ผมคบแฟนมา10ปี อยู่กินด้วยกัน8ปี
ยังไม่แน่ใจเรื่องแต่งงาน แฟนอาจจะคิดแต่ส่วนใหญ่ผมไม่ได้คิด
ทะเลาะบ้าง ดีกันบ้าง
แต่หลังๆผมรู้สึกจืดชืด ไม่เหมือนเดิมอีก
ทะเลาะไปผมก็เบื่อที่จะง้อ รอหายเอง
แฟนเป็นคนเจ้าอารมณ์ แต่เมื่อก่อนผมทนได้ 
ตอนนี้เริ่มรู้สึกไม่อยากทนอีก

ในอดีต ผมไม่เคยนอกใจ
ผมเป็นคนเก็บกด มีเรื่องในใจมากมาย แต่ผมไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ผมสามารถบอกความในใจ ได้
เมื่อก่อนอาจมีเคยคุยกับแฟนบ้าง แต่มันก็ไม่พอ
จนวันนี้ผมรู้สึกชอบใครคนนึง  ที่ผมเผยความในใจได้ คุยแล้วสบายใจ  มันเหมือนกระตุ้นตัวผมเองที่หายไปอีกครั้ง ให้กลับมามีพลังชีวิต 
ผมคิดถึงเธอคนใหม่บ่อยๆ ตลอดเวลาที่ไม่ได้คุย
ผมชอบมองเธอตลอด ซึ่งผมก็จำไม่ได้แล้วว่าความรู้สึกเดิมๆที่มีความสุขตอนนั่งมองแฟนกินข้าวคือเมื่อไหร่
ตอนนี้ตอนกินข้าวกับแฟนคือต่างคนต่างกิน ต่างเล่นมือถือ ผมมีความสุขในขณะที่คุยกับเธอคนใหม่ และปวดใจ แน่นอก เสียใจกับคำพูดของเธอ ในเวลาที่เธอไม่ได้สนใจผม เธอก็ไม่ได้สนใจผมจริงๆนั่นแหละผมรู้ 

แน่นอนจากความรู้สึกต่างๆ ผมมีแนวโน้มว่าผมเริ่มจะชอบเธอ ทั้งๆที่ผมเองมีแฟนอยู่แล้ว
ซึ่งเธอคนใหม่นั้นก็ไม่ได้ชอบอะไรผมหรอก อาจจะรำคาญผมด้วยซ้ำไป
เรื่องที่เธอจะชอบผมหรือไม่ ไม่ใช่ประเด็นอะไร
ผมจะจีบเธอได้หรือไม่ หรือเธอจะรักผมหรือไม่ก็ไม่ใช่ประเด็นเหมือนกัน

แต่ประเด็นคือผมรักเธอ หรือผมหลงเธอ
แล้วผมจะรู้ได้อย่างไรว่ายังรักแฟนคนปัจจุบันอยู่หรือไม่ มันเป็นอารมณ์จริงๆหรือแค่อารมณ์ชั่ววูบ

ถึงแม้ผมจะเลวแต่ผมก็แมนพอ
ผมจะไม่ไปจีบเธอคนใหม่ ในขณะที่ผมยังคบแฟนเก่าอยู่แน่นอน ผมจะไม่ให้แฟนผมเป็นคนสำรอง ในขณะที่ผมไปจีบคนใหม่แล้วผมจีบไม่ติด ก็กลับมาหาแฟนเก่า แบบนี้ผมไม่ต้องการ

ถ้าผมหมดรักจริงๆ ผมควรบอกเลิก แล้วผมจะรู้ได้ไง ถ้าหากผมบอกเลิกแล้วปรากฎว่าลึกๆแล้วผูกพันธ์ แบบนี้จะมีโอกาสไหม

ผมไม่แคร์อะไรถ้าหากผมต้องเลิกกับแฟนแล้วคนใหม่ก็ไม่ได้รักผม ผมก็แค่หมาหัวเน่าที่ทำร้ายตัวเอง ก็แค่นั้น

แต่สิ่งที่อยากจะทราบจริงๆคือ ตัวผมยังรักแฟนอยู่บ้างหรือไม่ ถ้าไม่รัก ผมควรปล่อยแฟนไปเลยดีไหม ดีกว่าทำร้ายเธอแบบนี้หรือในอนาคตหากผมหมดรักเธอแล้วจริงๆ

แล้วผมควรจะทำอย่างไร

การหักห้ามใจ แต่ตัดสินใจได้ไม่เด็ดขาด ทำให้ผมรู้สึกแย่

ผมขอโทษจริงๆ ผมรู้ดีว่าผมอาจจะเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตของแฟนผมแล้วก็ได้ แต่ก็ยังทำให้แฟนของผมผิดหวัง