ขออนุญาตเล่าเรื่องก่อนเลยนะคะ เรื่องมีอยู่ว่าวันนี้เราไปขอเงินค่าเกรดกับคุณอาของเรา ซึ่งก่อนหน้านี้สัญญากับเราว่าถ้าได้เกรด 4 จะให้เราตัวละ 200 เราก็ตกลงค่ะ พอขึ้นม.4 เราก็ทุ่มสุดตัวเลยตั้งใจเรียนมาก ๆ เลยก็ว่าได้ เเล้วอย่างว่านั่นแหละค่ะ เกรดเราก็ดีขึ้นมาตามผลลัพธ์ที่ทำ เราได้เกรด 4 หลายวิชามาก ๆ รวมเป็นเงินเเล้วก็ประมาณ 3,600 บาท แต่พอเราเอาเกรดไปให้อาดู อาก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าเราจะได้เยอะขนาดนี้ เลยติดค้างเราไว้ก่อน ซึ่งแม่เราเป็นคนเอาเงินให้เเทนเพราะเเม่บอกว่าตอนนั้นก็ดัน เออ ๆ ออ ๆ ไปกับอาด้วย เเม่ก็เลยเอาให้เราค่ะ ทีนี้พอมาตอนม.4 เทอมสอง เราก็ทำเหมือนเดิมค่ะ ทุ่มสุดตัวอีก จนได้เกรด 4 มาหลายตัว เราก็เลยเอาไปให้อาดูอีกค่ะ พออาดูเเล้ว อาก็บอกว่าติดไว้ก่อนนะ จดไว้ ๆ เดี๋ยวอาเอาให้นะ แต่คราวนี้เเม่ไม่ให้ค่ะ ด้วยความที่ช่วงนั้นครอบครัวของเรากำลังลำบาก เราก็โอเคเข้าใจ
ทีนี้พอขึ้นม.5 เราก็ตั้งใจเรียนให้หนักขึ้นค่ะ เพราะคิดว่าคงต้องใช้เกรดเข้ามหาวิทยาลัยด้วย พอเกรดออกมาเราก็โอเคเลย เอาไปให้อาดูอีกดีกว่า พออาดูเเล้วอาก็ชมว่าเก่งมาก เดี๋ยวอาเอาให้นะ เราก็เริ่มเฟลละ เเต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเเล้วเพราะเราคิดว่าเดี๋ยวก็คงจะเอาให้
จนถึงวันนี้ตอนนี้ เรากำลังจะขึ้นม.6 ซึ่งเราตระหนักได้เลยว่าตอนนี้เราต้องอ่านหนังสือเตรียมความพร้อมได้เเล้วนะ อีกไม่นานเราก็ได้เข้ามหาวิทยาลัยเเล้ว เเต่ไม่มีเงินซื้อหนังสือเลย อีกอย่างก็ไม่กล้าขอเเม่เหมือนกันช่วงนี้เเม่กำลังลำบากไม่อยากรบกวนแม่เท่าไหร่เลย
เเต่เราก็เลยนึกขึ้นได้ว่า ‘เออใช่ อายังติดค่าเกรดของ เราอยู่นี่หว่า’ ก็เลยทักไปหาอาค่ะ
“อาคะ เอาค่าเกรดให้หนูสักเทอมก่อนได้มั้ยคะอา ตอนนี้หนูมีความจำเป็นที่ต้องใช้ หนูต้องเอาไปซื้อหนังสือในการเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย อาสงสารหนูเถอะนะ ระบบทีเคสปีหนูก็เปลี่ยนไปหนูจะต้องเตรียมพร้อมมากกว่านี้” หลังจากที่ส่งไปอยู่ ๆ แม่ก็มาเคาะห้องเราเเล้วบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย
พอเราเปิดประตูเเม่ก็เลยเปิดการสนทนาที่ได้คุยกับอาน่ะค่ะให้เราดู
“”อาบอกว่าเราเห็นเเก่ตัว ไม่เปิดใจรับรู้อะไรเลยว่าช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี เอากิเลสของตัวเองไปกดดันผู้ใหญ่ให้ผู้ใหญ่เอาเงินมาให้ตัวเอง แทนที่จะคิดว่าช่วงนี้เศรษฐกิจมันไม่ดี เอาไว้คราวหลัง เด็กที่คิดแบบนี้ได้เป็นเด็กที่น่าสรรเสริญ แล้วอายังพูดกับเเม่เราอีกว่า เธอน่ะเตรียมใจไว้บ้างนะ ลูกๆของเธอน่ะดูเเล้วดูเเลเธอไม่ได้หรอกเพราะพวกเขาเป็นคนเห็นแก่ตัว เตรียมใจไว้บ้างก็ดีเพราะในตอนที่ลูกๆไม่ดูเเลจะได้ไม่ต้องเสียใจ อายังพูดกับเเม่เราอีกว่า อาจะไม่คบกัน ‘ประเภทนี้’ เพราะอาจะหลีกเลี่ยงคนเห็นแก่ตัว เเละอาไม่ค่อยชินที่มาเจอคนเห็นแก่ตัวแบบนี้””
พอแม่เอาให้เราอ่าน เราก็แบบเสียใจจนทำอะไรไม่ถูกเลยเราเห็นแก่ตัวขนาดนั้นเลยหรอ เเล้วแม่ก็บอกเราว่าแม่เข้าใจว่าลูกเป็นคนยังไง ลูกเป็นคนที่ใครสัญญาอะไรไว้ต้องทำตามสัญญาอาเขาไม่เคยได้รับผิดชอบชีวิตใครเขาไม่เคยมีลูก เขาไม่เข้าใจ ต่อจากนี้ลูกไม่ต้องไปขอไปทวงเขาอีก บอกแม่ได้เลยลูก ถ้ามันจำเป็นกับลูกแม่ก็จะให้ สิ่งที่เเม่พูดยิ่งทำให้เราร้องไห้หนักเลยล่ะค่ะ แบบว่าตามเจตนาที่เเท้จริงของเราไม่ได้หมายความว่าให้อาเอาค่าเกรดให้เราทั้งหมด แต่เราเเค่อยากให้อารับผิดชอบคำพูดที่เคยพูดไว้กับเราบ้าง ถ้าอาไม่มีหรือไม่สะดวกอาควรจะพูดกับเราว่า อามีไม่เยอะมาก ถ้าให้ก็คงให้ได้ไม่เยอะ พอเป็นกำลังใจให้เราสักนิด เราไม่ได้หมายความว่าจะต้องให้เราทั้งหมด แต่แค่อยากให้รับผิดชอบคำพูดของตัวเองสักนิด ให้เราเเค่ 100 หรือ 200 เราก็ไม่ได้ว่า เพราะอย่างน้อยอาก็ได้รับผิดชอบคำพูดของตัวเองอยูบ้าง
เราอยากจะรู้ว่า เราเห็นเเก่ตัวตามที่อาบอกจริง ๆ หรอ? เราเเย่ขนาดนั้นเลยใช่มั้ย?
เราเป็นคนเห็นแก่ตัวจริง ๆ หรอคะ?
ทีนี้พอขึ้นม.5 เราก็ตั้งใจเรียนให้หนักขึ้นค่ะ เพราะคิดว่าคงต้องใช้เกรดเข้ามหาวิทยาลัยด้วย พอเกรดออกมาเราก็โอเคเลย เอาไปให้อาดูอีกดีกว่า พออาดูเเล้วอาก็ชมว่าเก่งมาก เดี๋ยวอาเอาให้นะ เราก็เริ่มเฟลละ เเต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเเล้วเพราะเราคิดว่าเดี๋ยวก็คงจะเอาให้
จนถึงวันนี้ตอนนี้ เรากำลังจะขึ้นม.6 ซึ่งเราตระหนักได้เลยว่าตอนนี้เราต้องอ่านหนังสือเตรียมความพร้อมได้เเล้วนะ อีกไม่นานเราก็ได้เข้ามหาวิทยาลัยเเล้ว เเต่ไม่มีเงินซื้อหนังสือเลย อีกอย่างก็ไม่กล้าขอเเม่เหมือนกันช่วงนี้เเม่กำลังลำบากไม่อยากรบกวนแม่เท่าไหร่เลย
เเต่เราก็เลยนึกขึ้นได้ว่า ‘เออใช่ อายังติดค่าเกรดของ เราอยู่นี่หว่า’ ก็เลยทักไปหาอาค่ะ
“อาคะ เอาค่าเกรดให้หนูสักเทอมก่อนได้มั้ยคะอา ตอนนี้หนูมีความจำเป็นที่ต้องใช้ หนูต้องเอาไปซื้อหนังสือในการเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย อาสงสารหนูเถอะนะ ระบบทีเคสปีหนูก็เปลี่ยนไปหนูจะต้องเตรียมพร้อมมากกว่านี้” หลังจากที่ส่งไปอยู่ ๆ แม่ก็มาเคาะห้องเราเเล้วบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย
พอเราเปิดประตูเเม่ก็เลยเปิดการสนทนาที่ได้คุยกับอาน่ะค่ะให้เราดู
“”อาบอกว่าเราเห็นเเก่ตัว ไม่เปิดใจรับรู้อะไรเลยว่าช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี เอากิเลสของตัวเองไปกดดันผู้ใหญ่ให้ผู้ใหญ่เอาเงินมาให้ตัวเอง แทนที่จะคิดว่าช่วงนี้เศรษฐกิจมันไม่ดี เอาไว้คราวหลัง เด็กที่คิดแบบนี้ได้เป็นเด็กที่น่าสรรเสริญ แล้วอายังพูดกับเเม่เราอีกว่า เธอน่ะเตรียมใจไว้บ้างนะ ลูกๆของเธอน่ะดูเเล้วดูเเลเธอไม่ได้หรอกเพราะพวกเขาเป็นคนเห็นแก่ตัว เตรียมใจไว้บ้างก็ดีเพราะในตอนที่ลูกๆไม่ดูเเลจะได้ไม่ต้องเสียใจ อายังพูดกับเเม่เราอีกว่า อาจะไม่คบกัน ‘ประเภทนี้’ เพราะอาจะหลีกเลี่ยงคนเห็นแก่ตัว เเละอาไม่ค่อยชินที่มาเจอคนเห็นแก่ตัวแบบนี้””
พอแม่เอาให้เราอ่าน เราก็แบบเสียใจจนทำอะไรไม่ถูกเลยเราเห็นแก่ตัวขนาดนั้นเลยหรอ เเล้วแม่ก็บอกเราว่าแม่เข้าใจว่าลูกเป็นคนยังไง ลูกเป็นคนที่ใครสัญญาอะไรไว้ต้องทำตามสัญญาอาเขาไม่เคยได้รับผิดชอบชีวิตใครเขาไม่เคยมีลูก เขาไม่เข้าใจ ต่อจากนี้ลูกไม่ต้องไปขอไปทวงเขาอีก บอกแม่ได้เลยลูก ถ้ามันจำเป็นกับลูกแม่ก็จะให้ สิ่งที่เเม่พูดยิ่งทำให้เราร้องไห้หนักเลยล่ะค่ะ แบบว่าตามเจตนาที่เเท้จริงของเราไม่ได้หมายความว่าให้อาเอาค่าเกรดให้เราทั้งหมด แต่เราเเค่อยากให้อารับผิดชอบคำพูดที่เคยพูดไว้กับเราบ้าง ถ้าอาไม่มีหรือไม่สะดวกอาควรจะพูดกับเราว่า อามีไม่เยอะมาก ถ้าให้ก็คงให้ได้ไม่เยอะ พอเป็นกำลังใจให้เราสักนิด เราไม่ได้หมายความว่าจะต้องให้เราทั้งหมด แต่แค่อยากให้รับผิดชอบคำพูดของตัวเองสักนิด ให้เราเเค่ 100 หรือ 200 เราก็ไม่ได้ว่า เพราะอย่างน้อยอาก็ได้รับผิดชอบคำพูดของตัวเองอยูบ้าง
เราอยากจะรู้ว่า เราเห็นเเก่ตัวตามที่อาบอกจริง ๆ หรอ? เราเเย่ขนาดนั้นเลยใช่มั้ย?