คน(ซึม)เศร้า

คน(ซึม)เศร้า
          วันแรกที่รู้ว่าเป็นโรคซึมเศร้า มีหนึ่งคำถามในใจคือ มันกลับมาอีกแล้วเหรอ....  หัวใจบีบรัดจนปวด ความทรมานที่
ไม่อยากเจอที่สุดมันกลับมาอีกแล้วใช่มั้ย คนบางคนอาจสงสัย โรคนี้มันเป็นแล้วทรมานยังไง คุณลองนึกภาพตัวเองตื่นมาทุกเช้า ด้วยความรู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่ดูสิ  พอจะมองภาพออกมั้ย วันที่เป็นแรก ๆ คุณจะไม่สามารถคุมความคิดและความรู้สึกตัวเองได้ มันจะไหลไป ค่อย ๆ ไหลไปจนคุมอะไรไม่ได้สักอย่าง ที่น่ากลัวไม่ใช่เพียงแค่ความคิดอย่างเดียวแต่มันคือ การกระทำต่างหาก 
          ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามามันเหมือนมีเข็มเป็นร้อย ๆ เล่มกำลังทิ่มแทงคุณ แม้คุณกำลังยิ้ม แต่ข้างในมันกลับเจ็บปวดจนพูดออกมาเป็นคนพูดไม่ได้ สิ่งที่คนเป็นโรคนี้เจอบ่อย ๆ คือการให้กำลัง แต่...แน่ใจเหรอว่ามันคือการให้กำลังใจจริง ๆ  คือ คนที่เป็นโรคนี้ ไม่ได้ต้องการคำพูดว่า “เห้ย อย่าคิดมาก” “เลิกคิดมากได้แล้วน๊า” ขอบคุณสำหรับกำลังใจ แต่...ถ้าทำได้ ไม่มานั่งเป็นอยู่แบบนี้หรอก เข้าใจใช่มั้ย อาจมีคนสงสัยทำไมซึมเศร้าต้องอยากทำร้ายตัวเอง อย่างน้อยที่สุดการมีบาดแผลที่มองเห็นก็ดีกว่าการมองไม่เห็นแต่  โคตรเจ็บเลย แต่เจ็บตรงไหนก็ดันไม่รู้ หลายคนอาจไม่รู้ว่าคนเป็นโรคนี้  เหมือนคนเจ้าน้ำตากลาย ๆ คือ สุขเป็น 0 แต่ทุกข์กว่าคนปกติ 10 เท่า  เหมือนตลกร้ายเลย แต่ที่ร้ายกว่านั้นคือ อาการแทรกซ้อน บางคนอาจมีอาการณ์นอนไม่หลับ เบื่ออาหาร หรือโรคแพนิค โรคแพนิคคืออะไร ภาวะตื่นตระหนกต่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งโดยไม่มีเหตุผลหรือหาสาเหตุไม่ได้ อาการของโรคแพนิค ตัวอย่างเช่น เหงื่อออกและมือเท้าสั่น หวาดกลัวอย่างรุนแรงจนร่างกายขยับไม่ได้ เวียนศีรษะ ฯลฯ  โรคนี้หมอบอกหายได้ แต่ที่เขาไม่ได้บอกคือ หายยาก และมีสิทธิ์กับมาเป็นอีก  ตัดจบ

ท้ายนี้ทั้งหมดคืออาการและความคิดของเรา บางคนเป็นอาจมีอาการแตกต่างกันไป 
ผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย
จุ๊บ จุ๊บ
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่