คือสำหรับเรา เรารู้สึกว่ากอดมันคือการเพิ่มพลัง เป็นการให้กำลังใจแบบไม่ต้องพูด

ที่จริงเราต้องการให้แฟนกอดเรา แต่เค้าไม่กอดเราเลยเป็นฝ่ายขอกอดเค้า แต่ก็โดนว่าตลอดเลย

นานๆเราจะขอเค้าว่า ขอกอดได้ไหมแปบนึง เค้าก็ให้เรากอดแค่แปบนึงจริงๆน่ะ

คือเธอเป็นสามีเราน่ะ เธอจะไม่กอดเราและไม่ให้เรากอดเธอ นอนก็ต้องนอนห่างกัน ผ้าห่มคนละผืนมันใช่ไหม

เวลาเราเหนื่อยเราต้องการคำพูดดีๆ แต่เค้าไม่เคยมีให้ เราเลยต้องเป็นฝ่ายถามก่อนแต่เวลาเราถามเค้า เค้าก็ตอบเรามาแบบรำคาญ เช่น
เรา : เหนื่อยไหม
สามี : มันก็งานเหมือนเดิม มันก็เหมือนเดิมป่ะ
คือ.. แค่ตอบเราว่า เหนื่อยหรือตอบแค่ไม่คำเดียวเรายังรู้สึกว่ามันดีกว่าตอบยาวๆแล้วทำให้เรารู้สึกว่าเค้ารำคาญเรา

แล้วก็เป็นคนแบบชอบดุด่าเราชอบใช่คำพูดให้เราเสียใจ เช่น (ภาษาอีสานน่ะ)
-เรื่องแค่นี้คิดบ่ได้เบาะ
-เรื่องโง่ๆนี่คิดได้เนาะ
-เป็นหยั๋งคือปึกแถะ
-แค่นิเฮ็ดบ่ได้เบาะ เหมือนเราทำอะไรหรือไม่ทำอะไรก็ยังหาเรื่องมาว่าให้จนได้

เดี๋ยวจะมาระบายต่อ...