็รู้สึกหึงๆ นะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะสถานะเรามันก็ยังแค่คนคุยกัน ยังไม่ได้คบกันจริงจัง ผมไม่แน่ใจว่าควรรู้สึกยังไง เลยเลือกที่จะไม่พูด คืนนั้นหลังทานข้าว ผมก็ไปค้างคืนกับเคที่ห้องตามปกติ พอรุ่งเช้าผมก็นั่งแทกซี่กลับคอนโด
.
.
.
.
.
และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เจอกับเค...
.
ผมลองเลือกที่จะไม่ไล่ตาม ไม่ส่งข้อความหา และดูว่าจะได้รับข้อความอะไรจากเคไหม แต่ผ่านมาแล้ว 3 ปี ผมก็ไม่เคยได้รับอะไรจากเคเลย
ตลอดระยะเวลาที่คุยกันประมาณ 4 เดือน เราไม่เคยทะเลาะกัน ทุกครั้งที่เจอกันก็มีความสุขดี จนกระทั่งวันนี้ผมยังไม่รู้เลยว่ามันไปผิดพลาดตรงไหน ทุกอย่างมันจบแบบจุกๆ แต่ไม่ถึงกับเสียใจ ผมไม่มีสิทธิใช้คำว่า “ถูกบอกเลิก” เสียด้วยซ้ำเพราะเราไม่เคยเป็นอะไรกันตั้งแต่แรก
. 
เคได้ออกจากชีวิตของผมไปอย่างสมบูรณ์ แล้วเราก็แยกย้ายกันใช้ชีวิตเหมือนแต่ละฝ่ายไม่เคยมีตัวตนอยู่ในโลกนี้ 
หลังจากนั้นผมก็มีคนมาคุยเรื่อยๆ บางคนก็อยากลองคบดูจริงจัง แต่ไม่รู้ทำไมทุกๆ ครั้งมันก็ไม่อบอุ่นเท่าตอนที่อยู่กับเค
.
เหมือนเคเป็นความทรงจำดีๆ ลึกๆ ที่ผมยังกลับไปหาเป็นครั้งคราว แม้มันจะจบแบบไม่ดีเท่าไหร่ แต่มาจนวันนี้นึกย้อนกลับไปก็ยังมีความสุขทุกครั้งนะครับ ว่าครั้งนึงก็เคยเจอกับคนที่ทำให้เรารู้สึกแบบนั้นได้ 
.
แล้วเพื่อนๆ ละครับ เคยมีใครแบบนี้เข้ามาบ้างหรือเปล่า? มาแชร์เรื่องราวให้ฟังกันบ้างนะครับ