มีความรู้สึกว่าแม่แฟน ทำเหมือนเราไม่มีตัวตน
ท้าวความก่อนนะคะ คือเรากับแฟนคบกันมาได้ 3 ปีแล้ว เราเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่บ้านแฟนได้ปีกว่าๆ เนื่องจากตอนนั้นรถชน เอารถเข้าอู่ อาศัยแฟนไปรับส่ง แล้วเราได้มีโอกาศไปค้างบ้านแฟน ตอนเช้าก่อนไปทำงาน แฟนบอกว่าย้ายมาอยู่นี่เลยมั้ย ต่อหน้าแม่เค้า แม่เค้าบอกว่า ไม่ได้ว่าอะไร แต่ทางบ้านเราจะว่ายังไง ด้วยความที่เราในตอนนั้นระแวงเรื่องแฟนมีคนอื่น เลยตัดสินใจม่อยู่ด้วย หวังว่าการที่ได้อยู่ด้วยกันมันจะทำให้เราได้เจอกันทุกวัน ไม่ต้องกังวลว่าเค้าหายไปไหน ทำอะไรอยู่กับใคร
และก็จริงอย่างที่เราคิดไว้. แฟนเราดีกับเรามาก รักเรา ดูแล เอาใจใส่เราดีมาก
ที่บ้านแฟนเรา มีแม่แฟน น้องสาว หลานสาว และน้าชายอีกคนค่ะ แฟนเราทำงานกับแม่ (เป็นธุรกิจครอบครัว รับเงินเดือนจากแม่) แม่แฟนเป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน ด้วยนิสัยทเอาแต่ใจตัวเอง ทุกคนต้องฟัง ห้ามเถียง ห้ามตอบโต้ แม่เค้าเสียงดังมาก ใครทำอะไรไม่ใจคือด่า มีบางอารมณ์ที่เล่นๆหยอกๆก็ด่า เรียกว่าคำสบดออกจากปากทุกสถาวะอารมณ์ เดาใจไม่ถูกเหมือนกันค่ะ ยอมรับว่าแรกๆคือรับไม่ค่อยได้ พยายามปรับตัว บทจะเงียบก็เงียบ ใครถามอะไรไม่สบอารมณ์ก็ไม่ตอบ คนถามก็ยืนอึ้งๆ
ที่ผ่านมาเราพยายามเข้าหาแม่ทุกทาง ช่วยเหลืองานบ้าน เตรียมกับข้าว ทำกับข้าวไม่เป็นนะคะ ได้แต่ช่วยเตรียมวัตถุดิบไว้ ส่วนมากจะเป็นน้องสาวแฟนกับแม่เค้าที่ทำกับข้าว ที่จริงเราพอทำได้แหละ แต่แม่ค่อยข้างกินยาก กลัวทำไม่ถูกใจ ตัดสินใจไม่ทำดีกว่า มีบ้างบางมื้อที่เรากับแฟนไปตลาดไปซื้อกับข้าวมา
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความรู้สึกของเราคือยังมีระยะห่างกับแม่มาก ถึงแม้จะอยู่บ้านเดียวกันมาเป็นปี แต่ก็ไม่เคยคุยกันจริงๆ เพราะเรารู้สึกกลัวแม่ด่า กลัวโดนดุ กลัวทำไม่ถูกใจ กลัวพูดไม่เข้าหู กลัวเข้าไปเกะกะกลัวไปหมดทุกอย่าง กลับบ้านมืดได้ก็ยอม ไม่ต้องมาเจอแม่ ไม่ใช่ความรู้สึกไม่ชอบ หรือเกลียดนะคะ เคารพท่านและให้เกียรติท่านเสมอ แต่เว้นระยะห่างได้ก็เว้น
เหตุการณ์ตลอดเวลาที่ผ่านมา แม่จะไม่ใช้เราตรงๆ ใช้คนอื่น ถึงเเม้ว่าเห็นเราอยู่แม่ก็ไม่เรียกใช้เรา แต่เราพยายามเข้าไปช่วยแม่ คอยดูว่าแม่ทำอะไร มีอะไรขาดเหลือ ช่วยหยิบช่วยจับ
เราก็มีข้อเสียที่รู้ตัว คือตื่นเวลาที่กะไว้ว่าทันไปทำงานพอดี ตอนเช้าไม่ได้ตื่นมาช่วยแม่อะไรมาก น้องสาวแฟนเป็นคนตื่นมาอาบน้ำให้ลูก. เราก็ตื่นมา. อาบน้ำ แต่งตัวแล้วไปทำงาน แต่แม่เป็นคนที่ตื่นเช้ามาก. ประมาณตี4.30-05.00 น.ได้ เเม่ต้องไดผมตอนเช้า แต่งหน้า แต่งตัว บางทีก็มีทำกับข้าว อุ่นกับข้าวใส่ถุงไปกินที่ร้าน(ที่ทำงาน)
ตอนเรากลับบ้านมาตอนเย็น มากวาดถูบ้านบ้าง ล้างชาม เก็บถ้วยชามเข้าตู้ ดูแลหลานสาวบ้างตามโอกาส ทำอะไรได้ก็ทำ บางทีกลับมาง่วงยังไม่กล้านอน. เพราะกลัวแม่ทำกับข้าวแล้วไม่มีใครไปช่วย
แต่ก็นั่นอีกแหละค่ะ ทั้งหมดนี้ก็ยังไม่ทำให้แม่พูดดีกับเรา เห็นเราอยู่ในสายตา พูดอะไรในวงข้าว ไม่เคยมองหน้าเรา เราพูดด้วยก็ตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง ไม่มองหน้าเราเลย
เพื่อนๆว่าเราควรทำยังไงดีค่ะ ให้แม่เค้าเอ็นดูเราเหมือนลูกคนนึง
ทำยังถึงจะชนะใจแม่แฟนค่ะ ????
ท้าวความก่อนนะคะ คือเรากับแฟนคบกันมาได้ 3 ปีแล้ว เราเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่บ้านแฟนได้ปีกว่าๆ เนื่องจากตอนนั้นรถชน เอารถเข้าอู่ อาศัยแฟนไปรับส่ง แล้วเราได้มีโอกาศไปค้างบ้านแฟน ตอนเช้าก่อนไปทำงาน แฟนบอกว่าย้ายมาอยู่นี่เลยมั้ย ต่อหน้าแม่เค้า แม่เค้าบอกว่า ไม่ได้ว่าอะไร แต่ทางบ้านเราจะว่ายังไง ด้วยความที่เราในตอนนั้นระแวงเรื่องแฟนมีคนอื่น เลยตัดสินใจม่อยู่ด้วย หวังว่าการที่ได้อยู่ด้วยกันมันจะทำให้เราได้เจอกันทุกวัน ไม่ต้องกังวลว่าเค้าหายไปไหน ทำอะไรอยู่กับใคร
และก็จริงอย่างที่เราคิดไว้. แฟนเราดีกับเรามาก รักเรา ดูแล เอาใจใส่เราดีมาก
ที่บ้านแฟนเรา มีแม่แฟน น้องสาว หลานสาว และน้าชายอีกคนค่ะ แฟนเราทำงานกับแม่ (เป็นธุรกิจครอบครัว รับเงินเดือนจากแม่) แม่แฟนเป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน ด้วยนิสัยทเอาแต่ใจตัวเอง ทุกคนต้องฟัง ห้ามเถียง ห้ามตอบโต้ แม่เค้าเสียงดังมาก ใครทำอะไรไม่ใจคือด่า มีบางอารมณ์ที่เล่นๆหยอกๆก็ด่า เรียกว่าคำสบดออกจากปากทุกสถาวะอารมณ์ เดาใจไม่ถูกเหมือนกันค่ะ ยอมรับว่าแรกๆคือรับไม่ค่อยได้ พยายามปรับตัว บทจะเงียบก็เงียบ ใครถามอะไรไม่สบอารมณ์ก็ไม่ตอบ คนถามก็ยืนอึ้งๆ
ที่ผ่านมาเราพยายามเข้าหาแม่ทุกทาง ช่วยเหลืองานบ้าน เตรียมกับข้าว ทำกับข้าวไม่เป็นนะคะ ได้แต่ช่วยเตรียมวัตถุดิบไว้ ส่วนมากจะเป็นน้องสาวแฟนกับแม่เค้าที่ทำกับข้าว ที่จริงเราพอทำได้แหละ แต่แม่ค่อยข้างกินยาก กลัวทำไม่ถูกใจ ตัดสินใจไม่ทำดีกว่า มีบ้างบางมื้อที่เรากับแฟนไปตลาดไปซื้อกับข้าวมา
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความรู้สึกของเราคือยังมีระยะห่างกับแม่มาก ถึงแม้จะอยู่บ้านเดียวกันมาเป็นปี แต่ก็ไม่เคยคุยกันจริงๆ เพราะเรารู้สึกกลัวแม่ด่า กลัวโดนดุ กลัวทำไม่ถูกใจ กลัวพูดไม่เข้าหู กลัวเข้าไปเกะกะกลัวไปหมดทุกอย่าง กลับบ้านมืดได้ก็ยอม ไม่ต้องมาเจอแม่ ไม่ใช่ความรู้สึกไม่ชอบ หรือเกลียดนะคะ เคารพท่านและให้เกียรติท่านเสมอ แต่เว้นระยะห่างได้ก็เว้น
เหตุการณ์ตลอดเวลาที่ผ่านมา แม่จะไม่ใช้เราตรงๆ ใช้คนอื่น ถึงเเม้ว่าเห็นเราอยู่แม่ก็ไม่เรียกใช้เรา แต่เราพยายามเข้าไปช่วยแม่ คอยดูว่าแม่ทำอะไร มีอะไรขาดเหลือ ช่วยหยิบช่วยจับ
เราก็มีข้อเสียที่รู้ตัว คือตื่นเวลาที่กะไว้ว่าทันไปทำงานพอดี ตอนเช้าไม่ได้ตื่นมาช่วยแม่อะไรมาก น้องสาวแฟนเป็นคนตื่นมาอาบน้ำให้ลูก. เราก็ตื่นมา. อาบน้ำ แต่งตัวแล้วไปทำงาน แต่แม่เป็นคนที่ตื่นเช้ามาก. ประมาณตี4.30-05.00 น.ได้ เเม่ต้องไดผมตอนเช้า แต่งหน้า แต่งตัว บางทีก็มีทำกับข้าว อุ่นกับข้าวใส่ถุงไปกินที่ร้าน(ที่ทำงาน)
ตอนเรากลับบ้านมาตอนเย็น มากวาดถูบ้านบ้าง ล้างชาม เก็บถ้วยชามเข้าตู้ ดูแลหลานสาวบ้างตามโอกาส ทำอะไรได้ก็ทำ บางทีกลับมาง่วงยังไม่กล้านอน. เพราะกลัวแม่ทำกับข้าวแล้วไม่มีใครไปช่วย
แต่ก็นั่นอีกแหละค่ะ ทั้งหมดนี้ก็ยังไม่ทำให้แม่พูดดีกับเรา เห็นเราอยู่ในสายตา พูดอะไรในวงข้าว ไม่เคยมองหน้าเรา เราพูดด้วยก็ตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง ไม่มองหน้าเราเลย
เพื่อนๆว่าเราควรทำยังไงดีค่ะ ให้แม่เค้าเอ็นดูเราเหมือนลูกคนนึง