ตามหัวข้อเลยจร้า คือเราตอนเป็นเด็กๆเราแอบชอบเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง เรากับมันอ่ะนะจะวิ่งไล่กันทุกวัน เพราะมันจะกวนประสาทเราทุกวัน จะกวนตีนเราทุกวัน แต่เรากลับมีความสุขมากๆเลยแหละ ถึงจะทำหน้าเสียประสาทก็ตาม เวลามันขาดโรงเรียนแค่1-2วัน เราเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง แต่แล้วเราก็ย้ายโรงเรียน ไปเรียนที่อื่น6เดือน แล้วก็กลับมาเรียนที่เดิม ปรากฏว่าคนที่เราแอบชอบ ย้ายโรงเรียนไปแล้ว เราโคตรเสียใจแต่แค่เสียใจนะ ไม่ได้ร้องไห้ จนผ่านมาหลายต่อหลายปี เราทักไปหามัน แต่มันบอกว่ามันไม่เคยรู้จักเรา จะแปลตรงๆคือ มันลืมเรา ทั้งๆที่เราไม่เคยลืมมันเลย มันยังอยู่ในสมองของเราเสมอไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี แต่ช่วงเวลาที่เราอยู่กับมัน เราก็มีความสุขที่สุดแล้วแหละ
ปล.หรือความรักของเด็กๆมันไม่มีวันเป็นจริงนะ