เราอาจจะบรรยายได้ไม่ดีเท่าเเต่อย่างเล่ามากๆ ไม่รู้จะเรียกความรู้สึกนี้ว่ายังไงดีคือจะว่าจะเรียกว่าประทับใจก็ได้เเต่ถ้าชอบนี้น่าจะเป็นไปไม่ได้เพราะพึ่งเคยเจอกันครั้งแล้วก็ครั้งเดียว มันมีอยู่วันหนึ่งที่เราได้ ไปอบรมเกี่ยวกับมหาลัยก็ไปทำกิจกรรมอะไรกันปกติแล้วก็เจอเขา เราก็เเอบมองๆเขาอยู่แหละเออก็หล่อดีมองไปมองมาเอ้ามาจากที่ใกล้ๆกันเลย แล้วเราก็ทำกิจกรรมต่อเเต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันเยอะพอรู้จักกันนิดหน่อยตอนทำกิจกรรม เเล้วพออบรมเสร็จอะไรเสร็จก็จะโทรบอกให้เเม่มารับเราเเต่เเม่ติดธุระด่วนมาไม่ได้ต้องหารถกลับเอง ไอเราก็อ้าวชิบเเละจะกลับยัวไงนถก็ขึ้นไม่เป็นก็นึกได้ว่าเออมีคนที่มาจากที่ใกล้ๆเรานี้หว่าไอเราก็จะขอติดรถกลับไปด้วยคือตอนนั้นยืนเลิกลั่กกับเพื่อนอยู่ว่าจะเอาไงจะนั่งรถไหมหรือจะเข้าไปขอดี ไอเราก็เข้าไปถามว่าเออกลับยังไงพ่อกับเเม่มารับหรอ ป่าวเลยจ้าาเขาขับรถมาเองนี้ก็ไปไม่ถูกเลยนึกว่าพ่อเเม่มารับจะขอติดรถไปด้วยเเต่พอตอบงี้ปุ๊บไม่กล้าเลย เรากับเพื่อนก็เลยเดินกันออกมา ยืนงงเป็นไก่ตาเเตกเลยว่าจะกลับบ้านยังไงดีรถก็ขึ้นไม่เป็นเลยลองถามๆคนเเถวนั้นว่าจะกลับเข้าชลทำยังไง พอถามเสร็จก็กำลังจะไปเเต่อยู่เขาก็เดินออกมากับเพื่อนเเล้วมาถามเราว่าจะกลับด้วยกันไหมไปกับเราก็ได้ เเต่คงส่งได้เเค่หนองมนนะกลับต่อเองได้ไหม นะจุดๆนั้นไม่รู้ว่าจะดีใจจะได้กลับหรือจะเขินดี มันเป็นฟิลที่เเบบเชี้ยคือเเบบดีมาอะตอนนั้นมันจำได้ไม่ลืม มันประทับใจมากๆเเล้วเราก็ไปหาทุกอย่างเกี่ยวกับเขาเลยทั้งๆที่เราไม่เคยทำอะส่องทุกอย่าง5555โรคจิตก็ว่าได้เเต่เเบบจะทักไปคุยก็ไม่กล้าได้เเต่ส่องเขาหวีดทุกวันนี้เราหวีดเขาเพราะเราประทับใจเขาหรือว่ายังอื่นกันเเน่อยากทักไปคุยเเต่ไม่กล้า เเค่มองหวีดเขาอยู่ห่างเเละส่องต่อไป
ใช่ประทับใจเเน่นะ