เรามีแฟนเก่าคนนึงที่คบกันตั้งแต่สมัยม.ปลาย จนเข้ามหาวิทยาลัย แต่ด้วยความที่เราเป็นวัยรุ่น ตอนนั้นก็มีคนเข้ามาคุยกับเรา เราก็ทิ้งเค้าไปคุยกับคนโน้นนี้นั้น และก็กลับไปคบกับเค้า จนพี่เค้าเรียนจบ ตอนนั้นเราก็เลิกกับเค้ามีคนอื่นเข้ามา จนเรียนจบและทำงานผ่านมา 10 กว่าปีแล้ว ตลอดเวลาต่อให้เราคบใคร แต่เราก็ไม่เคยลืมเค้าได้เลยสักครั้ง เค้าทักมาเราก็พร้อมจะกลับไปหาเค้าทุกครั้ง แต่เค้าก็มีคนอื่นที่เค้าคบอยู่ด้วย เหมือนเค้ามาๆไปๆ เป็นแบบนี้มา 3-4 ปี จนล่าสุด เค้าก็ทักมาอีก และเราก็ดีใจมาก เพราะเราคิดถึงเค้าตลอดเวลา แต่เราก็อยากทักหาเค้า เพราะเราคิดว่าเค้าไม่รักเราแล้ว คุยกันได้สัก 2 เดือน เจอกัน 1 ครั้ง จนเมื่อคืนมันมีเหตุการณ์ที่เค้าไม่รับสาย เพราะนอนกับแม่ แม่หลับแล้ว พิมพ์ไลน์มาบอกว่าค่อยคุยกัน จนรุ่งเช้าเราโทหาเค้าจนเที่ยง เค้าก็ไม่รับ เอาเบอร์แปลกโทรหาก็ไม่รับ เรารู้อยู่แก่ใจว่าเค้ามีคนอื่นคุยอยู่ด้วย เราก็ยอมให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเรารักเค้ามากแค่ไหน ความรักครั้งนี้เราเหมือนวิ่งตามเค้า เพราะเราไม่อยากเสียเค้าไปอีก จนมาวันนี้มันเหมือนเป็นคำตอบให้เรารู้ว่าเค้าคงไม่ได้รักเราแล้วจริงๆ เพราะเค้าเลือกที่จะไม่ตอบไลน์ ไม่โทรหา ไม่รับสายเราเลยทั้งๆก่อนหน้านี้ก็คุยกันดี โทรหาก็รับตลอด ตกลงกันจะกลัยมาคบกันทั้งๆที่เราบอกว่า ถ้าไม่พร้อมหรืออยากคุยกับคนอื่นก่อนก็บอกเดี่ยวเราจะถอยออกมาเอง แต่เค้าก็ยืนยังที่จะคบ เค้าอยู่ตจว. เราอยู่กทม.

  เราทำดีที่สุดแล้ว เรายอมแพ้

เรารู้ว่าเราควรหยุด แต่มันทำไม่ได้สักที
มันคือเวรกรรมที่เราทำไว้กับเค้าตอนสมัยเรียนใช่ไหม

ตอนนี้เราเจ็บมาก เสียใจมาก