รู้สึกว่าตัวเองเกิดมาอาภัพมาก​ ตั้งแต่เด็กไม่เคยมีความสุข​ คนในครอบครัว​ ลุงป้าน้าอา​ ไม่มีใครอยากยุ่งด้วย​ มีลูกพี่ลูกน้อง1คนก็ดีนะเล่นด้วยกัน​ แต่ญาติพี่น้องจะดุจะว่าแต่เราคนเดียวตั้งแต่ไหนแต่ไร​ เรื่องที่ไม่ผิด​ ไม่รู้ไม่เห็นยังกลายเป็นคนผิดได้​ พออายุเริ่มเยอะขึ้นมาหน่อยสักประมาณ​ประถม​ ก็โดนเพื่อนๆแกล้งมาตลอด​ อยู่คนเดียวตลอด​ จนจบวัยประถม​ เริ่มเขาวัยรุ่น​ชีวิต​ชักเปลี่ยนผัน​ ในบ้านก็ไม่มีใครคุยด้วย​ น้าๆอายุ20กว่าๆ​ก็ยังไม่มีใครพูดหรือคุยกับเราอยู่ดี​ น่าจะเป็นเพราะ​ เขาไม่ชอบพ่อเรา​ เพราะว่าสมัยตอนเรายังไม่เกิด​ พ่อเราเคยติดยา​ มาจีบแม่​ พาแม่ไปลำบาก​ เราเกิดมายังทำให้แม่เราลำบากเข้าไปอีก​ นั่นคงเป็นเหตุผลของเขาที่ไม่มีใครอยากยุ่งด้วย​ เราก็พยายามแล้วที่จะเข้าหาญาติๆ​ แต่ก็เหมือนเดิม​ เลยหันหน้าเขาหาเพื่อนๆ​ ดิ่งสุดสู่ความเหลวไหล​ มัวเมากับสิ่งชั่วช้า​ ไม่มีใครเข้าใจในสิ่งที่เราทำ​ จนสุดท้ายก็เป็นอย่างที่ทุกคนรู้กันค่ะ​ ท้อง​ เลยทำให้ถอยออกมาจากสิ่งเหล่านั้นได้​ กลับมาคิดทบทวนดู​กับสิ่งที่ทำลงไป​ มันแย่มาก​ ทำเพื่อประชด​ แต่คนที่เสียหายที่สุดคือตัวเอง​ ในตอนนี้กว่าจะคิดอะไรได้ก็ช้าไปแล้ว​ จนให้กำเนิดเด็กตัวน้อยๆ​ ที่ใครก็ไม่ต้องการ​ แม้เเต่เราในตอนแรกก็ไม่ต้องการ​ เลี้ยงไปเลี้ยงมารู้สึกตกหลุมรักในแววตา​ ความสดใส​ เลี้ยงด้วยตัวเอง​ ประทังชีวิตเด็กน้อยด้วยเงิน600บาทจากรัฐบาล​ และจากเงินที่ย่าของเด็กให้มา5หมื่นบาท​ เลี้ยงจนรู้เรื่อง​ รู้สึกว่าแววตาเด็กคนนี้ดูสดใสจังเลย​ แต่ก็ไม่มีใครต้องการเหมือนเดิม​ นอกจากเรา​ที่ตกหลุมรักตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้​ แต่เราก็พยายามให้ความรัก​ ความอบอุ่น​ ถึงแม้จะมีแค่เราคนเดียว​ ​เราก็จะพยายามอดทนทำให้ดีที่สุด​ เท่าที่แม่คนนี้จะทำได้​ ไม่อยากให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนเรา​ ย่าของลูกมาหาบ้างเป็นครั้งคราว​ ดูย่าและลูกเราดีใจนะที่ได้เจอกัน​ แต่อยู่ด้วยกันไม่ได้ด้วยปัญหาหลายๆอย่าง​  ขอจบเรื่องไว้แค่นี้นะคะ​
จากแม่เลี้ยงเดี่ยวที่อยากระบาย​ แต่ไม่มีใครอยากรับฟัง
#ไม่อยากแท็กห้องไหนเลย​ กลัวไปเป็นข้อความขยะไร้สาระ  ขอโทษนะคะ😔