ผมเป็นวัยรุ่นคนหนึ่งอายุ15-16ครับผมอาศัยอยู่กับยายที่กรุงเทพตั้งแตาเด็กจนจบม.3ครับแล้ว ผมก็ต้องย้ายบ้านไปอยู่กับแม่เพื่อไปเรียนต่อม.4แล้วต้องจากกับยายไปแรกๆก็รู้สึกเศร้ามากครับ แต่แล้วก็ปรับตัวไปที่ต้องแยกจากกัน ทั้งผมและยาย แต่แล้วไอ้โรคโควิดบ้านี่ดันมาทำให้แม่ผมตกงานแล้วผม้องย้ายไปอยู่มี่ต่างจังหัดที่ไกลจากกรุงเทพไกลจากที่ๆผมอยู่ตอนนี้มากๆ แล้วผมเลยโทรไปบอกยายที่กรุงเทพว่าผมจะย้ายรร.นะแบบนี้ๆนะ ทำให้ยายผมร้องไห้ ถึงจะคุยทางโทรศัพท์ก็เถอะ แต่ผมรู้จากน้ำเสียงของยายที่พยายามบอกลา แบบฝืนใจพูด และผมก็รู้สึกเศร้ามากที่ต้องห่างกันไกลกว่าเดิม ทำให้ผมคิดว่า ''ผมจะกลับไปอยู่กับยายดีมั้ย แต่ก็ไม่ได้ยุกับแม่ แล้วทางยาย ต้องกระกระสนวุ่นวายไปหารร.ใหผมอีกแล้วยังต้องมาลำบากเพราะผมในหลายๆเรื่องอีก'' กับผมจะไปอยู่กับแม่และพ่อเลี้ยงที่ต่างจังหวัดที่จัดหารร.ไว้ให้ผมแล้ว แต่ต้องแยกทางกับยาย ทำให้อาจจะไม่ได้เจอกับยาย เป็นเวลาเกือบ2ปีจนกว่าจะจบม.6''ผมควรทำไงดีครับ ลำบากใจมากเลย