คือ...ผมเป็นเด็กสายตาสั้น เริ่มสั้นตอนประมาณป.5-ป.6 ตอนเเรกๆผมก็ทนได้เเต่หลังๆเกรดผมตกมาก เพราะมองกระดานไม่ออก ผมจึงขอให้เเม่พาไปตัดเเว่นเเม่ผมพาไปตอนที่กำลังจะเริ่มขึ้นเทอม 2 ในป.6 ผมก็ตัดมา สายตาสั้นไป 180 โดนค่า ตรวจ+ตัดไป = 4000 บาทไทย ด้วยความสับเพร่า ตอนเเรกๆผมรักษาเเว่นดีมาก เก็บในกล่องเป้นอย่างดี เเต่พอหลังๆผมยอมรับเลยว่าผมไม่เห็นคุณค่าของมัน เเต่มันส่งผลกระทบต่อชีวิตผมมาก  จึงในที่สุดผมทำเเว่นหายครับ ด้วยเรื่องมันมีอยู่ว่า ผมจะใส่เเว่นเเบบนิสัยเสียคับ คือ ใส่เฉพาะตอน ดูโทรศัพท์ อ่านหนังสือ มองกระดาน หรือมองที่ไกลๆ เเต่ผมถอดๆ ใส่ๆ จนตอนนี้จบ ม.1 รอเปิดเทอมขึ้น ม.2 มีคืนนึงคับ ผมเล่นโทรศัพท์อยู่ที่บ้านเวลาประมาณ ห้าทุ่มเกือบๆเที่ยงคืน ผมก็เริ่มง่วง ให้นึกตามนะคับ ผมเล่นโทศัพท์อยู่บนโซฟา หนุนหมอน นอนใส่เเว่น ตามปรกติด้วยความที่ว่าผมง่วงผมจึงลุกขึ้นนั่งบนโซฟา เเล้วถอดเเว่นไว้ตรงพนักพิงของโซฟา ไม่ได้เก็บใส่กล่อง เเล้วเดินไปชาร์เเบตโทรศัพท์ ปิดไฟ ปิดเน็ต เเล้วเข้าห้องนอนตามปกติ พอตอนเช้าตื่นมา ผมกลับมาดูที่เดิมเเต่พบว่าเเว่นหายไปเเล้วคับ ตอนเเรกผมไม่ได้ใส่ใจมาก คิดว่าเดี๋ยวก็มีคนเก็บให้เหมือนทุกๆครั้ง(ใช่ครับ ผมทำเเบบนี้ประจำ มีหลายๆครังที่เเว่นเกือบหายเเต่ผมไม่จำ) จนถึงตอนดึก จะไปเล่นคอมจึงหาเเว่นตามาใส่ เเต่มันหายคับ หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ หรือด้วยความที่ว่าผมขก.หาด้วย เลยนั่งเล่นคอมโดยที่ไม่ได้ใส่เเว่น (ผมรู้ตัวคับ ผมเป็นเด็กนิสัยไม่ดี) พอเล่นเสร็จผมก็ไปนอนเหมือนเดิม เเล้วนึกๆหาเเว่นว่ามันหายไปไหน เเล้วผมก็หลับไป วันต่อๆมา ผมหาไม่เจอคับ ผมเครียด เครียดมากจนที่หาทางที่จะสามารถหาเงินได้ ด้วยเว็บ การรีวิว การเล่นหุ้น การเขียนสติ้กเกอร์ไลน์ การต่างๆ ผมเริ่มจากการหาข้อมูล เเล้วได้รู้มาการหาจากเว็บมันไม่ชัวร์คับ การรีวิวผมคิดเเล้วก็พยายามหาข้อมูลมาก เเต่ก็ทำไม่ได้คับ การเล่นหุ้น ผมคิดว่าวิธีนี้เหมาะสมที่สุดเเต่ มันต้องใช้เวลานาน เเต่ผมก็หาข้อมูลต่อไปเรื่อยๆ ทดลองเล่นหุ้นเเบบจำลองพึ่งได้ 3วันเองคับ( คับผม มันดูเพ้อเจ้อเเต่ผมก็ลองทำมัน) การเขียนสติ้กเกอร์ไลน์ ผมเป็นคนวาดรูปไม่เก่งผมเลยคิดว่ามันไปไม่รอด เเละวิธีต่างๆ...
เเต่มันก็ไม่มีเลยคับ ผมคิดวิธีอะไรไม่ออก ผมคิดไปต่างๆนาๆว่าผมจะโดนด่าอะไร โดนด่าว่าเป็นเด็กไม่รักดีมั้ย เป็นเด็กนิสัยเสียมั้ย ผมคิดมาก เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆในทุกๆวัน ผม...มันงี่เง่า55 ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมเคยคุยกับเเม่เเล้ว เเต่เเม่ให้ลองหาอีกที ผมก้ลองเเล้ว จนมาถึงตอนนี้เเม่ยังไม่ร็คับว่าผมหาเเว่นไม่เจอ ผมกลัว กลัวว่าเเม่จะผิดหวัง กลัวพ่อจะบอกว่า ถึงจะทำได้เกรดดีขนาดไหน เเต่นิสัยเป็นเเบบนี้มันไม่ใช่ 
.
.
ผมกลัวจริงๆ กลัวจนนอนไม่หลับ เครียดจนร้องไห้ตอนนอนในทุกๆคืน ผมต้องการมันกลับมา ผมไม่อยากทำให้พ่อเเม่ผิดหวังอีกเเล้ว ผมไม่อยากให้พ่อเเเม่ร้องไห้ ผมไม่อยากใพ่อเเม่มีปัญหา เดือดร้อนเรื่องเงิน 
ผมลองหาร้านเเว่นถูกๆจากทางเฟสบุ้ค ที่สั่งตัดได้ ไม่เกิน1000บาท ผมหาเจอเเล้วคับ เเต่มันก้ยังเป็นเงินจำนวนมากลเยทีเดียว ผมยังไม่ได้บอกพ่อหรือเเม่ ผมคิดว่าผมจะลองบอกดู เเต่ผมไม่กล้าเลยคับ เเต่...ในใจลึกๆมันบอกว่าให้ผมพูดออกไป มันบอกอยู่ตลอด มันบอกให้ผมมีความกล้าที่จะยอมรับผิด ผลที่ตามมาจะเป้นบทลงโทษเพื่อสอนให้ผมจำครับ ผมจะบอกครับ...