ขอออกตัวก่อนว่า เรื่องต่อจากนี้คือมุมมองฝ่ายเดียว และอาจเจือปนไปด้วยอคติ แต่จะขอเล่าโดยพยายามให้ตรงกับความจริงมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

เรื่องมีอยู่ว่า ...
เรามีพี่ชายต่างแม่อายุห่างกัน 10 ปี ตอนนี้เขามีอายุ 36 ปี ปรากฎว่าไม่กี่วันก่อนเขาพาภรรยามาขอพักค้างคืนเพราะอ้างว่ามีคำสั่งย้ายไปทำงานราชการที่จังหวัดแห่งหนึ่ง 
แม่ของเราไม่รู้จะทำอย่างไรจึงจัดที่พักในบ้านแยกให้ ต่างหาก แต่ตามกฎเกณฑ์การกักตัวคนเดินทางข้ามจังหวัดของสาธารณะสุขในช่วงนี้ เขาให้กักตัวคนเดินทางเข้ามา 14 วัน ทั้งครอบครัวและคนใกล้ชิด
แม่และเรายังต้องทำงานหาเงิน เราเลยถามพี่ชายตรงๆว่า จะทำอย่างไร เราเดือดร้อนนะ เขาบอกเขาไม่มีเงิน จะให้ไปไหน เราหัวร้อนไม่รู้จะทำอย่างไรเลยทะเลาะกันจนไล่เขาออกจากบ้าน
ประเด็นเรามีเหตุผลที่ไล่เขาโดยไม่ใยดี คือ

1. แม่หย่ากับพ่อมาเกือบ 10 ปีแล้ว และพ่อไม่เคยส่งเสียเลี้ยงดูเรากับน้องเลย พ่อแต่งงานใหม่ แม่เลี้ยงดูส่งเสียให้เล่าเรียนคนเดียวตั้งแต่มัธยมต้นจนจบปริญญา พวกเรามาไม่สามารถติดต่อพ่อได้อีกเลยตั้งแต่หย่ากับแม่

2. พี่ชายต่างแม่ของเรายังติดต่อกับพ่อและครอบครัวใหม่ของพ่อที่อยู่อีกจังหวัดหนึ่งได้ แต่อ้างว่าบ้านที่เรากับแม่อยู่ เป็นบ้านที่พ่อของเขาเป็นคนสร้างขึ้น คือเงินของพ่อเขามีสิทธิ์อาศัย (ช่วงที่ยังไม่หย่าแม่เราเป็นแม่บ้านไม่ได้ทำงาน)

3. บ้านเป็นชื่อแม่เป็นสินสมรส และ พ่อสร้างบ้านหลังนี้ตอนสร้างเนื้อสร้างตัวกับแม่ เริ่มตั้งแต่ศูนย์ไม่มีสมบัติติดตัวมาแม้แต่บาทเดียว และพ่อกับเมียเก่าพ่อ (แม่ของพี่ชาย)เลิกกันเกือบ 10 ก่อนมาเจอแม่ ต่างคนต่างมีคนใหม่ (แม่คือภรรยาคนที่ 3) และแม่เราไม่ได้แย่งสามีใคร

4. พี่ชายคนนี้ก็สร้างปัญหาให้แม่เรานานมาแล้ว วรีกรรมมากมาย ทั้งเรื่องที่เรามีหลักฐานและไม่มีหลักฐาน (พ่อแม่หาว่าเราคิดมากไปเอง เช่น เขาขโมยของ หรือ เคยแอบเข้าห้องนอนเราตอนแม่ไม่อยู่บ้าน)

5.แม่เป็นคนใจดีเกินไป โดนคนอื่นเอาเปรียบอยู่เรื่อย ถ้าเราไม่ไล่ แม่คงไม่ไล่เพราะกลืนไม่เข้าพูดไม่ออก

อยากถามว่าเราใจดำเกินไปไหม? ขอสารภาพว่าเราเกลียดพี่ชายคนนี้มาก ถ้าเขาจะด่าว่าไม่เอาพี่ไม่เอาน้องเราไม่มีทางเจริญหรอก และถ้าเราลำบากจะไม่มีใครเลียวแลเราเหมือนกัน เรารู้สึกสับสนมากว่าเราเห็นแก่ตัวเกินไปหรือไม่ เพราะบ้านเราพ่อฝังหัวมาตลอดว่าพี่น้องต้องรักกัน