คือเราเรียนกรุงเทพแต่บ้านอยู่ต่างจังหวัด มีแฟนอยู่ที่กรุงเทพ อยู่ด้วยกัน2คนที่ห้องทุกวัน(แฟนไม่ค่อยมีเพื่อนหรือใครเลยถ้าไม่มีเราก้เหมือนอยู่ตัวคนเดียว) วันนึงม.เราประกาศหยุด ตอนนั้นเราไม่อยากกลับบ้านเราจะไม่บอกพ่อแม่ว่าหยุดเค้าจะได้ไม่ให้เรากลับบ้าน แต่แฟนเราให้บอก เราก้บอกไป ก้คิดว่าเดี๋ยวก็คงได้กลับมาแหละไม่นานหรอกซักอาทิดนึง ก้เลยกลับบ้านไป ซึ่งพอกลับไปแล้วเหตุการณ์เรื่องโดวิดแย่ขึ้นทุกวัน พ่อแม่ก้เป็นห่วงเราไม่อยากให้เรากลับไป เพราะที่ม.ก้ยังหยุดอยู่ ตอนแรกแฟนเราก้อ้อนตะให้เรากลับให้ได้ เราก้อยากกลับนะ เราเลยไปคุยกับพ่อแม่ต่างๆนาๆยกเหตุผลนู้นนี่มาเพื่อให้ได้กลับไป พ่อแม่เราก้บอกถ้าดีขึ้นก้จะให้กลับไป. เราก้เลยบอกแฟนไปแบบนั้น ตอนแรกแฟนก้โอเคนะคุยกันว่าจะรอกันกลับไปนะก้มีงอแงบ้างอะไรบ้างเราก้ให้เหตุผลว่ามันอันตรายพ่อแม่เราเป็นห่วง ซึ่งพอใกล้ถึงวันที่ผมบอกว่าจะกลับเลยไปคุยกับพ่อแม่ ซึ่งเขาตอบกลับมาว่าเหตุการณ์แย่แบบนี่ยังจะกลับไปอีก เขาไม่ยอมให้เรากลับเราก้นอยทะเลาะกับพ่อแม่อยู่ดอได้ไปคุยกับแฟน แฟนก้เหมือนจะเข้าใจเรา ให้กำลังใจเราทั้งที่เขาอยู่คนเดียวว่าเออตามใจพ่อแม่เถอะ เราก้ดรใจที่แฟนเราเข้าใจเรา เราโล่งอกมากก คุยกันดีมีความสุขกันหลายวัน เราก้กลัวนะกลัวเค้าจะเบื่อ เราก้สั่งอาหารมาให้เค้ากินบ้างอยากทำให้เค้ามีความสุขในช่วงที่เราไม่อยู่นี้ซึ่งมันแทบกันไม่ได้หรอกเราก้รู้ แต่เราก้อยากทำอะไรให้เค้าบ้าง จนมาวันนี้ตอนแรกก้คุยกันดีๆนี่แหละซักพักเค้าก้ถามเราว่าจะกลับมาวันไหน ซึ่งเราก้ไม่รู้จะได้กลับเมื่อไหร่กลับไปก้อันตรายต่อเราและเค้า เราก้นอบว่ายังไม่รู้เมื่อไหร่เลยเธอ เค้าก่นอยๆเราไป เค้าบอกเค้าเหงามากก เค้าบอกว่าเค้ารอเราไม่ไหว. เราพอจะทำยังไงได้บ้างมั้ยครับช่วยให้เค้าหายเหงายังไงได้บ้างเราโทรคุยกันทุกวันนะ เช้า ตอนเค้าพักเที่ยง ตอนเย็นหลังเค้าเลิกงานจนก่อนนอน เราไม่อยากเลิกกับเค้าเลยนะ เรารักเค้ามากจริงๆ