สำหรับกระทู้นี้ผมขอเกริ่นไปเลยผมชอบความเป็นไทยมาก

แต่ก็ไม่งมงายจนไม่เปิดรับสิ่งอื่นข้างนอกที่ดีๆ

ผมตั้งกระทู้ไว้งั้นมันยาวอธิบายได้ไม่ครบไม่ต้องการดราม่า

ใครจะชอบละครไทยหรือของต่างประเทศมันก็ไม่มีใครผิด

แค่อยากจะแชร์ความรู้สึกเฉยๆ

ต้องบอกก่อนเลยว่าสมัยก่อนผมก็เป็นแนวกระแดะๆที่ไม่ค่อยจะชอบความเป็นไทยเท่าไหร่

พอได้ยินคำว่าความเป็นไทย เช่น ละครไทย หรือ หนังไทย

จะเบ้ปากทันที

เช่น บางทีได้ยินคนล้อว่ามันไม่ดีอย่างงู้นมันไม่ดีอย่างงี้ ก็พอเห็นมาบ้างแต่ก็ไม่ได้สัมผัสอะไรจริงจังนัก

พูดตามเค้าไปไม่รู้ว่าอัคติมันมาจากไหน

อารมณ์มันก็ประมาณว่าพวกที่ว่า อนิเมะแบบกันดั้มหรือพวกมาสค์ไรเดอร์เด็กๆเค้าดูกันปัญญาอ่อนนั้นแหละ(ทั้งที่เนื้อเรื่องจริงๆมันเข้มข้นจริงจังดีมากแต่พูดตามๆกันไป)

แต่ผมก็ต้องขอพูดตรงๆว่าบ้านเราไม่ว่าจะละครหรือหนังผมว่าก็ยังสู้ต่างประเทศเค้าไม่ได้มันอาจจะยังมีจุดบกพร่องอยู่บ้าง

แต่พอผมเปิดโลกมานั่งดูละครไทยจริงๆจังๆแบบตั้งแต่ต้นจนจบหลายๆเรื่องในช่วงหลายปีมานี้

ผมเปลี่ยนความคิดผมทันที ละครเรื่องที่แย่มันมีจริงๆ แต่ละครที่ดีๆสนุกๆก็ยังมีอีกมากมาย

ที่ผมว่าบ้านเรายังสู้เค้าไม่ได้ก็เรื่องพล็อตอ่ะนะถ้าใครเคยดูหนังหรือซีรีส์ต่างประเทศพล็อตเค้าล้ำเหนือจินตนาการมาก

แต่สำหรับผม ผมว่าเรื่องการกำกับ คาแรคเตอร์ บทละคร ปมปริศนาหักมุมนี่สมัยนี้ผมว่าพอจะเทียบกับเค้าได้เลยนะ

อย่าง มังกรเจ้าพระยา กับ ร้อยป่านี่ ถ้าในด้านบทกับปมปริศนานี่เทียบได้แน่ๆ

ไม่ใช่อะไรหรอกแค่ผมอยากบอกว่ามันจะเหตุผลอะไรไม่รู้เรื่องนี้ผมคิดไว้นานแล้วเหตุผลอะไรก็ลืมไปหมดแล้ว

แค่ผมอยากจะบอกว่าตอนนี้ผมชอบทั้งของต่างประเทศและของไทย

ซึ่งถึงผมจะบอกว่าพล็อตของเค้าเหนือล้ำจินตนาการ

แต่ผมก็หลงรักสเน่ของละครไทยไปแล้ว ผมคิดว่านะความบ้านๆสมจริงๆไม่ได้เหนือล้ำจินตนาการมาก

ทั้งประเพณีและวัฒนธรรมที่สื่ออกมาในหลายๆเรื่อง

และความเป็นบ้านๆ เช่น มีกำนัน มีผู้ใหญ่บ้าน มีเจ้าหน้าที่ดูไม่ทางการลงมาเป็นกันเองกับชาวบ้าน

ผมคงพูดได้ไม่หมดเพราะปีนึงก็ดูแค่ไม่กี่เรื่องที่พูดนี่ก็มาจาก มังกรเจ้าพระยา และ ร้อยป่าทั้งนั้น

สั้นๆง่ายๆที่ผมอยากบอกจริงๆคือ เมื่อก่อนผมไม่ชอบละครไทย แต่ตอนนี้ผมมานั่งดูจริงๆจังๆผมโคตรชอบเลย

ผมรักความเป็นละครไทยและสเน่แนวธรรมดาบ้านๆแบบนี้มาก