คนเราสร้างเกราะมาหุ้มหัวใจ แต่เราสร้างประภาคารขึ้นมาห่อหุ้มหัวใจ เพราะมันคือสิ่งที่เดียวที่ส่องแสงให้ชีวิตคนเราก้าวต่อไป
     ในความซึมเศร้าคนเรามักหาอะไรมาเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวทั้งนั้น คนที่เข้มแข็งจะสร้างเกาะอันแข็งแกร่งมาขังความอ่อนแอไว้
     แต่คนอย่างเราไม่แข็งแรงขนาดนั้น จึงสร้างได้เพียงประภาคารพยายามส่องแสงนำทางชีวิตให้ก้าวเดินต่อไป
     หลายๆครั้งที่ได้ยินว่าคนเป็นซึมเศร้าต้องทำอะไรถึงจะดี  แต่ถ้าคุณเป็นคนไข้คุณจะรู้ดีว่าเวลาผ่านไปมันลำบากมาก
     กว่าหนึ่งปีที่ผ่านมากับโรคไบโพลาร์ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเดี๋ยวเศร้า ต้องสูญเสียคนรอบตัวเพราะความไม่เข้าใจไปเท่าไหร่
     เพราะฉะนั้นประภาคารของเราไม่ได้สวยงาม แต่มันยังตั้งอย่างโดดเดี่ยวโต้คลื่นที่พัดเข้ามา พยายามส่องแสงนำทางไปเรื่อยๆ
     เพราะฉะนั้นชีวิตเราต้องก้าวเดินต่อไป ยิ่งในสถานการณ์แบบนี้ เรายิ่งต้องเข้มแข็ง เราจะแพ้กับเรื่องแค่นี้ไม่ได้
     เพราะฉะนั้นรอยแผลทั้งในใจและทางกายที่เก็บไว้ตอกย้ำตัวเอง ดูมันบ่อยๆในวันที่ทรุด ดูไว้ให้รู้ว่าเราผ่านมันมาได้อย่างไร
     เพราะฉะนั้นต่อให้ชีวิตนี้แขนเราจะไม่มีทางหายดีเหมือนรอยร้าวของประภาคาร แต่มันจะบ่งบอกเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
     เพราะฉะนั้นฝากบอกต่อคนเป็นโรคนี้ คุณเข้มแข็งได้ ร้องไห้ได้ แต่อย่าดับไฟประภาคารของตัวเอง อย่าให้ความมืดมาพรากชีวิตเราไปเลย 
 แค่ตั้งหน้าตั้งหน้าอดทนต่อไป สักวันความเศร้ามันจะดีขึ้น ประภาคารของคุณจะกลับมาสวยงามรอรับพระอาทิตย์ตกและสองแสงสว่างนำทางคุณตลอดไป