เพราะผมเห็นว่า บางครั้งถามเรื่องพระเจ้านี่แหละครับ แต่กลายเป็นถกเถียงกันด้วยอารมณ์ อยากเอาชนะ

จริงๆแล้วมันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง  มันไม่มีสันติสุข ไม่มีความรัก

มีบางลัทธิบางนิกาย  เน้นความรู้ครับ  แบบสมาชิกแต่ละคนนี่ ฟิตมากเรื่องพระคัมภีร์ เรื่องพระเจ้า

ถามอะไรตอบได้หมด เพราะเรียนอยู่ทุกสัปดาห์ ซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ

แต่พอไปที่บ้านเค้าเห็นทะเลาะกัน พ่อแม่ลูก ทะเลาะกันตลอด 

เวลาไปเดินเผยแพร่ ก็นินทาคนโน้นคนนี้

ส่วนอีกกลุ่มความรู้อาจไม่แน่น  แต่ชอบร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้า ชอบอธิษฐาน จากหัวใจ พยายามเข้าใกล้พระเจ้าจากใจจริง

ปรากฎว่ากลุ่มนี้ พอไปคุยด้วยแล้ว พบว่าเป็นกลุ่มคนที่มีความจริงใจ มีความรักและสันติสุขจากหัวใจอย่างแท้จริง

ถึงจะไม่ค่อยมีความรู้ลึกซึ้งเปิดพระคัมภีร์ก็ไม่ค่อยเก่ง

ผมมานั่งคิดดู  สมัยพระเยซู  พวกที่เชี่ยวชาญพระบัญญัติ ในสมัยนั้น คือพวก ฟาริสี   พวกนี้คงเก่งพระคัมภีร์ในยุคนั้นมาก

แต่นิสัยนี่สิครับ  ไม่ไหวเลย

ดังนั้นผมจึงคิดว่าถ้าเรารู้สึกว่า  ตัวเรา หัวใจเรา ไม่มีสันติสุข ไม่มีความรักแท้  ให้กับพระเจ้าและเพื่อนบ้าน

น่าจะต้องทบทวนจุดมุ่งหมายในการถกเถียง เรียนรู้เรื่องเกี่ยวกับพระเจ้าใหม่แล้วครับ เพราะเราไม่ได้เรียนเพื่อโชว์ออฟ

จริงมั้ยครับ?