สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกในชีวิตของเรา เราเขียนเพราะอยากดึงตัวเองออกจากห้วงที่มันไม่ถูกต้องค่ะ...เรื่องมันมีอยู่ว่า เราแต่งงานมีครอบครัว มีลูก 2 คน เรากับสามีอยู่กันไม่เคยมีเรื่องมือที่ 3 เราคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่จะมีเพียงเรื่องเดียวที่ทำให้เราต้องทะเลาะกันทุกครั้ง นั่นก็คือ สามีเราติดการพนัน ตั้งแต่แต่งงานอยู่ด้วยกันมา ไม่มีวันไหนที่เขาไม่เล่นการพนันเลย และเราก็ไม่ชอบเรื่องแบบนี้ เขาออกบ้านไปทำงาน8.30 น. กลับ 6โมงเย็น(ตามเวลางาน) แต่งานเค้าคือไม่ต้องนั่งออฟฟิต เมื่อก่อนเราทำงานที่เดี๋ยวกัน แต่มีลูกเราก็ลาออกมาเลี้ยงลูก และขายของออนไลน์ช่วยจุนเจือครอบครัว เราจะมีปัญหาการเงินที่ไม่ควรจะเป็น เพราะเขาเล่นการพนัน เขาจะเข้าบ้าน 6โมงเย็นเพื่อมาทำกับข้าวให้เรา และจะออกบ้านไปเล่นพนันกลับบ้านเที่ยงคืนตี1 แทบทุกวัน ถ้านับเป็นจำนวนปี ก็ 7 ปีค่ะ.....เราอึดอัด เคยขอร้องให้หยุด ถึงขั้นเราไปโวยวายที่โต๊ะสนุ๊ก แต่เขากลับมาด่าเราว่าเราไม่ให้เกียรติเขา เขาเป็นคนหาเงินเข้าบ้าน กลายเป็นเราที่ผิด จากโต๊ะสนุ๊ก ก็ไปชนไก่ จากชนไก่ก็ไปตู้สล๊อต จากตู้สล๊อตก็ไปตู้ปลา เสา-ทิต ก็ไปตู้มวย วนอยู่แบบนี้ มันบั่นทอนความรู้สึกเราลงเรื่อยๆ น้อยมากที่เขาจะช่วยเลี้ยงลูก ยิ่งวันหยุดถ้าเราขอให้เขาพาลูกไปเที่ยว เจาจะรีบพาไปให้เที่ยวเสร็จก่อนเที่ยง และช่วงบ่ายเขาก็จะออกบ้านไปเล่นพนัน 7 ปีแล้ว เราก็ยังไม่ชินกับอะไรแบบนี้ จนวันนึงมีผู้ชายคนนึงมาคุยกับเรา ผู้ชายคนนี้เรากับเขาเคยคุยกันมาก่อน ก่อนที่เราจะคบกับสามีเรา แต่ตอนนั้นเราไม่ได้เลือกเขา เพราะเราก็กลัวว่าเขาคงแค่คุยเล่นๆ แค่คนเขย่าbeetalk แล้วคุยกัน เราเลยไม่รู้สึกจริงจัง แต่เรา2คนเคยเจอกันครั้งนึง พอหลังจากนั้นเค้าก็กลับไปอยู่บ้านเขาที่อีกจังหวัดนึงใกล้ๆกับจังหวัดที่เราอยู่ เขาทักแชทเราใน fb บ่อยๆ เราลืมไปเลยว่าเคยให้ fb เขาตอนไหน คือเขาเห็นความเคบื่อนไหวเราตลอด7 ปีที่ผ่านมา เขาจะทักแชท มาๆหายๆ เพราะเราไม่ค่อยตอบแชทเขา ตอนจะบวชเขาก็ทักมาบอกเราว่าจะบวชนะ เราก็ยินดีอนุโมทนาบุญด้วย ตอนเราท้องเขาก็ทักมาถามว่าใกล้คลอดยัง ถามตั้งแต่ลูกคนแรก จนลูกคนที่2 เป็นแบบนี้มาตลอดแต่เราไม่เคยหวั่นไหวอะไรเลย จนมาพักหลังๆ ลูกเราปิดเทอม เราพาลูกมาอยู่บ้านตายาย ตจว. ทำให้ต้องแยกกับสามี แต่เสา-ทิต สามีหยุดสามีก็จะมาหาเรากีบลูกที่บ้านตายาย และทุกครั้งกว่าเขาจะมาได้ เราต้องเหมือนคอยเร่งเขา กว่าจะเสด็จคือตอนดึกของวันเสาร์เลยอ่ะ ความรู้สึกคือ แค่มานอน ตื่นมาวันอาทิตย์ กินข้าวเช้า-เที่ยง 4-5โมง ก็กลับแล้ว เราจะหงุดหงิดกับพฤติกรรมแบบนี้ของเขาทุกครั้ง >>> กลับมาที่คนที่เราแอบคุย....หลังๆมาเราคุยกันมากขึ้น เราคุยทุกเรื่อง แม้กระทั่งเรื่อง sex เรามองมันเป็นเรื่องธรรมชาติของคน พอคุยไปคุยมา มันเริ่มมีความรู้สึกที่ไม่ปกติ เขาบอกว่ารอเรา แต่ทำไมเราถึงไม่มองเห็นเขาเลย มันยิ่งทำให้เรารู้สึกบีบหัวใจ เราเปิดใจคุยเรื่องที่สามีเราชอบเล่นพนัน คำพูดเขาคือ. "ทำไมตัวเองไม่เลือกให้มันดีๆ" คำนี้คำเดียวน้ำตาเราไหลเลยค่ะ เราบอกเขาว่า "เราโง่เอง" เราคุยกันเรื่อยๆ เขาถามทุกวัน เป็นแฟนเก็บได้ไหม คุยกันแบบนี้ได้ไหม(เหมือนจะพูดเล่นแต่เขาพูดบ่อย) ในใจคืออยากบอกว่าได้ซิ แต่ต้องพิมพ์ไปว่า มันไม่ดี เขาก็บอกว่าใช่ เรามีครอบครัวแล้ว....ตอนนี้เราไม่อยากถลำลึกไปมากกว่านี้ เราไม่อยากมีครอบครัวที่แตกแยก เราสงสารลูกหากเราปล่อยความรู้สึกมันครอบงำศีลธรรม ตอนนี้เราว้าวุ่นใจมาก เราจะดึงสติตัวเองให้มากกว่านี้ยังไงค่ะ มันมีแต่เรื่องเขาในหัวเรา ยิ่งมาเทียบกับสามีเรา เรายิ่งรู้สึกตอกย้ำความโง่ของตัวเอง เราต้องทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีค่ะ เวลาที่เขาบอกว่าหาแฟนให้หน่อยซิ เราเหมือนจะหึงๆแต่ก็พยายามแนะนำเพื่อนให้เขา เราไม่รู้ว่าความรู้สึกที่แท้จริงเรามันคืออะไร เรากลัวจะรักคนอื่นที่ไม่ใช่สามี