เราเป็นคนขี้ตกใจมาก มากถึงขนาดที่รู้อยู่แล้วว่าแม่เราอยู่หน้าห้องนอนแต่พอเปิดประตูไปเจอแม่ก็ยังสะดุ้งอยู่ดี เราเริ่มตกใจง่ายมาช่วงขึ้น ม.3(ตอนนั้นเริ่มฟังมิติที่6 เรื่องเล่านานาแต่ก็ไม่ได้ฟังบ่อยอะไรแต่ปัจุบันไม่ได้ฟังช่องนั้นแล้ว(กลัว)) แต่ตอนนั้นเป็นไม่บ่อยค่ะ แบบครั้งสองครั้ง แต่หลังจากเราฟังคือพุธมุดผ้าห่มตอน(ไม่รู้เกี่ยวกันไหม)ช่วง ม.3ตอนปลายจนตอถึงตอนปิดเทอมม.4(ตอนนี้เรากำลังจะขึ้นม.5) เราเริ่มตกใจถี่ขึ้นตั้งแต่ตอนม.4ค่ะ แค่เพื่อนสะกิดตอนใส่หูฟังคือสะดุ้งแล้ว บางเรื่องที่รู้ๆอยู่แล้วก็ยังตกใจอ่ะแบบรู้อยู่แล้วว่าจะมีคนมา รู้แล้วว่าเพื่อนข้างๆกำลังจะสะกิดหรือเรียก แต่ตัวเราเองก็ยังตกแล้วก็สะดุ้งอยู่ตลอด(ปัจจุบันไม่ได้ฟังเรื่องผีหรือดูหนังผีแล้วนะคะ) แต่ก็ยังกลัวเหมือนเดิม