ผมมีเพื่อนที่เรียนปวช.ด้วยกันมามันมีแฟนที่เรียนแผนกอื่นซึ่งตอนแรกผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรจนพอสนิดกันมากขึ้นแฟนของเพื่อนก็เริ่มเรียกผมว่าที่รักตอนแรกผมก็รู้สึกแปลกๆเพราะไม่เคยถูกเรียกแบบนี้แล้วแฟนเพื่อนก็เรียกผมแบบนี้ทุกครั้งเมื่อเจอกันถึงแม้จะอยู่ต่อหน้าเพื่อนผมก็ยังเรียกที่รักเหมือนเดิม ผมไม่รู้ว่าเพื่อนผมคิดยังไงแต่ที่ดูๆเค้าก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร พอนานวันเข้าก็เริ่มสนิดกันมากขึ้นจนถึงขั้นที่ว่าเดินจับมือกัน3คนก็เคยมาแล้ว ซึ่งผมก็พอเข้าใจแฟนเพื่อนอยู่ว่าแค่เล่นกันเฉยๆไม่ได้คิดอะไร ซึ่งตอนนั้นผมก็ยังไม่ได้รู้สึกชอบแฟนเพื่อนเลยแม้แต่นิดเดียว รำคาญซะด้วยซ้ำ จนเรียนจบปวช. ผมกับเพื่อนและแฟนเพื่อนตัดสินใจที่จะเรียนต่อแผนกและที่เดียวกัน แล้วแฟนเพื่อนก็ชวนผมไปทำงานด้วยแค่2คนเพื่อหาค่าเทอมเรียนต่อปวส. ซึ่งผมคิดว่าน่าจะเป็นช่วงนี้แหละที่ทำให้ผมเริ่มชอบแฟนเพื่อน ทุกวันที่ทำงานเราได้ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้นและได้คุยกันอยู่ตลอดเวลาแทบจะตัวติดกันเลยด้วยซ้ำ แต่ผมก็ยังไม่รู้ตัวนะว่าชอบไปแล้ว ทุกวันและทุกช่วงเวลาที่ทำงานมันทำให้ผมมีความสุขแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน ทุกลอยยิ้มและความสนุกที่พูดคุยกันกับแววตาของเธอ มันยากที่จะลืมเลือน แต่แล้วความสุขนั้นก็ได้จบลง เพราะผมกับเธอนั้นตัดสินใจที่จะออกจากที่ทำงานเพื่อใช้เวลาที่เหลือของวันปิดเทอมในการพักผ่อน พอถึงวันเปิดเทอมทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เธอไม่เรียกผมว่าที่รักเหมือนทุกครั้งที่เคยเรียก แต่กลับเรียกชื่อผมแทน ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น เธอไม่ใส่ใจหรือสนใจผมแบบที่ผ่านมาอีกตั้งแต่นั้น ซึ่งผมคิดว่าเธอคงจะเบื่อที่ต้องทำอะไรแบบนั้นกับผมแล้ว แต่เธอกับไปสนใจเพื่อนใหม่คนนึงที่เรียนอยู่แผนกเดียวกันเธอทำกับเค้าเหมือนที่เธอเคยทำกับผมทุกอย่าง ตอนนั้นผมก็รู้สึกน้อยใจนะเพราะตรงนั้นมันเคยเป็นที่ของผมมาก่อน แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ มีแต่ต้องยอมรับ เวลาที่เธอหยอกล้อหรือพูดคุยกับแฟนเธอผมก็ไม่ได้รู้สึกหึงหวงอะไรเลยแอบยิ้มด้วยซ้ำ แต่ทุกครั้งที่เธอพูดคุยกับผู้ชายคนอื่น ที่ไม่ใช่แฟนเธอมันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดมาก ผมพยายามที่จะตัดใจจากเธอในทุกวันมันทำให้ผมเป็นทุกข์มากจนทุกวันนี้ผมก็ยังตัดใจไม่ได้ (แต่ต้องบอกก่อนนะว่าผมแอบชอบเธอ แต่ไม่เคยคิดที่จะอยากได้มาครอบครองเพราะเป็นแฟนเพื่อน แต่เพื่อนผมมันก็ไว้ใจผมมากเลยนะ เพราะมีหลายๆครั้งที่ผมกับแฟนเพื่อนอยู่ด้วยกัน2ต่อ2หรืออยู่ด้วยกันตลอดเวลา จนมีหลายๆครั้งที่คนอื่นคิดว่าผมกับแฟนเพื่อนเป็นแฟนกัน แต่เพื่อนผมมันก็ไม่ได้ว่าอะไร ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกผิดมากที่แอบชอบแฟนเพื่อน) แต่พักหลังๆเพื่อนผมกับแฟนเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นจนมีทีท่าว่าจะเลิกกัน ถ้าเกิดเลิกกันไปทุกอย่างมันก็คงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เธอก็คงจะออกไปหาเพื่อนกลุ่มใหม่หรือแฟนใหม่ มันทำให้ผมคิดไม่ตกในทุกๆวันว่าเธอจะเจอคนที่ดีหรือเปล่าเธอจะเจอเพื่อนที่ดีไหมจะมีใครคิดทำร้ายเธอหรือเปล่าผมรู้สึกเป็นห่วงเธออยู่ตลอดเวลา ผมต้องทำยังไงดีผมไม่อยากจะคิดถึงเธออีกแล้วเธออยู่ในหัวผมอยู่ตลอดเวลาจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว ผมทนไม่ไหวแล้วที่ต้องมาเป็นห่วงเธออยู่ตลอดเวลาต้องคอยคิดถึงเธออยู่ตลอด ผมต้องทำไงดี ผมต้องจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงดี