ผมเป็นคนที่รักแฟนคนนี้มาก ผมรักมากแฟนคนนี้เราคบกันมา 1 ปีแล้วครับ จนที่ทำให้เขาไม่รู้สึกเป็นตัวของตัวเอง ผมหึงเขา ผมห่วงเขา ผมหวงเขา เอะอะเรื่องอะไรที่ไม่ได้ดั่งใจผมหน่อย ผมก็จะชวนทะเลาะ ผมยอมรับผมเป็นคนปากเสีย ชอบด่าเขา แต่ที่ผมด่าผมมีเหตุผลของผมนะ แต่มันอาจจะเกินไปในสำหรับเขา ตลอดเวลาที่เราคบกันมาผมชอบพูดอยู่คำหนึ่งว่า "เห็นแก่ตัวว่ะ ไม่เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างเลย" ทั้งๆที่ตัวผมเองนั้นแหละ ไม่เห็นใจเขาเลย ผมทำให้เขาร้องให้แทบจะทุกอาทิตย์  แต่ผมก็ง้อเขา เขาชอบพูดอยู่เสมอว่า "ทำไมชอบตบหัวเเล้วลูบหลัง" แต่ผมก็ชอบหาเหตุผลที่จะเอาชนะแฟนผมมาสู้ตลอด และเขาก็ยอมผมมาตลอด แฟนผมเขามีธุรกิจทำที่บ้าน จนไม่มีเวลาให้กับผม ช่วงเวลานั้นผมไม่เข้าใจเขาเลย ไม่เคยให้กำลังใจ ผมมัวแต่น้อยใจ และชวนเขาทะเลาะอยู่บ่อยๆ จนมาวันหนึ่ง แฟนผมเขาเริ่มเฉยชากับผม เราไม่ค่อยได้คุยกัน แล้วเป็นช่วงปิดเทอมด้วยทำให้เราไม่ได้เจอหน้ากันเลย ทำให้ความสัมพันธ์ของเราได้ถดถอยลง และแล้ววันที่ผมไม่อยากให้เกิดขึ้นมันก็เกิดจนได้  แฟนผมเขาได้บอกเลิกผม ช่วงเวลานั้นเป็นอะไรที่แย่มาก มันทรมานมาก มันบีบหัวใจมาก แต่ผมก็ยังจะเอาชนะเขาโดยการที่พูดท้าทาย แต่วันหนึ่งผมรู้สึกเหมือนว่าผมขาดอะไรไปสักอย่างในชีวิตตอนเช้าเราจะต้องบอกมอนิ่งกัน ตอนเที่ยงเราจะต้องบอกกินข้าว ตอนกลางคืนเราจะต้องบอกฝันดีกันบอกรักกัน ผมก็เลยทักไปตื้อเขา หวังว่าคงจะใจอ่อนบ้าง
เเต่เขากลับตรงกันข้ามเลย เขาใจแข็งมาก เด็ดเดี่ยวมาก แต่ผมก็ยังตื้อเขาอยู่ ในใจยังหวังเล็กๆว่า เขาจะกลับมา ผมทำแบบนี้เป็นประจำ และทำเหมือนว่าเรายังคบกันอยู่ จนทำให้เขาได้อึดอัดและรู้สึกรำคาญ  ช่วงที่เราคบกันอยู่ผมไม่เคยเอ่ยคำขอโทษเลย จนมาวันนี้ผมเริ่มเข้าใจทุกอย่างแล้วครับ ถ้าเกิดว่าวันนี้เป็นวันที่ผมยังคบกับเขาผมอยากจะขอโทษเขาในทุกๆอย่าง ขอโทษที่ทำให้เสียใจ ขอโทษที่ทำให้ร้องให้อยู่บ่อยๆ ขอโทษที่ชอบเอาแต่ใจ ผมอยากให้วันนี้เป็นเหมือนวันที่เรายังคบกันอยู่ เพราะผมได้เข้าใจเขาหมดทุกอย่างแล้ว
แต่มันไม่ทันแล้ว คิดได้เมื่อสายไป มันสายไปสำหรับผมแล้ว เขาให้โอกาสผมมาอยู่บ่อยๆ แต่ผมก็ทิ้งโอกาสนั้นไป จนวันนี้
เขาไม่กลับมาแล้ว.