พอมาถึงจุดหนึ่งที่อายุเราเริ่มเยอะขึ้น ที่เราคิดว่า เราน่าจะต้องอยู่คนเดียวไปทั้งชีวิต

เพราะแฟนน่าจะหาไม่ได้ละ ลูกก็ไม่ได้อยากมีอะไร

ตอนแรกก็คิดว่าต้องอยู่ได้แหละ มันอยู่ได้อยู่แล้วไม่เห็นยากเลย

แต่มาพอช่วงนี้ ช่วงที่มีไวรัสโควิต ที่เราไปไหนไม่ได้

เรากลับเกลียดเสาร์ อาทิตย์ เกลียดวันหยุด เพราะความเหงา เพราะรู้สึกโดดเดี่ยว

เลยมานั่งคิดว่า ถึงเวลาที่จะต้องอยู่คนเดียวจริงๆ เราจะอยู่ได้มั้ย เราจะอยู่ได้จริงๆหรอ

เคยคิดว่าแก่ตัวไป มีโน๊กบุค มีอินเตอร์เน็ต เราก็ดูซีรีส์อยู่บ้านสบายๆ

แต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่เลย ยังไงมันก็รู้สึกเหงา เหว่ว้า โดดเดี่ยวอยู่ดี......