เป้อยากจะบอกสามแม่ครัวว่า อย่าเสียใจ เทอไม่ได้เป็นทีมที่เลวร้าย
หมาวัดก็เช่นเดียวกัน เผอิญว่าสองทีมมาเจอทีมนางฟ้าที่เก่งกว่าก็แค่นั้นเองค่ะ
เตย: จริงหรอ เป้เพ้อป่ะ 
ลัท : พี่หาเซอร์ไวเวอร์หรือพี่หามาสเตอร์เชฟคะ
เป้ : คริส!
เตย : เป้ก็เห็นว่าปอนด์พัฒนามากแค่ไหน วันนี้หนูต้องสู้เพื่อน้องแล้วนะ
เป้ : ยูควรจะสู้เพื่อน้องตั้งแต่วันแรกแล้วค่ะไม่ใช่วันนี้ 
เตย : หนูสู้ตั้งแต่วันแรกแล้วค่ะ แต่พวกพี่เอาออกตลอดเลยใช่มั้ย มีเหตุผลต่างๆนาๆตลอดเลยใช่มั้ย  ไม่เป็นไรค่ะ ทุกวันหนูร้องไห้ ทุกวันหนูให้กำลังใจน้องๆ ไม่ว่าเค้าจะแพ้ เค้าไม่เคยหมดกำลังใจ เลย มันเหมือนโดนตัดแขนโดนตัดขาไปเรื่อยๆ ไอ้เด็กสองคนที่เก่งแค่ไหน  เค้าก็ต้องรู้สึก
เป้: หนูโกรธ หรือหนูอะไร หนูจะมาอะไรกับพี่
เตย: เป้คิดว่าเด็กอายุ 13 กับเด็กอายุ26 วันนี้ ที่พี่เลือกวันนี้เพราะพี่คิดว่าจะให้โอกาสเด็กอายุ 13 เป็นมาสเตอร์เชฟ
เป้ : ไม่ใช่พี่ไม่ได้บอกว่าจะให้เค้าเป็นมาสเตอร์เชฟ เพราะพี่คิดว่าคนที่จะมาเป็นมาสเตอร์เชฟยังไงต้องมาอยู่ทีมนางฟ้าแน่นอน พี่จะใช้สตราติจี้ของพี่ว่าพี่จะตัดใครออก เพราะฉะนั้นเตย น้ำตาที่เตยร้องไห้ทุกวัน มันไม่ได้จะทำให้ทีมหมาวัดชนะหรอกนะ
ถ้ายูอยากให้เด็กในทีมของยูเอ้าท์สแตนดิ้งไชน์ อยากมีโอกาส ยูแฮฟทูวินอะแคมเพญ แค่นั้นเอง
ไปค่ะนางฟ้า