เกริ่นก่อนนะ บ้านเราแต่ก่อนแอนตี้เรื่องการเลี้ยงหมาหนักมาก แต่เราดันเกิดมาพร้อมพรสวรรค์ด้านการโน้มน้าวใจ ใช้เวลานานอยู่สุดท้ายก็ได้เลี้ยง แล้วคือทุกคนเอ็นดูน้องกันมากๆ หมาตัวแรกกลายเป็นของยายเรา พอมาตัวที่ 2 ตัวนี้เรากับพ่อไปจองตั้งแต่น้องยังเป็นฟีตัสในท้องแม่ พอน้องเกิดมาน้องเป็นผู้หญิงตัวเดียวในบรรดาพี่น้องทั้ง 4 และเราตั้งใจจะเลี้ยงแต่ตัวเมีย เพราะเคยเลี้ยงตัวผู้แล้วไปด้วยกันไม่ได้ คือเรารู้สึกเหมือนพระเจ้าท่านเลือกมาให้เลยอ่ะว่าต้องเป็นตัวนี้เท่านั้น ผลงานแรกที่ทำให้เราประทับใจคือ น้องเดินตามเราตลอด แต่มันมีผลงานชิ้นโบว์แดง คือตอนที่อาการโรคซึมเศร้าของเรากำเริบ เราเดินขึ้นห้องมาเงียบๆ วันนั้นพ่อ แม่ ยาย อยู่ครบ ปกติถ้าพ่ออยู่บ้านน้องจะตัวติดพ่อตลอด เราขึ้นมาร้องไห้ อยู่ดีๆได้ยินเสียงค๊วดหน้าประตู เปิดไปก็เจอน้อง เราเอาน้องเข้ามานั่งในห้อง มองหน้าน้องนิ่งๆ ในใจก็คิดว่าอยากให้น้องเดินมาเลียมือจัง อยู่ๆน้องก็เดินมาเลียมือ ความรู้สึกของเราตอนนั้นมันตื้นตันจนบอกไม่ถูก และอีกเหตุการณ์คือ วันนั้นเรากำลังมองราวผ้าม่านแล้วกำผ้าในมือแน่น และเริ่มคิดว่าถ้าเราผูกมันเข้ากับคอเรา เรื่องทุกอย่างที่ทำให้เรารู้สึกแย่จะจบใช่มั้ย อยู่ๆน้องก็เห่า เสียงดังมาก เห่าออกมาบ๊อกนึง พอเราหันไปมองน้องทำสายตาตำหนิ และเรารู้สึกได้ว่าน้องพูดว่า 'จะทำอะไรน่ะ!'​ เรารีบอุ้มน้องขึ้นมาแล้วบอก 'พี่ขอโทษๆ ไม่ทำค่ะไม่ทำ พี่จะไม่ทำอีกนะ'​ น้องก็เลียหน้าเราใหญ่เลย หลังจากนั้นเลยรู้สึกว่าเราจะมีชีวิตอยู่เพื่อเค้า จะดูแลเค้า จะไม่จากเค้าไปไหน
ปล. เราเป็นผู้ป่วยซึมเศร้าที่ทางบ้านอบอุ่น ครอบครัวร่ำรวย ดังนั้น พ่อแม่ท่านใดที่คิดว่าตนเองเลี้ยงลูกดีแล้ว มันไม่ใช่เครื่องการันตีว่าเขาจะไม่เป็นซึมเศร้า เพราะสิ่งเร้าจากภายนอกยังมีอีกเยอะ
ปล.2 ใครอยากเลี้ยงหมา แต่พ่อแม่ไม่ให้เลี้ยงขอวิธีไว้ได้นะคะเดี๋ยวจะบอกให้
ปล.3ถ้าใครเป็นซึมเศร้าแล้วอยากรู้ที่มาการเป็นหรือวิธีดูแลตัวเองของเรา ถามได้นะคะ