สวัสดีค่ะ วันนี้หนูอยากมาระบายความรู้สึกทั้งหมดของหนู  หนูอดทนอดกลั้นมาเป็นเวลาเกือบจะ 6 ปี หนูต้องทนกับเด็กที่ป่วยทางจิตเวช ตอนนั้นหนูอยู่ประมาณ ป.5 หนูยังไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร เเละตอนนั้นอาการของเค้าก็ไม่ได้เเสดงต่ออะไรมากนัก จนกระทั่งหนูอยู่ ป.6  อาการของเค้าเหมือนเริ่มจะหนักขึ้นเค้าจะมาป่วนหนูที่ห้องเรียนตลอด มาเกือบทุกชั่วโมงเรียน ครูประจำชั้นของเค้ามักจะชอบมาตามหนูตลอดเวลาเค้าเเสดงอาการเเบบนี้ เเละเวลาเลิกเรียนหนูก็ยังต้องมาทนอีก ตอนนั้นหนูก็เเบบไม่เข้าใจเหมือนกันนะคะว่าทำไมชีวิตช่วงสุดท้ายของวัยประถมต้องมาเจออะไรเเบบนี้ เค้าจะทำร้ายหนูเวลาที่หนูขัดใจ  หนูอดทนกลั้นจนกระทั่งหนูจบ ป.6 หนูได้มาเรียนต่ออีกโรงเรียนนึง เปลี่ยนรถรับส่งใหม่ไม่ขึ้นคันเดียวกับเค้า หนูรู้สึกดีใจมากๆเลยค่ะ เเต่มันก็ไม่ได้มีความสุขทั้งหมดเพราะเวลากลับบ้านหนูยังต้องมาเจอเค้าอีก มันไม่มีความสุขเลย หนูต้องไปเเอบร้องไห้ในห้องน้ำทุกครั้ง  ถึงหนูจะบอกพ่อกับเเม่ยังงัยเค้าก็อ้างตลอดว่าน้องเป็นไปนี้เเต่ไม่มีใครเคยเข้าใจความรู้สึกที่หนูเจอ ปิดเทอมหนูก็ยังต้องทนอยู่กับเค้า บางครั้งเค้าร้องอยากไปนู่นไปนี่หนูต้องไปกับเค้า เเละไปถ้าไม่ได้ดั่งใจเค้าก็จะโวยวาย ด่า หรือไม่ก็ตีหนู หนูเจอเเบบนี้จนชิน เเต่เจอเมื่อไรหนูก็อยากจะร้องไห้ทุกที หนูเคยคิดที่จะฆ่าตัวตายเพื่อที่จะได้หนีในสิ่งที่หนูต้องเจอทุกๆวัน เเต่หนูก็ทำไม่ลงเพราะหนูยังไม่ได้เข้ามหาลัยที่หนูใฝ่ฝันไว้ หนูเลยตั้งใจเรียนมาตลอด หนูกำลังจะขึ้นม.6 อีกปีเดียวที่หนูจะต้องทนให้ได้เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาเพื่อหนูจะได้ก้าวออกจากบ้านนี้ไปอยู่ในชีวิตมหาลัย หนูก็อยากอยู่กับ พ่อ เเม่ ตา ยาย พี่ ป้า น้า ทุกคนดีกับหนูมาก เเต่ครอบครัวบางวันก็มีความสุข บางวันไม่มีความสุขเลยเพราะเค้าที่โวยวายทุกเช้า ที่ไม่ได้ดั่งใจ หนูพยายามทำให้ตัวเองไม่เป็นโรคซึมเศร้า โดยที่ไม่เก็บอะไรมาคิดเลยซึ่งมันก็เป็นเพียงบางครั้งที่ทำได้... discouraged