ขอเกริ่นเรื่องราวสักเล็กน้อย(จริง ๆ ก็ไม่น้อยหรอกค่ะ ยาวเลยแหละ55555555) 
หากใครขี้เกียจอ่านมีสรุปอยู่ที่ comment ที่ 2  เลื่อนไปอ่านได้เลยนะคะ
 
สวัสดีค่ะ เราเป็นอดีตนักกีฬาชนิดหนึ่ง ปัจจุบันทำงานประจำ และรับสอนพิเศษกีฬาไปด้วยค่ะ สอนทั้งเด็กเพิ่งเริ่มและนักกีฬา
เมื่อสี่-ห้าปีก่อน ตอนยังเรียนไม่จบมหาลัย เราได้มีโอกาสสอนเด็ก ๆ สองคน เป็นพี่น้องกัน น้องยังไม่มีทักษะทางด้านกีฬานี้เลย ผู้ปกครองติดต่อมาเพราะอยากให้เล่นกีฬาชนิดนี้เป็นและได้ออกกำลังกายไปด้วย เราก็สอนตั้งแต่พื้นฐานค่ะ คิดค่าเรียนเป็นรายชั่วโมงตามเรทปกติทั่วไป สอนไปสอนมาเราเริ่มเห็นแววน้อง ๆ ทักษะของน้องพัฒนาค่อนข้างดี จึงลองส่งไปแข่งการแข่งขันเล็ก ๆ เพื่อลองดูเล่น ๆ ปรากฏว่าน้องได้รางวัล
ทางครอบครัวน้อง ๆ จึงสนับสนุนให้เรียนกับเราต่อ แต่พัฒนาจากการเรียนแบบพื้นฐานเป็นการเรียนแบบนักกีฬา มีการวางโปรแกรมซ้อม มีการเทรน เรียนแบบจริงจัง เราสอนน้อง ๆ เรื่อยมา จนได้เหรียญ ได้รางวัล ได้ถ้วยจากการแข่งขันต่าง ๆ มากมาย เราเริ่มเป็นที่รู้จักในฐานะครูฝึกของน้อง เราสอนแบบนี้เรื่อยมาประมาณปีสองปี ด้วยความผูกพันกับเด็ก ๆ จึงบอกกับทางผู้ปกครองว่า เราคิดค่าเรียนแบบเหมาจ่ายเป็นตัวเลขกลม ๆ แล้วกัน ลดให้จากปกติถ้าคิดเป็นรายชั่วโมง เรียนหกวันต่อสัปดาห์ เนื่องจากเป็นนักกีฬา สองคนตกเดือนละห้าหมื่นกว่า ๆ เราคิดแค่สี่หมื่นพอ เขาก็จ่ายเงินเราตรงเวลามาตลอด ไม่มีปัญหาอะไร จนผ่านไปเกือบสามปี
 
เมื่อกุมภาฯ ปีที่แล้ว ผู้ปกครองได้ติดต่อมาว่า ช่วงนี้เขาทำธุรกิจ เงินค่อนข้างขาดมือ เดือนนี้ขอแปะไว้ก่อนนะ เราก็เข้าใจ เศรษฐกิจไม่ค่อยดี ก็เลยไม่ได้ว่าอะไร พอเดือนถัดมา เขาเริ่มโอนให้แบบอาทิตย์ สองอาทิตย์หมื่นนึงบ้าง เดือนละสามหมื่นบ้าง สองหมื่นบ้าง และบอกจะเคลียร์ยอดค้างเดือนถัดไป พอถึงเดือนที่นัดเคลียร์ยอดค้าง+ยอดเดือนปัจจุบัน ก็จะบอกว่าขอติดยอดค้างไว้ก่อน หมุนเงินไม่ทันจริง ๆ จนยอดค้างเป็นเงิน 80,000 บาท ถ้าเงินคล่องมือขึ้นเขาจ่ายแน่นอน
 
เราเล่าให้เพื่อน ให้แฟนฟัง มีแต่คนบอกให้เลิกสอนเถอะ สอนไปไม่ได้เงินหรอก เราก็มีคิดแบบนั้นนะคะ อยากเลิกสอน ไปรับสอนคนอื่นเหมือนกัน แต่ใจมันคิดถึงเด็กมากกว่า เราสอนมาตั้งแต่เล่นกีฬานี้ไม่เป็น จนมาถึงจุดที่พวกเขาได้แชมป์จากการแข่งขันรายการต่าง ๆ มันอยู่ด้วยกันจนรู้สึกว่าพวกเขามีค่ามากกว่าเงินที่ได้ อยากจะส่งพวกเขาให้ถึงฝั่ง คือได้เป็นทีมชาติ รู้สึกว่าเด็ก ๆ มีโอกาสไปถึงจุดนั้นได้ ศักยภาพน้อง ๆ มีเพียงพอ ก็เลยดื้อแพ่งไม่ยอมเลิกสอน เพราะหวังลึกๆ ว่าเขาจะทำตามที่รับปาก

เวลาไปคุมแข่ง เขาก็จะโอนมาให้รอบละหมื่น สองหมื่นบ้าง เป็นการผ่อนจ่ายค่าสอนเดือนต่อมา แต่ก็ไม่ได้เคลียร์หนี้เก่า ที่ติดอยู่ 80,000 ช่วงนั้นยิ่งเป็นช่วงแข่ง เราต้องซ้อมให้เด็กแบบจริงจัง ต้องคุมตลอด เพราะด้วยความที่เป็นเด็ก อาจจะงอแงบ้าง ไม่อยากซ้อมบ้าง จะไม่มาสอนก็ไม่ได้ เพราะเด็ก ๆ ไม่รู้เรื่องอะไร แถมอนาคตยังไปได้ดีด้วย เราเลยยังไม่พูดอะไร พยายามเข้าใจ ไม่พูดอะไรมาก แต่กับตัวเราเริ่มมีผลกระทบ เพราะเราก็มีภาระที่ต้องดูแลที่บ้าน ผ่อนรถ ผ่อนคอนโด จริงอยู่ที่เรามีรายได้จากงานประจำ แต่รวม ๆ แล้วรายจ่ายก็ค่อนข้างมากอยู่ดีค่ะ
เราพยายามคิดในแง่ดีว่าเขาคงเห็นใจเรา เข้าใจเราบ้าง เพราะเขาพูดอยู่ตลอดว่าค้างเราเท่านี้นะ พยายามหามาให้อยู่นะ พูดคุยกับเราตลอดว่าเราเป็นคนดีจัง ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่สอนลูกเขาแล้ว…..
 
ตุลาที่ผ่านมา เค้ามาสารภาพว่าเค้าไม่ได้ทำธุรกิจแล้วเงินฝืดหรอก เขาให้ญาติยืมเงินไปหมดตัวเลย ยี่สิบล้าน เป็นเงินเก็บที่เอาไว้จ่ายค่าเทอม ค่าเรียน ให้ลูกๆ แล้วคนที่ยืมไปเขาไม่ยอมจ่ายคืน ตอนนี้กำลังทวงอยู่ ขอค้างค่าเรียนเดือนนี้นะ เราก็แบบ หืมมมมมมม ให้คนอื่นยืมหมดตัวเนี่ยนะ มันได้หรอวะ ไม่คิดถึงอนาคตเลยรึไง เขาก็เล่าต่อว่าเคยให้ยืมมาแล้ว ทีละสี่ล้าน ห้าล้าน ก็ได้คืนมาตลอด ญาติเป็นนักธุรกิจนามสกุลดังเลยล่ะ ก็เลยไม่คิดว่าจะเบี้ยวแบบนี้ 
 
ทำให้ยอดกลายเป็น 120,000 บาท
 
พอมาเดือนพฤศจิกา มีซ้อมเตรียมแข่ง มีไปคุมแข่ง เค้าก็โอนค่าเรียนมาให้ 10,000 บาท พอจบเดือน ก็ขอผลัดที่เหลืออีก อธิบายเหตุผลร้อยแปด ว่าญาติไม่คืน ทะเลาะกันแล้วนะ จะแบ่งมรดกกันแล้ว กะว่าจะขายที่ดินที่มี เอามาจ่ายค่าเรียนเรากับค่าเทอมลูกๆ เป็นที่แถวสาย 1 ติดถนนใหญ่ สวยมาก ถามเราว่าพอจะหาคนซื้อได้มั้ย เราเลยถามรุ่นพี่ที่เป็นนักธุรกิจ รุ่นพี่ก็สนใจซื้อ จะนัดไปดูที่ เลยติดต่อผู้ปกครองไป คุยไปคุยมาไม่ขายแล้ว เก็บไว้ดีกว่า ไว้ค่อยไปไล่บี้จากญาติเอา เสียดายที่ดิน เราก็แบบ อิหยังวะ
 
 ยอดกลายเป็น 150,000 บาท…
 
ต้นธันวา เราเริ่มไม่ไหว พูดไปว่า ขอภายในวันที่ 5 ธันวานะ เรามีภาระต้องจ่ายช่วงปีใหม่เยอะ ค่าผ่อนรถยนต์ ผ่อนคอนโด ค่าต่อประกันรถยนต์ รถมอเตอไซค์ ค่าเช็คระยะรถ ค่าใช้จ่ายต่าง ๆ มากมาย เขาก็รับปากว่าหาให้ได้แน่ เดี๋ยวจ่ายแน่นอน
แต่พอถึงวันที่ห้า เขาติดต่อมาบอกว่า ขอเลื่อนเป็นวันที่10ได้มั้ย เดี๋ยวเค้าไปหายืมเงินคนอื่นมา เราก็บอกขอยอดทั้งหมดวันที่10นะ เราเดือดร้อนแล้ว เขาก็รับปาก บอกวันที่10แน่นอน โอนแน่ ไม่เบี้ยว พอถึงวันที่10 เขาก็โอนมาค่ะ แต่โอนมา 20,000 เราก็โทรไปคุยบอกว่านัดไว้แสนห้านะคะ ทำไมยอดมาแค่สองหมื่น เค้าก็บอกว่าหาได้แค่นี้ เอาไปก่อน เดี๋ยววันที่25จ่ายที่เหลือ 130,000 แน่นอน นัดเคลียร์เงินกันกับญาติแล้ว ได้แน่ ๆ
เราเริ่มบ่นกับเขาว่า พี่ต้องเห็นใจหนูนะคะ ภาระหนูมีนะ ไม่งั้นไม่ออกปากหรอก (เราเงียบมานานมาก จนยอดสะสมแตะหลักแสน เราถึงทวง) เค้าก็บอกจ่ายแน่นอน เข้าเข้าใจเรา

วันที่ 25 ธันวา เราสอนน้อง ๆ ตามปกติ พอสอนเสร็จ เขาทักมาบอกว่าวันนี้หาไม่ได้จริง ๆ ญาติเขาไม่ยอมคืน ขอโอนให้ปีใหม่นะ เราเริ่มโมโหค่ะ เลยบอกว่า 
“หนูมีรายจ่ายนะคะ หนูเลื่อนให้พี่มาหลายรอบแล้ว เกรงใจพี่ด้วยนะ พี่เป็นผู้ใหญ่เลยไม่อยากทวงมาก ประกันรถหมดแล้ว ต้องต่อแล้วค่ะ ทั้งของรถมอเตอร์ไซค์ ทั้งรถยนต์ ไหนจะแพลนไปเที่ยวกับแฟนไว้แล้ว พี่จ่ายมาก่อนห้าหมื่นก็ได้ค่ะ ขอก่อนปีใหม่ได้มั้ยคะ?”
เขาก็บอกว่าเข้าใจภาระทางการเงินของเรา จะพยายามหามาให้ก่อนปีใหม่แน่นอน วันที่ 30 ธันวาแล้วกัน น่าจะหาได้แน่ห้าหมื่น
เราเริ่มเห็นลางไม่ดีเลยค่ะ ของเก่าแสนสอง บวกค่าเรียนเดือนธันวาที่ต้องจ่าย คือเงินเราจมอยู่กับเขา 190,000 บาท เราก็คิดนะ ดอกเบี้ยก็ไม่ได้ ต้องมาอารมณ์เสียเวลาโดนผลัด เวลาทวง ปกติเราจะนำเงินเหลือจากใช้จ่ายรายเดือนไปซื้อกองทุน ซื้อของสะสมเพื่อเก็งกำไร (เราไม่ชอบเก็บเงินไว้ในธนาคารค่ะ รู้สึกดอกเบี้ยให้ไม่ทันใจ แถมน้อยด้วย) ก็ไม่ได้ซื้อไม่ได้เก็บแล้วตั้งแต่ที่เขาเริ่มติดเงินเรา
เรามีแพลนไปเที่ยวต่างประเทศกับแฟนช่วงปีใหม่ เลยต้องขายของสะสมไปส่วนหนึ่งเพื่อสำรองจ่ายเวลาไปเที่ยว และทวงกับเขาเป็นระยะ
 
มาถึงวันที่ 30 ธันวา เรามาเที่ยวกับแฟนที่ต่างประเทศ ผ่านไปจะหมดวันแล้ว ไม่เห็นว่าเขาจะโอนมาเลย เราเลยตัดสินใจโทรไลน์หาเขา เขาไม่รับสายค่ะ โทรหาสลับกับรอประมาณสี่สาย ในที่สุดเขาก็โทรกลับมา บอกว่า พี่หาให้ไม่ได้นะ 50,000 ขอเป็นวันที่ 2 ได้ไหม เราปรี๊ดเลยค่ะ แต่ไม่ได้โวยวายไปนะคะ ก็พูดกับเขาดี ๆ ว่า “พี่คะ เห็นใจหนูหน่อย หนูมาเที่ยวนะคะ ก็อยากพักผ่อน ช้อปปิ้งบ้าง มาต่างประเทศก็ต้องใช้เงินเยอะกว่าอยู่ไทยอยู่แล้ว พี่พอจะให้หนูสักส่วนนึงไม่ได้หรอคะ หมื่นนึง หมื่นสองหมื่นก็ยังดี”
เค้าก็บอกว่า ถ้าสองหมื่นให้ได้ รอแปปนะเดี๋ยวโอนให้ ที่เหลือจะพยายามเคลียร์ยอดค้าง+ยอดเดือนธันวาให้วันที่ 6 มกรา เราก็โอเค แล้วก็วางสายไป รอประมาณสิบนาทีเค้าก็โอนมาให้ค่ะ 20,000 บาท เราก็พอจะอารมณ์ ดีขึ้นบ้าง ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย
 
ตอนนี้ยอดเหลือ 130,000 บาท (ยังไม่นับรวมของเดือนธันวา 40,000)

พอกลับมาจากต่างประเทศวันที่ 3 มกรา เราก็กลับไปสอนเด็ก ๆ ต่อปกติ เตรียมแข่งรายการใหญ่กลางเดือนกุมภาค่ะ และคิดว่าวันที่ 6 เค้าคงมาเคลียร์ยอดของเดือนธันวา 130,000 + 40,000 = 170,000 บาท ให้เรียบร้อย เพราะเขามาเจอเราที่ซ้อมกีฬา และพูดกับเราว่าเขาเตรียมทนายมาฟ้องญาติเขาแล้ว เพราะเขาโมโหตอนปีใหม่ เจอญาติแล้วไปทวงเงินจะเอามาจ่ายค่าเทอม ค่าเรียนลูก แล้วโดนญาติบอกว่า เขาไม่มีให้ ก็ให้ลูกย้าย รร สิ เรียนทำไมแพง ๆ (เด็ก ๆ เรียนนานาชาติค่ะ ค่าเทอมปีละเป็นล้าน) จ้างทนายคุยกันตกลงกันแล้ววันที่ 5 มกรา น่าจะได้คืนส่วนนึงแหละ แล้วจะโอนให้เราวันที่ 6 
วันที่ 6 มกรา เค้าก็มาฟอร์มเดิมค่ะ ทุกคนน่าจะเดาได้ ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่าย ไม่หายไปไหน ยังจะเรียนต่อ แต่ไม่จ่ายค่าเรียน เราก็จุก ไม่รู้จะพูดยังไง ความเป็นผู้ใหญ่ไม่มีเลยเหรอ พูดเหมือนเล่นขายของ ผลัดไปเรื่อย เขาขอให้เราเห็นใจ เขาก็เครียด หาทางออกไม่ได้ มืดไปหมด จากที่เขาเคยเล่าเคยพูดเกี่ยวกับบ้านเขาให้เราฟัง เค้าโม้ไว้เยอะนะคะว่ามีที่ดินเยอะ ที่สวย ๆ แต่พอตอนมีปัญหาแบบนี้กลับไม่เอามาขาย เราก็ได้แต่คิดค่ะ ทรัพย์สินของเขาเขาจะทำอย่างไรก็ช่าง แต่เงินค่าเรียนเราเนี่ย เมื่อไหร่จะจ่ายยยยย?
 
เราเลยยื่นคำขาดค่ะ ขอส่วนนึงภายในเดือนนี้ เราไม่ไหวแล้ว ประกันรถยนต์ยังไม่ได้ไปต่อเลย พรบ ต่าง ๆ รายจ่ายช่วงขึ้นปีใหม่มันเยอะ ขอสักแสนนึงก่อน ถือว่าช่วยเต็มที่แล้ว เขาก็รับปาก สิ้นเดือนโอนให้แน่นอน
ระหว่างนั้นเราก็สอนลูกเขาเข้มข้นขึ้น เพราะเตรียมแข่ง พอถึงสิ้นเดือน เค้าโอนมาให้สองหมื่น บอกมีแค่นี้
เราก็ยิ่งกว่าจุก เหมือนโดนกระโดดถีบเลยค่ะ เสียใจก็เสียใจ โกรธก็โกรธ เราก็เลยถามเลยว่า ตกลงจะให้เมื่อไหร่  แบบนี้ไม่ไหวแล้ว จะจ่ายเรารึเปล่า หรือผลัดไปเรื่อย ๆ เค้าก็บอกว่าขอเวลาอีกอาทิตย์นึง กำลังหามาเพิ่มอยู่ ยอดเหลือ 150,000 บาท 

เข้าเดือนกุมภา อีกอาทิตย์นึงเค้าก็โอนมาให้อีก 40,000 บาท ซึ่งมันเท่ากับจ่ายค่าเรียนเดือนมกราค่ะ หนี้ค้างยังเท่าเดิม 150,000 เราเลยบอกว่าทั้งหมดขอภายในกลางเดือน วันแข่งแมทใหญ่พอดี เจอหน้าคุยต่อหน้าได้แน่นอน น่าจะไม่เบี้ยวแล้ว เค้าก็รับปากว่าจะหามาให้
มากลางเดือนกุมภา แข่งทั้งหมดสามวันค่ะ เราก็ไปคุมแข่งที่สนามแข่ง วันสุดท้ายคุมแข่งเสร็จ เขาาก็ให้เรามาสองหมื่น บอกหาได้แค่นี้จริง ๆ อีกอาทิตย์นึงเดี๋ยวหามาให้เพิ่ม เราหน้าตึงเลยค่ะ ไม่พูดอะไร ขับรถกลับบ้านเลย
เขาก็ทักมาค่ะ มาถามไถ่กลับบ้านรึยัง ลูก ๆ เขาใกล้จะแข่งชิงแชมป์ประเทศแล้วนะ จะให้เรามาสอนช่วงเช้าด้วย จากปกติสอนแค่ช่วงเย็น เราก็คิดในใจว่า เงินไม่จ่าย ค้างเป็นแสน ให้ทำงานเพิ่มด้วย เอาจริงดิ ทำไมกล้าถึงขนาดนี้? แต่ด้วยความสงสารเด็กค่ะ ทำใจทิ้งกลางทางไม่ลง โปรแกรมมันก็ต้องสอนเช้าแล้วด้วยช่วงนี้ ต้องเพิ่มโปรแกรมฝึก ต้องดูแลเรื่องโภชนาการ ถ้าไม่ทำก็ไม่น่าสู้คู่แข่งได้ เลยตัดสินใจรับปาก เริ่มสอน เช้า-เย็น
 
สุขภาพเราเริ่มแย่ลงค่ะ เนื่องจากเครียด พักผ่อนน้อย ปกติทำงานประจำตั้งแต่แปดโมงเช้า เลิกห้าโมงเย็น ต้องขับรถไปสอนเด็ก ๆ บ้านนี้ต่ออีกถึงสองสามทุ่ม ช่วงนี้ต้องสอนเช้าด้วย เริ่มตั้งแต่หกโมงครึ่ง เย็นก็ต้องสอน เด็ก ๆ ก็ดื้อบ้างอะไรบ้าง เราเข้า รพ หาหมอเป็นว่าเล่น เดี๋ยวไม่สบายเป็นไข้หวัดใหญ่ เป็นโรคกระเพาะ เดี๋ยวเป็นนู้นเดี๋ยวเป็นนี่ ล่าสุดเป็นความดันสูงค่ะ 160/88 ทั้ง ๆ ที่อายุเราไม่ได้เยอะเลย ยังไม่สามสิบด้วยซ้ำ หมอบอกว่าให้ปรับพฤติกรรมใหม่ทั้งหมด เลิกเครียด ปรับอาหารการกิน ออกกำลังกายบ้าง เราก็บอกหมอว่าทำงานทั้งวันแบบนี้เอาเวลาไหนไปออกกำลังกายคะ เป็นอดีตนักกีฬาก็จริงแต่ระบบชีวิตประจำวันตอนนี้พังมาก เคยผอมหุ่นดี ตอนนี้อ้วนเผละ น้ำหนักขึ้นมาเกือบยี่สิบกิโล เหนื่อยง่าย โรครุมเร้า พอต้นเดือนมีนา(เดือนปัจจุบันที่เขียนกระทู้นี้) เราเลยตัดสินใจบอกเขาค่ะ พูดเปิดอกเลย ว่าเราก็ไม่ไหวแล้ว ภาระมี ช่วงนี้ก็ต้องหาหมอด้วย เราทนมาเป็นปีแล้ว เราช่วยเท่าที่ช่วยได้แล้วจริง ๆ ไม่ใช่ไม่เห็นใจ สงสารเด็ก ๆ ทำเพื่อเด็ก ๆ ที่สุดแล้ว ถึงคราวเขาต้องช่วยเราบ้างแล้วแหละ เค้าก็บอกว่าเดี๋ยวจ่ายให้วันที่ 10 มีนาค่ะ ยอดทั้งหมด 190,000 บาท (ยอดค้าง+ยอดค่าเรียนเดือนกุมภา)

ต่อใน comment นะคะ

*แก้ไข แจ้งข้อความสรุปที่คอมเม้นที่สองค่ะ