อ่านแล้ว เห็นใจมาก

ข้าพเจ้าก็ต้องนอนห้องเดียวเตียงเดียวกับลูกเป็นสิบๆ ปี
ตอนเด็กๆ ลูกกอดแจก่อนนอน จนหลับไป แม่ค่อยๆ ดิ้นออกมาได้บ้าง

เมื่อเขาเป็นสาว เขาเป็นคนซื้อเตียงนอนใหม่ ใหญ่-ยักษ์ มานอนเบียดกันอีก
ด้วยความรักลูก เอาละ นอนด้วยกันก็ด้วยกัน
(คอยระวังหลบอาวุธ หนัก ที่เขาเผลอเหวี่ยงมายามดึกสงัดเอาเอง)

ลูกแต่งงานแยกบ้านไป ทีนี้ได้ยึดครองเตียงใหญ่ กลิ้งไปมาตามสบายทั้งคืน
อาาาาาา..สวรรค์

ไม่นานเท่าไหร่ เขาส่งลูก 🐱 ของเขาตามมา นอนเบียดนอนทับอยู่บนตัวข้าพเจ้าแทน
สวรรค์ล่มไปหลายยย...ปีแล้ว กลับสู่ภาวะระวังภัยกลางดึกดังเดิม

เข้าใจดีว่า คุณ จขกท ไม่กล้าบอกแม่ไปตามตรง ว่า อึ ด อั ด   อึ ด อั ด   อึ ด อั ด....โว้ยยย
ความรัก มักก่อทุกข์ เช่นนี้เอง

อ่านแล้วมีความรู้สึกแปลกและเยอะเกินไปที่แม่ทำกับลูก
พ่อไปใหนไม่เห็นพูดถึง
เราแยกลูกเป็นสัดส่วนห้องใครห้องมันตั้งแต่เกิด
ลูก ๆ ก็ไม่มาวุ่นวายงอแงจะนอนกับพ่อกับแม่ พ่อแม่ก้ไม่ชอบไปอุ้มลุกมานอนด้วย
วิถีชีวิตสร้างมาอย่างไรก้จะได้อย่างนั้น
แม่อาจจะชินกับการนอนกับลูกแต่ที่คุณเล่าเราว่ามันมากไป ลุกอายุ 25 แล้ว มานอนกอดก่ายนี่แปลกไปใหม
คุณไม่มีแฟนหรืออย่างไร
คุณควรแยกห้องออกไปแม่จะโกรธก็ช่างแม่เพราะคุณโตแล้วไม่ควรมานัวเนียเหมือนตอนเด็ก ๆ

ตกใจกับความเห็นของคนอื่นเหมือนกันนะ เพราะตอนแรกคิดว่าอาจจะมีบ้านอื่นที่มาบอกว่าเป็นเรื่องธรรมดา ใครๆก็ทำกัน อาจจะคอมเม้นแนวนี้หลุดรอดมาบ้าง แต่ไม่เจอเลย
อันที่จริงผมตามอ่านกระทู้อยู่ตลอดนะครับ แต่ไม่ได้มาตอบในทันที อยากรู้ว่าคนอื่นเขาจะคิดยังไง ก็เลยรอคอมเม้นจากคนอื่นให้พอจับแนวทางได้หน่อยเลยมาตอบ
เรื่องความสัมพันธ์เกินเลยแม่ลูก ประเด็นนี้ตัดทิ้งไปได้เลย เพราะผมมีแฟนเป็นผู้ชายครับ คิดว่าแม่รู้เรื่องนี้มานานแล้ว แต่เขาแค่ไม่พูด ทุกวันนี้ก็คบกับแฟนอยู่ แต่ไม่เคยมาเปิดตัวกับที่บ้านนะ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าต่อไปหลังจากนี้จะทำยังไงกับที่เป็นอยู่ บ่นเรื่องนี้กับแฟนบ่อยมาก แฟนก็บอกว่าเราโตเกินจะมานอนกอดกับแม่ได้แล้ว
นอกจากนี้ผมได้ลองค้นพันทิปไปอ่านในกระทู้พันทิปที่บอกปัจจัยว่าครอบครัวแบบไหนที่แม่จะติดลูก สรุปของผมตรงตั้งแต่ข้อแรกถึงข้อสุดท้ายเลย แต่กรณีนั้นแม่เขาติดลูกที่อายุ 7-15 ขวบ
จริงๆจุดประสงค์หลักคืออยากมาระบายมากกว่าที่ได้ตั้งกระทู้ เพราะเหมือนเราเองจริงๆก็มีธงของตัวเองอยู่แล้วว่าจะทำเรื่องนี้ยังไง ก็คิดว่าคงต้องปล่อยไปแบบนี้แหละ คงไม่ได้ไปพบแพทย์หรืออะไรนะครับถึงหลายคนจะแนะนำก็เถอะ หรือจะให้ไปพูดตรงๆมันก็จะขัดกับนิสัยที่เป็นธรรมชาติของผมสุดๆไปเลย เพราะนิสัยผมคือมองว่ามันเป็นเรื่องของจิตใจ เราแก้ไขด้วยตัวเองได้
ก็เครียดและอึดอัดเรื่องนี้เป็นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ตอนนี้ก็ปลงๆ เราทำอะไรไม่ได้ ก็ปล่อยมันไป ไม่อยากไปยึดติดมากมาย เค้าแฮปปี้ของเค้าก็ทำไปเนอะ เราก็ต้องสู้ๆนิดนึง
ถ้าผมออกไปอยู่ตัวคนเดียว ซึ่งจริงๆก็อยากทำนะ อยากไปอยู่กะแฟน แต่แม่ดราม่าหนักแน่นอน แค่ขอไปนอนบ้านเพื่อนซักคืนนึงยังทำไม่ได้เลย เป็นอย่างนี้มาตลอด จะโดนทำนองว่าตัวเองไม่มีบ้านอยู่หรือไงทำไมต้องไปนอนบ้านคนอื่น
อันที่จริงที่ผมอึดอัดที่สุดอย่างนึงก็คือร้องคาราโอเกะไม่ได้นี่แหละ แม่หัวใจวายตายพอดีเจอลูกลายร้องเพลงติ๊นา ใหม่เจริญฯ มาช่า แคท ฯลฯ อยากได้พื้นที่ร้องเพลงบ้าง
อิจฉาบ้านลูกบ้านอื่นเหมือนกันนะที่ได้ห้องเดี่ยวมาตั้งแต่เด็ก ผมไม่เคยมีความเป็นส่วนตัวแบบนั้นเลย พูดแล้วเศร้าแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายก็ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ ผมอ่านทุกอันนะ แต่อาจจะไม่ได้เม้นตอบ เพราะผมพิมพ์ในมือถือ ก็เลยคิดว่าพิมพ์ตอบทีเดียวอย่างนี้ง่ายกว่า