ความตาย หรือความสูญเสีย ย่อมเป็นเรื่องที่น่าเสียใจ และไม่มีใครอยากพบเจอ 
แต่หากว่ามีโรคดังกล่าวนี้เกิดขึ้น และเราไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ (ไม่มีใครคิดยารักษาได้)
คิดว่าเราจะหาข้อดีจากเรื่องนี้ได้หรือไม่ครับ
ส่วนตัวผมมองว่าได้ หากผมรู้ว่าตัวเองจะมีอายุขัยเพียงเท่านั้น น่าจะทำให้วางแผนชีวิตง่ายขึ้นมากๆเลย
จากแต่ก่อนกลัวว่าจะต้องอยู่ไปจนแก่ 70-90 ปี กลัวว่าตอนนั้นคงช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้ ลูกหลานก็ไม่รู้จะอยู่ดูแลเราหรือเปล่า (แล้วถ้าคนไม่มีลูกละ)
ทำให้ทุกวันนี้ต้องหาเงินทุกวิถีทาง ทำทุกอย่าง เพื่อเตรียมการสำหรับวันนั้น กลัวแม้กระทั่งว่าหากแก่ตัวไปขนาดนั้น จะเป็นโรคอัลไซเมอร์ หรือเป็นคนแก่ๆอยู่คนเดียว โดนโจรปล้นบ้าน หลอกเอาทรัพย์ สุดท้ายต้องมาเดินขอทานข้างถนน ผมลองนึกดูแล้วมันน่ากลัวมากๆเลยนะ (ไม่กล้าฆ่าตัวตายครับ เพราะเราชาวพุทธมักได้ยินว่า การฆ่าตัวตายเป็นบาปมหันต์)

แต่หากรู้ว่าอายุขัยของเราจะไม่ถึง 70 ปี คิดว่าคงจะไม่ต้องกลัวอะไร เพราะวัยนั้นยังถือว่าเดินเหินได้สบายเลย สติสัมปชัญญะก็ยังโอเคอยู่ (เท่าที่เห็นจากคนรอบข้างนะ) ตัดปัญหาเรื่องช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ และเป็นภาระคนอื่นทิ้งไปได้เลย

เหล่านี้น่าจะถือว่าเป็นข้อดีได้บ้างหรือเปล่า

เพื่อนๆคิดว่าไงกันบ้างครับ

ขอบคุณครับ