เริ่มอธิบายตั้งแต่แรกเลยนะคะ มันยาวหน่อยนะคะต้องขอโทษก่อนเลย
ตอนเราเด็กเลยๆตั้งแต่อนุบาลเราไม่ค่อยได้เจอหน้าพ่อตัวเองเลย พ่อติดผู้หญิงอื่นๆอยู่บ้านไม่ถึง5นาทีก็หายไปเลยจากบ้านเป็นอาทิตย์ๆเวลากลับบ้านมาก็จะมาประมาณตี4-5ไม่ก็สายๆซึ่งเราต้องรีบไปรร.เพราะรถติดสายๆเราก็อยู่รร.ไม่ได้เจอกันหรือคุยกันว่าง่ายๆคือทั้งชีวิตจนจบอนุบาลแต่ละปีคุยกันไม่ถึง10ประโยค งานรร.ก็ไม่เคยมาจนเรารับปริญญาอนุบาลก็ไม่ได้มายินดีเลย ซึ่งถามว่ารู้เหตุผลไหมที่พ่อไม่อยู่บ้านไม่มีแสดงความยินดีมาพูดคุยหยอกล้อเลยว่าทำไหม รู้ดีค่ะ!พ่อมีผู้หญิงอื่นเราเห็นรูปพ่อตัวเองแต่งงานกับคนอื่นในกล้องเขา ทั้งชีวิตเราไม่เคยน้อยใจเรื่องพ่อเลยนะที่ไม่เคยมาดูแลเพราะแม่อยู่แม่เติมเต็มทุกอย่างเพื่อนเราก็รักแม่ทั้งนั้น เจอหน้าแม่เราที่ไรวิ่งตัดหน้าเราไปกอดแม่เราอยู่เลย
พอเราเข้าประถมช่วงป.1 พ่อโดนผู้หญิงอื่นทิ้งแต่พ่อก็ยกบ้านยกร้านอาหารที่ทำให้เนี่ยให้เขาไปหมดเราก็เฉยๆให้ก้ให้ไปเราคิดว่าพ่อคงตัดสินใจแล้วล่ะเค้าก็เริ่มอยู่บ้านมากขึ้นแต่ไม่กี่เดือนก็มีคนใหม่โดนหลอกเอาตังค์แล้วเอาตังค์อีกจนเราจบป.6
พอเราอยู่ช่วงม.ต้นเหมือนเค้าจะเริ่มออกไปข้างนอกน้อยลงแต่ยังมีอยู่ พ่อก็เริ่มเข้าหาพวกเรามากขึ้นเนอะทีนี้เวลาพ่อเข้าหาจะทีไรเราอยากร้องไห้ทุกทีเลยคะ พอจะพูดดีด้วยไม่เกิน5นาทีหลังจากนี้พ่อจะเริ่มด่าแม่เราญาติฝั่งแม่เรา(เอาจริงๆคือเราโตมาได้ก็เพราะแม่กับญาติฝั่งแม่ที่คอยดูแล เพราะญาติฝั่งแม่กับยายเป็นคนคอยทำงานดูแลธุรกิจให้พ่อ เอาตามตรงเลยคือพ่อเป็นเจ้าของในนาม แต่คนทำงานและคอยดูแลลูกน้องคือยาย แม่ ญาติฝั่งแม่ เกิดอะไรขึ้นที่สำคัญพ่อถึงจะเข้าไปแล้วยาย แม่ ญาติฝั่งแม่ไม่เคยโกงทำงานด้วยความสุจริตใจทุกอย่างคะขอยืนยัน) เรารู้ดีเลยว่าใครนิสัยยังไงญาติฝั่งพ่อเป็นยังไงญาติฝั่งแม่เป็นยังไง เราคือเหมือนเป็นจุดศูนย์กลางที่เห็นแต่ไม่มีปากเสียงอะไรเลย เรารู้ดีว่าที่บ้านเรามีปัญหาขาดทุนเกิดจากอะไรใครโกงใคร ปัญหามาจากญาติฝั่งพ่อตอนที่พ่อเราคบกับแม่ใหม่ๆญาติพี่น้องฝั่งพ่อไม่รับพ่อกับแม่เลยต้องมาใช้ชีวิตกับแบบหมอนใบเสื่อใบเราพูดไม่ออกพอรู้ควาจริงนี้เลยว่าทำไหมพ่อไม่หย่ากับแม่ เพราะพ่อเห็นว่าแม่มาสร้างเนื้อสร้างตัวกับพ่อด้วยกัน บุกน้ำลุยไฟด้วยกันพอเริ่มมีเงินมีบ้านมีรถญาติฝั่งพ่อก็กลับมาหาพ่อและแต่ไม่พูดว่า
ยอมรับแม่ไหมแต่ปู่กับย่ารักแม่มากจนทำแหวนประจำตตระกูลให้ทั้งที่จะให้เฉพาะลูกชาย ลูกสาวของปู่กับย่ายังไม่ได้เพราะดูแลปู่ย่าเหมือนพ่อแม่ตัวเอง ดูแลด้วยตัวเอง กลับพีคยิ่งกว่าคือก่อนเสียปู่ย่าฝากดูแลลูกพี่ลูกน้องเราพ่อส่งให้เรียนจบยันมหาลัยให้มาอยู่บ้านเราเลยทำหน้าที่แทนจนพ่อแม่ท้ๆไม่ได้ออกเงินส่งเลยแถมยังให้เงินดูแลญาติพี่น้องทุกคนเรากลับรู้สึกดีที่เขาดูแลพี่น้องเขาหลานเขาแต่ไม่เคยดูแลแม่กับเราเลย ญาติฝั่งแม่พ่อกลับรังเกียจ ด่าว่าเสียๆหายๆทั้งๆที่ฝั่งแม่ไม่เคยเบียดเบียนเลยสักครั้งเงินก็ไม่เคยขอทำงานแลกเงินเหมือนลูกจ้างทั่วๆไปด้วยซ้ำ แม่แต้ยายเรากลับด่าหยาบคายแต่ฝั่งพ่อกลับคดโกงกินกันเอง เงินหายไปก็หลายล้าน บ้านก็ปลูกให้รถก็ซื้อให้ฝั่งพ่อได้ทุกอย่างอยากได้อะไรขอ แต่ฝั่งแม่ไม่เรียกร้องและไม่เคยได้อะไรเพราะไม่ได้ต้องการทำงานมีพอกินพอใช้ เรากับพ่อก็ห่างเหินแม่ก็ปลงแล้วญาติฝั่งแม่ที่ทำงานที่บริษัทกับยายก็ช่วยกันทำงานหาเงินมาส่งเราเรียนจนเราอยู่ม.ปลาย
ญาติฝั่งแม่จะบอกว่าเราอวยก็ไม่ได้แต่เขาทำงานยอมทิ้งโอกาสทั้งหมดเพื่อส่งหลานอย่างเราเรียน เขาเคยถูกทาบทามให้เข้าวงการให้เป็นพนักงานบนเครื่องบิน ทำงานแบงค์แต่เขาปฏิเสธเพราะเขาพูดแค่ว่าถ้าเขาไม่อยู่แม่ ยาย เราจะกินอยู่ยังไงใครจะมาดูแล ยายเองก็70ปาจะ80แล้วยังไม่ยอมเลิกทำงานที่โรงงานพ่อคอยคุมคนงานเพราะเรา เราเลยพยายามตั้งใจเรียน พ่อไม่เคยลงมือทำสิ่งใดแต่กลับเข้าหาตอนแรกเราดีใจมากที่เร่จะได้เป็นครอบครัวสักที เราคิดผิดแค่กินข้าวร่วมโต๊ะไม่ถึง2นาทีเขาก็เริ่มด่าแม่เราแล้ว สรุปมื้อนั้นไม่มีใครพูดอะไรกินข้าวก้มหน้าฟังเขาด่าอย่างเดียวอยู่ข้างนอกเขาเป็นยังไงไม่รู้แต่อยู่กลับครอบครัวตัวเองแม้แต่เงินที่ใช้จ่ายของแม่กับเรา(เรามีพี่น้องอีก2คน) มีเงินอยู่กินซื้อของใช้ในบ้านทั้งหมด10,000฿/เดือน ได้บ้างไม่ได้บ้างมากสุด
3-4เดือนยังไม่ได้เลย จนตอนนี้เหลือ5,000฿อยู่กินกับ4ชีวิต (ค่อเทอมต้องบอกเขาล่วงหน้าประมาณเดือนนึงแม้จะมีขาดบ้างก็ตามถึงจะได้มาปึกนึง)เราขอบ่อยหรือทวงเพราะเดือนนี้ยังไม่ได้ เขาพูดออกมาว่าใช้ตังค์สิ้นเปลืองเขาใช้เดือนนึงยังไม่ถึงเลย ขอโทษนะคะพ่อหนูไปดูหนังเราแทบทุกวันมีน้ำมา2แก้วตลอด มีเงินให้คนอื่นได้แต่กลับครอบครัวแค่เงิน5,000฿ ซื้อของกินของสดมาทำกินกันเองไม่รวมค่าอุปกรณ์การเรียนบางที4เดือนยังไม่ได้ต้องหมุนกันยังไงไหวจนแม่ต้องเอ่ยปากว่าแม่ไม่มีตังค์แล้วนะหนูกับพี่น้องบอกกับแม่ว่าเอาตังค์ในธนาคารพวกหนูไปเลยแม่เอาเท่าไหน่เอาไปไม่ว่า เบิกเลย(บัญชีหนูกับพี่มีกันคนละประมาณ30,000-40,000฿ เก็บมาตั้งแต่เด็กๆ) จนตอนนี้บัญชีแต่ละคนมีกัน3,000-4,000฿ แม่ก็ขายทองที่มีทั้งตัวหมดไปแล้วพ่อไม่เคยรู้ว่าแม่มีทองเก็บเราบอกไม่ได้ แค่เงินขายที่ดินยายพ่อยังเอาไปเลยไม่ให้ยายเก็บไว้แม้แต่บาทเดียว จนทุกวันนี้เราชินไปกับสภาพแวดล้อมนี้แล้ว เรามีงานเอากลับมาเป็นการบ้านมานั่งทำยันตี1-2ยังไม่ได้นอน บางที่ลากยาวมา10โมงของอีกวัยวันนั้นคือไม่ได้เรียนพอเป็นงานกระชั้นเราต้องวิ่งหาของทำงานกันพน.ต้องใช้เเม่ก็ไม่เคยบ่น พอเราปิดเทอมเราอยากพักอยากทำในสิ่งที่เป็นตัวของตัวเอง แต่เราก็ทำงานบ้านนะไม่ได้ปล่อยปะละเลย บางทีเราทำงานอยู่เขาบอกว่าต้องการคนช่วยหน่อยลากเราไปทำงานเป็น2-3ชั่วโมงบางทีมากว่านั้นเรายิ่งต้องนอนดึกมากขึ้นบางทีลากเราไปทำรวมญาติแต่งานเรามหาศาลวันหยุดยังไม่ได้นอนเราขอว่าไม่ไปได้ไหมงานยังไม่เสร็จกลัวจะไม่ทันคะแนนไม่มีงานไม่มีส่วครูจะไม่สอบ เขาพูดแค่ว่าอยากเป็นลูกหลานอกตัญญูก็ไม่ต้องไป เราร้องไห้กับพี่เลยคือเราทำอะไรผิดหรือเปล่าเราก็ไม่ได้เรียนแย่ขนาดนั้น เกรด3.5มาตลอด เราไม่กล้าแม้จะพูดปัญหา บ้านเรามีหนี้สิ้นเราก็เงียบเพราะเหตุผลมาจากอะไรเราก็รู้ถ้าคนไม่มีคนอื่นก็ไม่เป็นแบบนี้ เราเริ่มไม่ไหวแล้วเราเหนื่อยไปหมดเรียนก็เต็มที่มีอะไรเราเต็มที่หมดไม่ทิ้ง เรากับพี่กับน้องทำอะไรก็โดนด่าไปหมด
ปล.ทำไหมแม่เราไม่หย่ากับพ่อ เพราะ ไม่อยากให้เรากำพร้าพ่อเป็นปมด้อย แม่ก็ปลงแล้วปลงมานานแล้ว
ทำไหมแม่เราไม่ทำงาน เพราะแม่จบแค่ป.3ค่ะ แต่แม่สามารถทำขนมฝรั่ง อาหารฝรั่ง เกาหลี ญี่ปุ่น ไทยแบบโบราณได้ยังไงแม่เปิดร้านข้าวแกงง่ายๆก็ได้หนูเชื่อว่าเราไม่อดตาย เราอยู่ได้ พวกเราไม่ได้ติดสบายค่ะ
ทำไหมเราไม่กล้าพูดตรงๆกับพ่อ เพราะหนูพูดไม่ได้จริงๆถ้าพูดพ่อคงเกลียดแม่มากกว่าเดิมเกลียดญาติฝั่งแม่มากกว่าเดิม แล้วเราอาจจะไม่ได้ชีวิตติดกับแม่แบบนี้อาจโดนดึงไปอยู่กับพ่อหรือญาติฝั่งพ่อ แค่เจอกันบางครั้งยังกลอกหูให้เกลียดแม่ตัวเองให้ด่าแม่ตัวเองยายตัวเองเลยหนูรับไม่ได้ทนไม่ไหวยังไงเขาก็เลี้ยงหนูมา.
หนูควรทนแล้วปิดปากเงียบต่อหรือแสดงอารมณ์ให้ชัดเจนไปเลยดีคะ จะโดนด่าก็ช่างมันแล้วดี ตอนนี้สับสนไปหมดแล้วกังวลไปหมดแล้วน้อยใจมากแต่ไม่เคยคิดฆ่าตัวตายนะค่ะ เราห่วงแม่ห่วงยายเรากลัวบาปด้วย หนูควรทำยังไงดีคะ?
พ่อตัวเองเป็นแบบนี้เราควรทำยังไงดีะกูลของแแลลูกพี่ลูกน้องเรา
ตอนเราเด็กเลยๆตั้งแต่อนุบาลเราไม่ค่อยได้เจอหน้าพ่อตัวเองเลย พ่อติดผู้หญิงอื่นๆอยู่บ้านไม่ถึง5นาทีก็หายไปเลยจากบ้านเป็นอาทิตย์ๆเวลากลับบ้านมาก็จะมาประมาณตี4-5ไม่ก็สายๆซึ่งเราต้องรีบไปรร.เพราะรถติดสายๆเราก็อยู่รร.ไม่ได้เจอกันหรือคุยกันว่าง่ายๆคือทั้งชีวิตจนจบอนุบาลแต่ละปีคุยกันไม่ถึง10ประโยค งานรร.ก็ไม่เคยมาจนเรารับปริญญาอนุบาลก็ไม่ได้มายินดีเลย ซึ่งถามว่ารู้เหตุผลไหมที่พ่อไม่อยู่บ้านไม่มีแสดงความยินดีมาพูดคุยหยอกล้อเลยว่าทำไหม รู้ดีค่ะ!พ่อมีผู้หญิงอื่นเราเห็นรูปพ่อตัวเองแต่งงานกับคนอื่นในกล้องเขา ทั้งชีวิตเราไม่เคยน้อยใจเรื่องพ่อเลยนะที่ไม่เคยมาดูแลเพราะแม่อยู่แม่เติมเต็มทุกอย่างเพื่อนเราก็รักแม่ทั้งนั้น เจอหน้าแม่เราที่ไรวิ่งตัดหน้าเราไปกอดแม่เราอยู่เลย
พอเราเข้าประถมช่วงป.1 พ่อโดนผู้หญิงอื่นทิ้งแต่พ่อก็ยกบ้านยกร้านอาหารที่ทำให้เนี่ยให้เขาไปหมดเราก็เฉยๆให้ก้ให้ไปเราคิดว่าพ่อคงตัดสินใจแล้วล่ะเค้าก็เริ่มอยู่บ้านมากขึ้นแต่ไม่กี่เดือนก็มีคนใหม่โดนหลอกเอาตังค์แล้วเอาตังค์อีกจนเราจบป.6
พอเราอยู่ช่วงม.ต้นเหมือนเค้าจะเริ่มออกไปข้างนอกน้อยลงแต่ยังมีอยู่ พ่อก็เริ่มเข้าหาพวกเรามากขึ้นเนอะทีนี้เวลาพ่อเข้าหาจะทีไรเราอยากร้องไห้ทุกทีเลยคะ พอจะพูดดีด้วยไม่เกิน5นาทีหลังจากนี้พ่อจะเริ่มด่าแม่เราญาติฝั่งแม่เรา(เอาจริงๆคือเราโตมาได้ก็เพราะแม่กับญาติฝั่งแม่ที่คอยดูแล เพราะญาติฝั่งแม่กับยายเป็นคนคอยทำงานดูแลธุรกิจให้พ่อ เอาตามตรงเลยคือพ่อเป็นเจ้าของในนาม แต่คนทำงานและคอยดูแลลูกน้องคือยาย แม่ ญาติฝั่งแม่ เกิดอะไรขึ้นที่สำคัญพ่อถึงจะเข้าไปแล้วยาย แม่ ญาติฝั่งแม่ไม่เคยโกงทำงานด้วยความสุจริตใจทุกอย่างคะขอยืนยัน) เรารู้ดีเลยว่าใครนิสัยยังไงญาติฝั่งพ่อเป็นยังไงญาติฝั่งแม่เป็นยังไง เราคือเหมือนเป็นจุดศูนย์กลางที่เห็นแต่ไม่มีปากเสียงอะไรเลย เรารู้ดีว่าที่บ้านเรามีปัญหาขาดทุนเกิดจากอะไรใครโกงใคร ปัญหามาจากญาติฝั่งพ่อตอนที่พ่อเราคบกับแม่ใหม่ๆญาติพี่น้องฝั่งพ่อไม่รับพ่อกับแม่เลยต้องมาใช้ชีวิตกับแบบหมอนใบเสื่อใบเราพูดไม่ออกพอรู้ควาจริงนี้เลยว่าทำไหมพ่อไม่หย่ากับแม่ เพราะพ่อเห็นว่าแม่มาสร้างเนื้อสร้างตัวกับพ่อด้วยกัน บุกน้ำลุยไฟด้วยกันพอเริ่มมีเงินมีบ้านมีรถญาติฝั่งพ่อก็กลับมาหาพ่อและแต่ไม่พูดว่า
ยอมรับแม่ไหมแต่ปู่กับย่ารักแม่มากจนทำแหวนประจำตตระกูลให้ทั้งที่จะให้เฉพาะลูกชาย ลูกสาวของปู่กับย่ายังไม่ได้เพราะดูแลปู่ย่าเหมือนพ่อแม่ตัวเอง ดูแลด้วยตัวเอง กลับพีคยิ่งกว่าคือก่อนเสียปู่ย่าฝากดูแลลูกพี่ลูกน้องเราพ่อส่งให้เรียนจบยันมหาลัยให้มาอยู่บ้านเราเลยทำหน้าที่แทนจนพ่อแม่ท้ๆไม่ได้ออกเงินส่งเลยแถมยังให้เงินดูแลญาติพี่น้องทุกคนเรากลับรู้สึกดีที่เขาดูแลพี่น้องเขาหลานเขาแต่ไม่เคยดูแลแม่กับเราเลย ญาติฝั่งแม่พ่อกลับรังเกียจ ด่าว่าเสียๆหายๆทั้งๆที่ฝั่งแม่ไม่เคยเบียดเบียนเลยสักครั้งเงินก็ไม่เคยขอทำงานแลกเงินเหมือนลูกจ้างทั่วๆไปด้วยซ้ำ แม่แต้ยายเรากลับด่าหยาบคายแต่ฝั่งพ่อกลับคดโกงกินกันเอง เงินหายไปก็หลายล้าน บ้านก็ปลูกให้รถก็ซื้อให้ฝั่งพ่อได้ทุกอย่างอยากได้อะไรขอ แต่ฝั่งแม่ไม่เรียกร้องและไม่เคยได้อะไรเพราะไม่ได้ต้องการทำงานมีพอกินพอใช้ เรากับพ่อก็ห่างเหินแม่ก็ปลงแล้วญาติฝั่งแม่ที่ทำงานที่บริษัทกับยายก็ช่วยกันทำงานหาเงินมาส่งเราเรียนจนเราอยู่ม.ปลาย
ญาติฝั่งแม่จะบอกว่าเราอวยก็ไม่ได้แต่เขาทำงานยอมทิ้งโอกาสทั้งหมดเพื่อส่งหลานอย่างเราเรียน เขาเคยถูกทาบทามให้เข้าวงการให้เป็นพนักงานบนเครื่องบิน ทำงานแบงค์แต่เขาปฏิเสธเพราะเขาพูดแค่ว่าถ้าเขาไม่อยู่แม่ ยาย เราจะกินอยู่ยังไงใครจะมาดูแล ยายเองก็70ปาจะ80แล้วยังไม่ยอมเลิกทำงานที่โรงงานพ่อคอยคุมคนงานเพราะเรา เราเลยพยายามตั้งใจเรียน พ่อไม่เคยลงมือทำสิ่งใดแต่กลับเข้าหาตอนแรกเราดีใจมากที่เร่จะได้เป็นครอบครัวสักที เราคิดผิดแค่กินข้าวร่วมโต๊ะไม่ถึง2นาทีเขาก็เริ่มด่าแม่เราแล้ว สรุปมื้อนั้นไม่มีใครพูดอะไรกินข้าวก้มหน้าฟังเขาด่าอย่างเดียวอยู่ข้างนอกเขาเป็นยังไงไม่รู้แต่อยู่กลับครอบครัวตัวเองแม้แต่เงินที่ใช้จ่ายของแม่กับเรา(เรามีพี่น้องอีก2คน) มีเงินอยู่กินซื้อของใช้ในบ้านทั้งหมด10,000฿/เดือน ได้บ้างไม่ได้บ้างมากสุด
3-4เดือนยังไม่ได้เลย จนตอนนี้เหลือ5,000฿อยู่กินกับ4ชีวิต (ค่อเทอมต้องบอกเขาล่วงหน้าประมาณเดือนนึงแม้จะมีขาดบ้างก็ตามถึงจะได้มาปึกนึง)เราขอบ่อยหรือทวงเพราะเดือนนี้ยังไม่ได้ เขาพูดออกมาว่าใช้ตังค์สิ้นเปลืองเขาใช้เดือนนึงยังไม่ถึงเลย ขอโทษนะคะพ่อหนูไปดูหนังเราแทบทุกวันมีน้ำมา2แก้วตลอด มีเงินให้คนอื่นได้แต่กลับครอบครัวแค่เงิน5,000฿ ซื้อของกินของสดมาทำกินกันเองไม่รวมค่าอุปกรณ์การเรียนบางที4เดือนยังไม่ได้ต้องหมุนกันยังไงไหวจนแม่ต้องเอ่ยปากว่าแม่ไม่มีตังค์แล้วนะหนูกับพี่น้องบอกกับแม่ว่าเอาตังค์ในธนาคารพวกหนูไปเลยแม่เอาเท่าไหน่เอาไปไม่ว่า เบิกเลย(บัญชีหนูกับพี่มีกันคนละประมาณ30,000-40,000฿ เก็บมาตั้งแต่เด็กๆ) จนตอนนี้บัญชีแต่ละคนมีกัน3,000-4,000฿ แม่ก็ขายทองที่มีทั้งตัวหมดไปแล้วพ่อไม่เคยรู้ว่าแม่มีทองเก็บเราบอกไม่ได้ แค่เงินขายที่ดินยายพ่อยังเอาไปเลยไม่ให้ยายเก็บไว้แม้แต่บาทเดียว จนทุกวันนี้เราชินไปกับสภาพแวดล้อมนี้แล้ว เรามีงานเอากลับมาเป็นการบ้านมานั่งทำยันตี1-2ยังไม่ได้นอน บางที่ลากยาวมา10โมงของอีกวัยวันนั้นคือไม่ได้เรียนพอเป็นงานกระชั้นเราต้องวิ่งหาของทำงานกันพน.ต้องใช้เเม่ก็ไม่เคยบ่น พอเราปิดเทอมเราอยากพักอยากทำในสิ่งที่เป็นตัวของตัวเอง แต่เราก็ทำงานบ้านนะไม่ได้ปล่อยปะละเลย บางทีเราทำงานอยู่เขาบอกว่าต้องการคนช่วยหน่อยลากเราไปทำงานเป็น2-3ชั่วโมงบางทีมากว่านั้นเรายิ่งต้องนอนดึกมากขึ้นบางทีลากเราไปทำรวมญาติแต่งานเรามหาศาลวันหยุดยังไม่ได้นอนเราขอว่าไม่ไปได้ไหมงานยังไม่เสร็จกลัวจะไม่ทันคะแนนไม่มีงานไม่มีส่วครูจะไม่สอบ เขาพูดแค่ว่าอยากเป็นลูกหลานอกตัญญูก็ไม่ต้องไป เราร้องไห้กับพี่เลยคือเราทำอะไรผิดหรือเปล่าเราก็ไม่ได้เรียนแย่ขนาดนั้น เกรด3.5มาตลอด เราไม่กล้าแม้จะพูดปัญหา บ้านเรามีหนี้สิ้นเราก็เงียบเพราะเหตุผลมาจากอะไรเราก็รู้ถ้าคนไม่มีคนอื่นก็ไม่เป็นแบบนี้ เราเริ่มไม่ไหวแล้วเราเหนื่อยไปหมดเรียนก็เต็มที่มีอะไรเราเต็มที่หมดไม่ทิ้ง เรากับพี่กับน้องทำอะไรก็โดนด่าไปหมด
ปล.ทำไหมแม่เราไม่หย่ากับพ่อ เพราะ ไม่อยากให้เรากำพร้าพ่อเป็นปมด้อย แม่ก็ปลงแล้วปลงมานานแล้ว
ทำไหมแม่เราไม่ทำงาน เพราะแม่จบแค่ป.3ค่ะ แต่แม่สามารถทำขนมฝรั่ง อาหารฝรั่ง เกาหลี ญี่ปุ่น ไทยแบบโบราณได้ยังไงแม่เปิดร้านข้าวแกงง่ายๆก็ได้หนูเชื่อว่าเราไม่อดตาย เราอยู่ได้ พวกเราไม่ได้ติดสบายค่ะ
ทำไหมเราไม่กล้าพูดตรงๆกับพ่อ เพราะหนูพูดไม่ได้จริงๆถ้าพูดพ่อคงเกลียดแม่มากกว่าเดิมเกลียดญาติฝั่งแม่มากกว่าเดิม แล้วเราอาจจะไม่ได้ชีวิตติดกับแม่แบบนี้อาจโดนดึงไปอยู่กับพ่อหรือญาติฝั่งพ่อ แค่เจอกันบางครั้งยังกลอกหูให้เกลียดแม่ตัวเองให้ด่าแม่ตัวเองยายตัวเองเลยหนูรับไม่ได้ทนไม่ไหวยังไงเขาก็เลี้ยงหนูมา.
หนูควรทนแล้วปิดปากเงียบต่อหรือแสดงอารมณ์ให้ชัดเจนไปเลยดีคะ จะโดนด่าก็ช่างมันแล้วดี ตอนนี้สับสนไปหมดแล้วกังวลไปหมดแล้วน้อยใจมากแต่ไม่เคยคิดฆ่าตัวตายนะค่ะ เราห่วงแม่ห่วงยายเรากลัวบาปด้วย หนูควรทำยังไงดีคะ?