สวัสดีครับผมอยากทราบว่ามีครอบครัวไหนเหมือนครอบครัวผมบ้างที่พ่อแม่รักมากเกินห่วงมากเกินไ้ปจนลูกอึดอัดผมมีพี่น้อง2คนผมเป๋นครโตตอนนี้อายุ20มีน้องสาวอายุ16คือผมต้องการเป็นคน2บุคลิคเวลาไปเรียนมหาลัยได้อยู่หออยู่กับเพื่อนผมจะได้เป็นตัวของตัวเองจะสนุกจะยังไงก็ได้แต่พอกลับบ้านผมต้องเป็นคนเรียบร้อยต้องเป็นไปตามที่พ่อแม่ว่าคิดจะทำอะไรก็ไม่ค่อยกล้าทำเอาง่ายๆคือผมไม่เป็นตัวของตัวเองเลยเพื่อนโทรมาผมก็ไม่กล้ารับสายถ้ารับผมก็ต้องแอบคุยเพราะบุคลิคการพูดของผมเวลาอยู่กับเพื่อนมันคนละแบบกับที่ผมคุยกับพ่อแม่เวลาอยู่บ้านอีกอย่างเวลาผมอยู่กับเพื่อนผมเกเรผมสูบบุหรี่ผมดื่มเหล้าแต่ผมก็มีวินัยในตัวเองไม่ได้เกเรจนเสียคน. ชีวิตผมตั้งแตาเกิดมาผมไม่เคยขอพ่อแม่ไปเที่ยวกับเพื่อนไม่เคยขอไปนอนบ้านเพื่อนแม้แต่ครั้งเดียวตั้งแต่เกิดจนเรียนถึง ปวช โรงหนังผมไม่เคยเข้าเลยซักครั้งแฟนเค้าก็ไม่ให้มีตั้งแต่เกิดจนเรียน ปวช  5โมงเย็นผมต้องถึงบ้านแล้ว
”สิ่งที่จะพูดต่อไปนี้เป็นความจริงเพื่อนๆอย่าว่าผมพูดเกินไปน่ะครับ คือ 5โมงเย็นผมต้องถึงบ้านช้าไปซัก5นาทีทุกคนเชื่อมั้ยว่าแม่ไม่คุยกับผมน้องหรือพ่อไปทั้งอาทิตเลย”
ผมรู้สึกว่าผมทนมา17ปีพอผมอายุ18ผมเข้าเรียน มหาลัย ผมมีความสุขมากผมเป็นตัวของตัวเองแต่ถามว่าผมสุขได้เต็ม100%มั้ยตอบเลยว่าไม่ถ้าเมื่อไรผมสนุกมีความสุขแล้วมีภาพแม่วิ่งเข้ามาในหัวผมผมจะหมดสนุกและเดินเข้าห้องเก็บตัวอยู่คนเดียวทันทีจนผมขึ้น มหาลัยปี2ผมแอบมีแฟนและแฟนผมเรียนอยู่ปี4ปีสุดท้ายแฟนผมเค้านิสัยคล้ายแม่มากแต่ผมอยู่ด้วยแล้วไม่อึดอัดเหมือนแม่ทางบ้านแฟนผมเค้ารับรู้ทุกอย่างเค้าไม่ซีที่ลูกเ้าจะมีแฟนตรงกันข้ามของผมต้องหลบๆซ้อนๆตอนนี้ผมเครียดมากๆเลยเครียดผมมึนหัวบ้านหมุนรู้สึกจะอ้วกเรื่องที่เครียดคือ
1.เรื่องเรียน
2.เรื่องแม่ที่เค้าไม่ปล่อยวางผมเค้าคิดเหมือนผม.   ยังเป็นเด็กเค้าทำให้ผมเครียดผมอึดอัด
3.เรื่องแฟนคือเค้าไม่เข้าใจผมว่าผมต้องหลบๆซ้อนๆตอนนี้เค้าเรียนจบแล้วแต่ด้วยสถานะการโรคระบาดโควิค-19เค้ายังหางานทำไม่ได้เค้าได้ช่วยงานแม่ขายของคั้นเวลาช่วงนี้แต่หลังจากเค้าขายของเสร็จเค้าก็อยากคุยกับผมซึ่งผมคุยไม่ได้ด้วยเหตุผลพ่อแม่ปิดกั้นเรื่องแฟนผมคุยกับเค้าได้เฉพาะเวลาก่อนอนเท่านั้น
4.ผมเห็นเรียนจบ ปวส แล้วเค้าหางานทำเค้ามีชีวิตเป็นของตัวเองพ่อแม่ปล่อยวางซึ่งผมอยากเป็นอย่างนั้นบ้างแต่ทำไม่ได้เพราะตอนเรียนจบ ปวช ผมอยากที่จะต่อ ปวส แทบตายแต่แม่บังคับให้ผมต่อ ป.ตรี ซึ่งทำให้ผมต้องทนอยู่แรงกดดันของแม่ตั้ง4ปีกว่าผมจะจบ
เรื่องเครียดทั้ง4เรื่องนี้มันวนเวียนผมจนตอนนี้ผมอยากบ้าถามว่าเคยคิดจะฆ่าตัวตายมั้ยบอกเลยว่าเคยคับผมอยากหนีจากครอบครัวนี้ผมอึดอัดผมอยากมีครอบครัวใหม่อยากได้แม่คนใหม่ผมคงเป็นลูกที่ ทรพี มากใช่มั้ยคับลางครั้งผมเหนื่อยมากบางครั้งผมท้อมากแต่พอผมได้คุยกับแฟนผมรู้สึกดีขึ้นมากแต่ผมก็อยากให้แฟนผมเข้าใจตรงนี้ด้วย
เรื่องของเรื่องคือผมคิดว่าแม่ผมเค้าโดนสอนมาจากยายแบบนี้เท่าที่ผมถามน้าๆมาแม่โดนขีดกรอบมาตั้งแต่เด็กว่าเป็นลูกต้องช่วยพ่อแม่ทำมาหากินพ่อแม่แค่ไปหาตังมาพอแล้วอย่าต้องมาเหนื่อยกับงานบ้านอีกอะไรประมานนี้
เท่าที่ฟังน้ามายายผมก็คล้ายๆแม่ลูกต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ผมฟังแล้วผมเหนื่อยมากผมจะแก้ปัญหาตรงนี้ยังไงเคยลองเปิดใจพูดกับแม่แล้วแต่แม่เป็นคนนิสัยชอบเอาชนะถ้าแกรู้ว่าจะแพ้แกจะพานยังผมก็แพ้ผมเหนื่อยเหลือเกินผมต้องทำยังไงช่วยบอกผมที