เราว่าก็น่าจะมีหลายคนแหล่ะที่แบบเคยมีคนคุยแต่ไม่ใช่แฟน  แต่ก็แค่คนคุยแล้วก็แยกย้าย  จากนั้นก็อยู่คนเดียว ไปไหนคนเดียวมาตลอด, มันก็มีอะเนอะ ความรู้สึกปลื้มหรือแอบชอบใคร แต่มันก็แค่ครส.แค่นั้น ผิดหวัง เศร้า เหงาหงอยไปตามประสา  ไม่ได้มีโอกาสศึกษา คบหาใครจริงๆ
- แล้วคุณเคยคิดมั้ยว่าเราจะโสดแบบนี้ไปตลอดชีวิตมั้ยนะ?
- แล้วจะมีโอกาสได้มีแฟน มีความรักบ้างมั้ย?
- จะกลายเป็นคนรักใครไม่เป็นมั้ย?
เพราะจนเวลาผ่านมาหลายๆๆปีก็ยังคงโสดเหมือนเดิม บางทีคิด (กันมั้ย?) ว่า...เราคงชินชากับการความโสดแล้ว  กว่าความรักจริงๆจะเข้ามา เราจะยังรู้สึกชอบหรือพิเศษกับใครได้อยู่มั้ย  จะรักใครได้มั้ย  ตะกลายเป็นคนไม่มีหัวใจมั้ย เพราะโสดมาตั้งแต่เกิด ไม่เคยสัมผัสทางครส.กับความรักเลยว่าเป็นไง

แค่ห่วงว่าสักวัน ถ้าคนโสดประเภทนี้ไม่มีใครเลยจริงๆคงจะกลายเป็นคนไร้หัวใจ รักใครไม่เป็น หรือแม้แต่ตอนนี้ถ้ามีคนคุยก็ไม่รู้จะคุยอะไรดี คนคุยคงต้องคุยเก่งแล้วแหล่ะ

ปล. ทู้นี้ดราม่าพอแล้ว ไม่ต้องมาดราม่า ว่า แซะ กันนะคะ